A casa de Cuenzas, dos médicos da aldea, dos señores con casa grande, con criados e moitas terras, desaparecéu do mapa. Quedou a palleira, o forno e unhas cantas árbores. Entre elas, esta da foto, que ten unha flor branca e que chama a atención pola súa frondosidade floral. Pero tamén a edra fixo extragos nela e decateime de que este ano ou non vai revivir ou o fará moi tarde.
Cando os criados dos señores de Cuenzas emigraron para outra vila onde mora a súa única filla, levaron un brote desta árbore porque seguramente lles gustaba tanto como me gusta a min. Eu paso por esa vila varias veces e non me tiña decatado de que mesmo diante da casa onde moraban e na que finaron fai unhos anos, había un vástago da mesma árbore que tiñan aquí. Alegreime do descobrimento pois eso, alén de outras cousas, fanme ver que tiñamos en común algo mais do que eu pensaba noutros tempos, (o gosto polas croquetas, por exemplo). Onte, cando viña de Lugo, pareime para fotografiar co móbil a árbore que tanto admiraba e desexaba que continuara no sitio, frente a miña casa para vela cada primavera en plena flor. Paréi e mesmo abrigaba a esperanza de atopar un filliño que poidera levarme á miña horta. Pois alí estaba agardándome. Era o único brote que sobresalía do chán, coa elegancia dun garotiño novo que se sentía ufano de medrar á sombra dunha nai tan grande e fermosa. Collino con coidado para non romper as súas raigames tan tenras e escasas. Leveino cunha pouquiña de terra tan nutritiva que parecía alí onde medraba. E tan pronto cheguéi, planteino na horta xunto a araucaria do Brasil.
Non sei o nome da árbore, ainda que agardo descubrila pola foto, pola flor, pola folla... Terá o seu nome latino e o seu nome vulgar. Gustaríame sabelos. É posible que sexa un tipo de castiñeiro porque pareceume que a plantiña saía dunha castaña.
E mentras, espero que a loita que se trae coa edra que recubre ao que teño aquí perto da miña casa, sexa a de sair adiante e abrirse paso para alegrarnos de novo coa súa fermosura. Tres casas como as tres en raia foron soterradas baixo a nova estrada unha tras de outra, todas á mesma man e contiguas: casa de Bieito, Casa de Cuenzas e Casa de Brañas, á que lle fixen un poema que debe andar por este blog.
Hoxe, convertidas en estrada, déixanse pisar por calquera que pase.
A casa de Cuenzas, dos médicos da aldea, dos señores con casa grande, con criados e moitas terras, desaparecéu do mapa. Quedou a palleira, o forno e unhas cantas árbores. Entre elas, esta da foto, que ten unha flor branca e que chama a atención pola súa frondosidade floral. Pero tamén a edra fixo extragos nela e decateime de que este ano ou non vai revivir ou o fará moi tarde.
Cando os criados dos señores de Cuenzas emigraron para outra vila onde mora a súa única filla, levaron un brote desta árbore porque seguramente lles gustaba tanto como me gusta a min. Eu paso por esa vila varias veces e non me tiña decatado de que mesmo diante da casa onde moraban e na que finaron fai unhos anos, había un vástago da mesma árbore que tiñan aquí. Alegreime do descobrimento pois eso, alén de outras cousas, fanme ver que tiñamos en común algo mais do que eu pensaba noutros tempos, (o gosto polas croquetas, por exemplo). Onte, cando viña de Lugo, pareime para fotografiar co móbil a árbore que tanto admiraba e desexaba que continuara no sitio, frente a miña casa para vela cada primavera en plena flor. Paréi e mesmo abrigaba a esperanza de atopar un filliño que poidera levarme á miña horta. Pois alí estaba agardándome. Era o único brote que sobresalía do chán, coa elegancia dun garotiño novo que se sentía ufano de medrar á sombra dunha nai tan grande e fermosa. Collino con coidado para non romper as súas raigames tan tenras e escasas. Leveino cunha pouquiña de terra tan nutritiva que parecía alí onde medraba. E tan pronto cheguéi, planteino na horta xunto a araucaria do Brasil.
Non sei o nome da árbore, ainda que agardo descubrila pola foto, pola flor, pola folla... Terá o seu nome latino e o seu nome vulgar. Gustaríame sabelos. É posible que sexa un tipo de castiñeiro porque pareceume que a plantiña saía dunha castaña.
E mentras, espero que a loita que se trae coa edra que recubre ao que teño aquí perto da miña casa, sexa a de sair adiante e abrirse paso para alegrarnos de novo coa súa fermosura. Tres casas como as tres en raia foron soterradas baixo a nova estrada unha tras de outra, todas á mesma man e contiguas: casa de Bieito, Casa de Cuenzas e Casa de Brañas, á que lle fixen un poema que debe andar por este blog.
Hoxe, convertidas en estrada, déixanse pisar por calquera que pase.
