RUTA DAS FERVENZAS DO EO

 

Un día chuvioso a máis non poder non conseguíu botarnos para atrás. Deixamos os coches en San Paio e con paraugas e chuvasqueiros visitamos a fervenza da Acea de Serra, que por certo, ten un acceso imposible para quen non teña por costume saltar paredes. Con todo, uns cantos pasamos ao outro lado para vela de preto e os e as demáis tiveron que conformarse con vela de esguello dende a veira do prado coa acea por medio. Mellor iso que sair cunha pata coxa.

Falamos con unha veciña de San Paio que xa nos tiña o café preparado pero estragóuselle o muíño e tivemos que pasar sen él. 

O sendeiro estaba limpo de facía poucos días. Boa laboura do Concello de Baleira e que agradecemos xa que de non ser así, estaría intransitable.  Aínda arrecendía a ramaxe recén cortada. 

Agardábanos a fervenza máis fermosa na redonda e tamén a máis agachada e difícil de dar con ela. A fervenza da Ferrería onde se xuntan o Eo e o río de Cubilledo, nome que dá nome á parroquia ou a parroquia ao río!

Fixemos as fotos cos paraugas e máis cun canciño que nos acompañóu de bó grao.  Entre nós estaba a escritora castrovedense Ánxela Gracián e o seu fillo Manuel, de cinco anos. 

Dende alí, fomos tomando decisións segundo se nos presentaba o día e o roteiro. Non quixemos aventurarnos por sitios sen desbrozar e retornamos a San Paio polo mesmo carreiro.

Xa, nos coches, mollados ata a médula, fomos a Esgrade, outra aldea veciña onde nos agardaba Tino na súa casa natal onde agocha  todo un museo etnográfico coas cousas que conservóu da súa casa de labranza e criadora de bois que se exportaban a terras de León por camiños primitivos, case campo a través, e que duraba a viaxe quince días alomenos. Por iso se coñecía como a casa do boieiro pero que acabóu por chamarse a casa do medio, quizá por estar no medio das outras.

Cun hórreo restaurado e ben conservado, deixóu intactas as cuadras do gando xunto á cociña moderna e a antiga lareira na que nos tiña un lume preparado que nos soubo a gloria despois de virmos mollados e fríos, foi como entrar nun útero materno, acurrunchados uns cos outros/as, xurdiron as cancións de taberna de xeito espontáneo e, eu, marchei buscar o acordeón ao coche, que levaba preparado para tocar no nacemento do Eo, pero coa chuvia, houbera sido imposible. Aquel era o momento e nada me cortei en tocar, como boamente sei e puiden, algunhas pezas das nosas de antes.

Logo tocóulle o turno ao anfitrión, Tino, que nos explicóu moitos detalles da súa familia antepasada e do que alí acontecera, sendo él neno, que logo emigróu á cidade e agora convirte a casa nun museo e ponlle o nome TABERNA /POUSADA DO BOIEIRO.

Case me emociono ao ver o chinero da cociña feito por meu pai e máis o mostrador da cantina, que tanto se parece a que tiñamos nós en Fonteo.

Deixamos Esgrade, dende ónde pensabamos seguir para a Corte Vella pero como chovía e se achegaba a hora do xantar, fomos de volta para Fonteo para ver o nacemento do río Eo onde Manuel Muñiz nos leu varias páxinas do recén estreado libro de Manuel Vázquez, "O pracer da chuvia" nas que fala da Marronda, do Eo e das aldeas sen xente. Nunca mellor ocasión para falar dese pracer da chuvia que nos aloumiñóu toda a mañá e que nós recibimos como a terra a recibe, sabendo que non hai mal que por ben non veña.

Rematamos a xornada cun xantar de confraternidade nun restaurante de O Cádavo e coido que ninguén tivo queixa do día, nin da chuvia nin de mín, que organicei a ruta da mellor maneira posible.

Dixen que tiña un plan B por se chovía, e saíume ao encontro cando, onte, en Lugo, me atopei con Tino e nos suxiríu que foramos ata a súa casa museo. 

O mellor café que nos podía ofrecer, foi o lume na lareira, o fume, a gramalleira e o pote colgando e tantas e tantas cousas que evocan un pasado que me é ben coñecido.