UN DÍA COMPLETO

 Teño algunhas imaxes do día. Un día primaveral que me convidóu a mexer na terra, pero, antes, amaséi e cocín o pan no forno. Eso xa levóu boa parte da mañá.

Ainda tiven tempo de ir  buscar ovos á casa dunha veciña. Gústanme os das galiñas en liberdade e con alimentación natural, caseira. Logo non podía faltar unha camiñada, sen Noa, esta vez, porque está en celo. Tobi, un mastín enorme, saíume ao paso e acompañoume. Él a quén buscaba era a Nóa, Mesmo  lle din unha aperta cando me agachei a fotografar as margaridas, pois votouse  case enriba de min, e  pintoume ben, xa que precisaba algo de sombra para a foto.  Estas son as margaridas que me chamaron a atención, unha aberta e outra ainda durmindo ou camiño de facerse moza. 

Un arroz mariñeiro  e unha ensalada, foron o meu xantar. Logo, saín ler fora. Agardábanme os meus animais e non quixen privalos de teren a miña compaña. Facía un soliño moi apetecible para quedarse alí de sobremesa e seguir lendo un libro que me fai rir todo o tempo. Xa sabemos que é o libro do meu post anterior! 

Cando me levanto, cada mañá, e abro a fiestra que dá ao xardín, sempre me encontro con esta imaxen. Hoxe quixen traela aquí. 

Non sei o seu nome, pero é unha das primeiras en dar flor.

 Xa, cansada  de descansar, enfilei para a terra. As malas herbas, que nunca son tan malas, pero que non deixan medrar as que eu considero boas, estaban agardándome.

Por fin, os rosais víronse libres delas, ainda que non vai ser por moito tempo, porque son tan teimosas coma mín.

De paso, maravilleime dos narcisos que me saíron ao paso. Quixen traélos aquí para que sexan admirados. É unha das miñas flores favoritas! Son tan fráxiles que o vento failles doblar pola metade e bicar a terra.

Xa posta á faena, seguín xardineando toda a tarde, tomando pequenos respiros para entrar a beber auga.

Cando acabei, non sabía se as miñas mans eran as miñas! Pero  os gladiolos agradeceron mudar de sitio, e ata a cama lle preparei a herba que vai nacer en canto chova, librandoa de pedras e torróns. Vou agardar a que naza por sí mesma xa que non me fío do que ven nos paquetes das sementes, ultimamente.

E acabo o día, cun lume que me quenta e un post co que non contaba, pero as sorpresas sempre me sorprenden!