Pasei parte do verán lendo a Pessoa, despois de xantar, fora, na hamaca, no meu xardín horta e tamén antes de durmir, pola noite. Esta última lectura quitábame o sono.
É a segunda vez que leo o Livro do desassossego. A primeira vez que o lin, fai mais de trinta e tantos anos, causóume un impacto moi positivo, tanto que para mín, daquela, era como o libro que eu quixera ter escrito. Tanto me identifiquei con él que fixen de Pessoa o meu gurú secreto. Desta volta xa non teño aquel sentir. Estou mais crítica con algunhas cousas e chega a producirme o desasosego que él quere transmitir, ou non quere, pero faino. Tal vez, porque a certa idade, vemos as cousas doutra maneira e aféctanos mais todo aquelo que resulte pouco esperanzador.
Onte, vendo Horizonte, na tele, un programa de Cuarto Milenio, comparábase a crise sanitaria actual coa que houbo no 1918, a mal chamada Gripe española, e as imaxes gardadas daquela epidemia, son case iguais que as que se ven actualmente co do Covid 19. As mesmas protestas por ter que levar mascaras, os mesmos hospitais de campaña, as mesmas dúbidas de conspiración, o mesmo secretismo.... Chamóume moito a atención ainda que eu ben sei que a historia repítese. E cada século, segundo dicían alí, ten os primeiros 25 anos de crise que marcan o resto dese século. Que hai un cambio na vida social, na mentalidade das persoas. Algo así como os ciclos económicos, o de Kondrátiev, por citar algún. Que cada cen anos prodúcese un pico na economía e o resto é subir e baixar.
Pero que ten esto que ver con Pessoa? Él tamén se adiantou ós tempos. Hai moitas cousas da súa época, que seguen vixentes hoxe en día, que son de actualidade. E o mesmo ocurre con outros escritores ainda mais antigos. O mundo non cambióu moito. Da voltas sobre sí mesmo. Pero quenes estamos pouco informados do pasado, pensamos que todo é novo. Novo para nós, que nunca sobrepasamos o século, e eso descontando o periodo de infancia e xuventude que estamos ainda cos ollos pechados, e logo os derradeiros anos que voltamos a ser infantes. Total, poden ser vintecinco anos de ollos abertos, se é que logramos coñecer algo.
A min preocúpame un pouco non ter lido aos clásicos. Sinto que teño un deber pendente para con eles e elas. (Case todos foron homes). Dante Alighieri, o que escribíu a Divina Comedia e na que a protagonista se chama coma mín! E todos os rusos, españois, franceses, ingleses....poetas e novelistas. Lin ODecamerón de Boccaccio cando apenas tiña uns doce anos. E todos os libros que nos mandaban ler no bacharelato..... qué poucos lembro! Logo veu Victor Hugo, cos Miserables, un longo libro de dous tomos. Por suposto Cervantes. Lin o Quijote, saltando de cama en cama na residencia das monxas en Lugo. Cada libro que leo, cada libro que vivo e actúo, se podo!
Pero a veces, custiónome o das lecturas. Ao pouco tempo xa non lembro o que lín. Cando volto ler o mesmo libro, penso que é novo para min. De ahí, que apenas podo citar autores, títulos ou frases que me chamaron a atención. Todo quedou perdido nun saco sen fondo. Vale a pena ler?
É un pasatempo e tamén é unha maneira de conectar con outros tempos, con outras maneiras de entender o mundo. Pero nada me asegura que aquelo é o mellor ou o que pode darme ideas sobre o entendemento da vida, do mundo, das cousas.....
Meu pai dicía que os libros teñen conta do que lles poñen. Él non lía ningún. Quén se paraba a ler daquela? Pero meu avó, sí que lía. Tiña libros. Un baúl cheo. Cos seus anteollos de arame, alí sentado diante da fiestra do seu cuarto, lía e lia....Lémbro que estivera en Cuba algún tempo.
De todos modos, Pessoa segue sendo o meu gurú. O escritor que mais admiro.A súa creatividade e orixinalidade á hora de expresarse. O seu xirar arredor de sí, todo o tempo, o pousarse no cotidiano como se pousa o pó nos móbeis, ou as folerpas nos prados, así, silandeiro pero co pensamento en ristre, vai pasando por todo, deixando un pouso filosófico que o cubre todo. Prometo lelo na sua/miña lingua a próxima vez!
