PEDRAS NEGRAS

 Domingo, 30 de xullo, decidín facer unha excursión co grupo Galicia Infinita. Collín o autobús ás 8:00 en Lugo e nunhas dúas horas puxémonos no comezo da ruta que partía da igrexa de San Vicente do Mar.

Fomos pasando por praias ás que non chegan os coches. Nalgunha delas xa estivera hai uns cantos anos.

Son como pequenas calas cheas de pedras redondeadas que forman conxuntos arquitectónicos e que se estenden todo ao longo do camiño que fomos transitando en fila india, sorteando pedras e penedos, sempre seguindo a linea de costa.

A esa hora da mañá apenas había xente nelas. A auga, de cor turquesa, convidaba a darse un baño, pero os quince kms de sendeiro que tiñamos que percorrer para chegar á praia da Lanzada, non permitían apenas demoras. O camiño non estaba sinalizado e no podiamos perder de vista o grupo, e a guía para non perdernos. Por certo, ela ía deixando unhas frechas que tiña que recollelas a persoa que viñera de última.

Aquí atopamos vestixios de algunha batería do exército cun canón apuntando ao mar. O chán que pisabamos era dunar e abondaban as prantas propias dese hábitat, que sempre chaman a miña atención pola súa rareza e resistencia ao calor e a aridez.

No cartaz que anunciaba a ruta, víanse pasarelas de madeira e afixérame á idea de que o percorrido sería por estes pasadizos de fácil andadura e sen ter que meternos por estradas, zonas de negocios turísticos etc... Moi lonxe diso, o que nos atopamos foi ter que transitar por zonas de chiringuitos, estrada principal a tope de coches nun domingo, cheiro a sardiñas asadas, urbanizacións tipo praia dos Cristianos en Tenerife. Mesmo pensei que me atopaba por aqueles lares, de non ser polo feismo que nos caracteriza no tocante ao turismo improvisado que nos pillóu en bragas e para o que aínda non estamos á altura.

Á medida na que iamos avanzando, as praias amosábanse máis concurridas e tiñamos que ir sorteando bañistas, coches, bicis, embarcacións...pero coa sorte de compartir conversas interesantes que nos levaban por outros paraísos como Gales, auroras boreais e moitas viaxes imaxinarias que se farán realidade ou non.

Coñecemos dúas mozas colombianas que sacaban fotos e fotos todo o tempo. Tamén nolas facían a nós se lle lo pediamos, e unha delas levaba un vestido roxo ata os pés e que luce na foto da igrexa pola que pasamos. Ela sí que viña preparada para a pasarela!

Cando chegamos ao principio da praia da Lanzada, aínda nos faltaban varios quilómetros para percorrela ata chegar ao sitio onde nos agardaba o autobús co noso xantar. Pola mañá, quen quixo quedarse na praia, puido facelo. Eu decidín non quedar e case me pesóu porque perdín de aproveitar as mellores horas para estar na praia e así tivemos que soportar as de máis calor se queríamos poñer os pés na area porque o que era bañarse, imposible con tanta onda e mar picada. A praia estaba chea de xente, unha espida de todo e outra, coma mín, vestida para protexerse do sol. Nin rastro dunha sombra baixo a que refuxiarse tan sequera para xantar.

Penso que tiña que ter sido á inversa, empezar na Lanzada e acabar por ónde comezamos. Pero como 'All is well if ends well' nada hai que dicir. Chegamos de volta a Lugo sobre as 20.30 da tarde e coa sensación de ter visto o mar.