ROTEIRO POR CABO PRIOR

 E se nada ocorre por casualidade?

Atopei, por casualidade, no Facebook o cartaz que anunciaba este roteiro, e sen pensar dúas veces, xa me apuntei para facelo. Moi convencida de que me ía gustar. E así foi!

Saímos de Lugo nun autobús grande, con guía, e dirixímonos hacia Ferrol. Unha costa que poucas veces teño ocasión de visitar. A Costa Ártabra esténdese dende Estaca de Bares, onde o ócéano Atlántico conflúe co Mar Cantábrico ata o sul de Ferrol dando lugar á Ría de Ferrol, Betanzos, Ares. Lugares como Cariño, San Andrés de Teixido, Ortigueira, Valdoviño, Mugardos...son algúns dos que se estenden ao longo desta costa que os romanos bautizaron como Magnus Portus Artabrorum.

Comezamos o roteiro partindo da praia de Doniños polo seu lado máis oriental e fomos bordeando a península, con fabulosas vistas dun mar embravecido e poderoso que forma acantilados de 170 metros de altura e dende onde poidemos ver un faro que estivo activo dende mediados do S. XIX xunto cunha batería militar abandonada no 1998 e da que quedan restos que foron parte de búnkers, polvoríns, túneis, pozos e garitas de vixiancia.

O camiño, ao principio pedregoso, cheo de coios que se foron desprendendo das rochas, (as máis antigas da Península Ibérica), debido a teimosía da forza mariña nesa zona onde o perigo é inminente sobre todo nos temporais do inverno, foise suavizando e facéndose máis transitable e mulido á medida que avanzabamos cara á praia de Doniños de onde comezamos a ruta circular. Houbo tramos de ir case monte a través, por estreitos carreiros que me fixeron pensar nos bosques de laurisilva das Illas Canarias, e logo humedais onde abondan as xunqueiras e herbosas.

Paramos na praia de San Xurxo, unha praia moi visitada por surfistas na que fixemos algunhas fotos cos arroáces de mentira e seguimos camiño ata a praia de Doniños entrando nela polo lado máis occidental, na que nos agardaba o autobús coas nosas vituallas que degustamos á sombra de pinos e con vistas fabulosas a esa praia de gran ondeaxe na que só nos puidemos "refrescar" nun tramo de apenas cinco metros e cos socorristas a pé de onda sen pestanexar.

Un brindis en inglés no chiringuito, degustando unha cervexa ben merecida, fixo que dúas rapazas da mesa do lado se voltearan a ollarnos. Eran "guiris". Logo dunha pequena conversa en inglés, seguimos rumo a outra parte.

A práctica do inglés durante toda a camiñada cun compañeiro moi docto en linguas, fixo que non me enterara da quilometraxe que lles metín aos botíns Clarks, made in Britain.