UNHA MAÑÁ COSTEIRA

 

Cando cheguéi á praia só había outro coche aparcado. O seu ocupante tampouco se decidía a apearse. A bruma costeira cubría todo e daba un aspecto de incertidume, mesmo de certa desconfianza. A min gústanme as praias pouco concurridas pero, ésta, ademáis, está no fondo duns cantíns. Cambiei o coche de sitio, pensando, incluso, en dar a volta, despois dunha hora de camiño para chegar ata alí. Agardei a ver se chegaba mais xente e así aconteceu. Cando chegaron algunhas outras persoas, baixeime e dirixinme escaleiras abaixo ata a praia. 

A temperatura ambiental era moi agradable, mesmo tirando a fresca. Nada que ver cos case 43º que anunciaban para o día de hoxe. Probei a auga e sentína tépeda. Estaba empezando a subir a marea. Nesa praia apenas queda sitio cando a marea está chea, así que tiven sorte e ata atopei unhas gafas de buceo que traían as ondas.

 

Aproveitei para camiñar pola area antes de que non houbera sitio. Unha parella descolgábase polas rochas. Ela non estaba afeita e parecía que ía perder o equilibrio dun momento a outro. Él non tratóu de axudarlle. Tomeino como que era un home da nova masculinidade, ou sexa, que non se amosa protector.

Tiven curiosidade e necesidade de usar o WC que hai nesta praia. Subín as longas escaleiras de novo, e alo me fun, non moi segura de que estiveran tan sequera aberto. Pero sí! E a miña sorpresa foi ver que era de nova construcción, que xa non se parecía en nada ao que había antes. Tres portas: donas, cabaleiros e xente con discapacidade. Ao entrar vin todo ben limpo, con papel, xabón, espello, unha nota aconsellando a limpeza de mans, o chan limpo, taza nova e todo en metal e dunha peza, polo tanto non había que levantar ou baixar tapas nin  tocalo coas mans. Loei que na comunidade asturiana, tan veciña nosa, fixesen as cousas con mais esmero e interese. Todo para que a xente non faga as suas cousas na praia. Pois aínda así, vin como as covas que hai nos cantís, servían para o mesmo que antes. 

O día ía mellorando en todo, veu mais xente, non moita, había un bo retrete, atopei unhas gafas, a auga estaba como para meterse nela... en fín, a viaxe pagara a pena. E ademais, gústame ese sitio porque non lonxe dalí hai unha área recreativa na que se pode comer á sombra, colgar a hamaca nas arbres...

Ten un camiño a pé de costa cunhas vistas admirables e ademais, é o traxecto mais curto para achegarme ao mar. As duchas son boas, tamén para pés. Está ben vixiada por socorristas activos que pasean pola mesma ribeira e fíxanse nos e nas que están nadando...

Era case a 1:00 cando decidín emprender o camiño de volta para xantar na casa. Facía un calor xa que se asaban os paxaros no ar. A min non me gusta o ar acondicionado no coche. Con música e con auga, fun facendo a travesía, desexando chegar para meterme neste bunker de verán, que é a miña casa de pedra. Se algo ten de bo é que nestas temperaturas extremas, estáse como nunha cova.

E acabo con aquel trabalinguas que inventei un día a pé de camiño:

Cústame ir á costa

e cando ás costas lles custa ir á costa,

hai que darlle as costas á costa.