www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

xoves, 21 de abril de 2011

RENACER







Que eu me lembre, sempre chegóu a primavera sen apenas darnos tempo a decatarnos. Unha mañá, atopámonos coas primeiras flores e rebulir de paxaros e esa morned que nos embriaga dende as primeiras horas.

As miñas árbores están en flor. O marmeleiro é a primeira vez que as deixa ver. Preludio de marmelos e de marmelada....

Noa, nai por segunda vez, optou pola "política do fillo único" como os chineses. Será porque tamén ela percibe a crise. Ten un cachorriño de apenas unhos días. É case da mesma cor que ela e está xa moi grandiño, (con tanto leite todo para él....), criarase nun plis plas.

Hoxe fixen a plantación de flores de balcón para adornar as ventanas desta casa de pedra recien descuberta. Gústame rodearme de cousas que me fan a vida mais liviana e agradable. Tamén aquí no campo, e precisamente por eso, pódese disfroitar da fermosura da natureza que ten tanta gama (alta gama) para facernos sentir ben e relaxados. Cada vez menos me gustan as cidades e a vida que nela se leva. Cada vez mais, sinto o placer de sermos poucos e de ter tanta amplitude de mira para tender a ollada e descansar no silencio tan apreciado no mundanal ruido das urbes. É Semana Santa, vacacións, movida para moita xente que busca algo diferente, cambiar a cotidianeidade... Eu non podo facer eso ainda que quixera e non por eso me conformo con quedarme na casa simplemente, senón que disfroito poder estar xa situada nese mundo de sosego e de calma que me brinda o que me rodea. Tamén é verdade que xa viaxei o xusto e no xusto tempo, tamén é verdade que me queda moito por coñecer, pero como non é posible coñecer o mundo enteiro, nin outros mundos no amplo universo, pois teño a sensación de que xa me din o ansiado paseo polo planeta como para non añorar esas viaxes tan desexadas por outra xente. Tampouco pecho as posibilidades de seguir explorando o mundo noutro momento mais propicio pero, de momento, síntome feliz coidando de un pai case centenario, dunhos animais tan bonitos que me alegran a vida, dunha horta que me recrea a mans cheas e desta casa que me tocou ir transformando para mellorala, legado dos meus pais, que irá pasando de xeración a xeración, co que cada unha foi aportando.


Mágoa que a casa de Brañas desaparecese ao ampliar a estrada.... pero no meu recordo quedóu desta maneira:


Hai unha casa en Fonteo

toda vella e afumada

cunha escaleira por fora

e coa porta ben pechada.


Ten ao pé unha figueira

que da figos cada ano

e tamén ten unha horta

que ainda chora polo amo.

Esquecida alá nun curro,

a cociña de lareira

durme entre das cinzas mortas,

xa non ruxe a garmalleira.

Estarán alí ainda

o vello escano e a artesa,

a lacena do touciño,

o pataqueiro e a mesa.


Esto foi escrito fai polo menos corenta anos!!!!!

Feliz tempo de primavera para tod@s

5 comentarios:

  1. Lembrasme co artesa cando faciamos o pan co fermento.
    Pola miña vida sempre ata agora fora da miña terra xa case que non sei cal e pau ou carabullo, dende que andaba a o "caruncho" non voltei a por estos meus lares; así que terás que perdoar que fale en castelán ainda que que para camiñar leve un pau de sanguiño ou se cadra o de salgueiro.
    gústame o teu blog , voltarei.
    Un bico

    ResponderEliminar
  2. Graciñas polo teu comentario. Hoxe tamén eu visitei o teu blog cargado de sentimento, de fermosos poemas onde se pousa a nostalxia. Pois si que debe facer tempo que non pisas estes lares e ainda que o fixeras, xa non estarían alí o escano, nin a lareira, a non se que foses ao museo.
    Tamén eu voltarei polo teu "lar" para ler con mais calma.
    Saudiños

    ResponderEliminar
  3. ¡Ola Bea! ¡Que linda entrada- canto me gustan estas letras! Como ben di André, cantos recordos nos traes coas lembranzas da artesa e outros cachivaches de nos os labregos. ¡Precioso poema encántame!

    Ten ao pé unha figueira

    que da figos cada ano

    e tamén ten unha horta

    que aínda chora polo amo.

    Esquecida alá nun curro,

    a cociña de lareira

    durme entre das cinzas mortas,

    xa non ruxe a gramalleira.

    A casa donde eu nacín tamén tiña a figueira! e máis un laranxeiro o pé da porta, a lareira, a gramalleira, e todo o que contas neste poema.
    A pesar de toda a modernidade, eu voto de menos aquel tempo.

    Ben Bea, tes razón en todo o que comentas, a primavera e máis bonita quizais aí en ese recuncho marabilloso de donde vives ti, en medio da natureza, todo florece... campos e montes, as árbores, todo florecido donde se respira aire limpo e perfumado de todas as flores.
    Haber se podo ir este verán- ata ese recuncho fermoso e darmos un abrazo palpado. O de viaxar, anque xa o houberas feito, volveras cando che sexa posible, xa sabes o tempo pon sempre as cousas no seu sitio.
    E non me alargo máis. So deixarche unha aperta ben apertadiña. Se moi feliz.

    ResponderEliminar
  4. Ola Marina,
    Cómo se nota que ves inspirada desa terra de sorrisos, de sol, de palmeiras e luz a raudales.
    Eu nona cambio por esta, dende logo, pero está ben darse unha volta de vez en cando para deixarnos levar do desenfado das súas xentes.
    A min encántanme as cousas de antes, e de feito, vounas sacando todas da hucha para disfroitar das poucas que ainda se conservan, pois perdéronse tantas.... Xa ves, dese poema non quedou a realidade, só quedou a lembranza.
    Entrarei no teu blog de contadiño para ver que nos deparas.
    Pois aquí é mais fermosa a primavera que o verán. Eu, de tí, non agardaría ao verán par vir.
    Aperta ben forte.

    ResponderEliminar
  5. Gracias Bea, haber o que podo facer. Tes toda a razón de non cambiar o que ai por outro lado, por o que temos na nosa Galicia. O- que, ocorre e que saímos para deixar un pouco a rutina diaria e tamén saír do noso clima máis frío para respirar un pouco a brisa e sol do Mediterráneo.
    Unha aperta ben grande. Se moi feliz.

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.