www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

xoves, 12 de setembro de 2024

A VIAXE


 Despois de dous meses que se me fixeron longos sen ver a miña familia, con dana ou sen ela, emprendín a viaxe que me levaría por terras de Lousame e Rianxo ( A Coruña). Despois da familia está o mar, que sempre quero ver.

Chóveu todo o traxecto pero non demasiado. Era bastante levable. A esa hora non había moitos vehículos na estrada.

Era pola tarde e agardábame un gran abrazo das miñas netas que me puxeron ao día nas súas cousas. 

Á mañá seguinte quedamos soas xa que súa nai e seu pai tiñan que asistir á xuntanza de brigadistas para arrincar acacias do monte en Padrón. 

Decidimos facer unha pequena excursión en bici e monopatín ata un lugar próximo ao que acostumamos ir sempre. Levamos ao coello Tití na cesta da bici, con tapa de furadiños e atada para que non saltase fóra. Coa correa de Noa e o arnés do coello, démoslle uns paseos polo campo para que comese herba e se sentise libre e feliz.


Voltamos para xantar na casa dos avós maternos e xa ao caer da tarde, fun a Rianxo facer uns recadiños, ver unha amiga e dar un bo paseo pola riveira. O mar estaba para contemplalo e gardalo no recordo, por iso fixen algúnhas fotos. Ao fondo pódese ver Rianxo. A foto foi feita dende a praia da Torre en Taragoña.



Era sábado e pola noite vimos, na casa, o filme, Gremlins, de Spielberg, dirixida por Joe  Dante que trata dunha invasión de seres malignos que acaban con todo ao seu paso e multiplícanse como ratas. 

Domingo pola mañá, decidimos ir a Rianxo as miñas netas e máis eu. Sempre me da un pouco de medo levalas no coche pola miña conta porque non se sabe o que pode pasar. Pero hai que perder os medos e encarar o mundo. Así que Mínia foi probando a cobertura dos seus talkies que acadaron unha boa distancia dende a base.

Polo camiño ía pensando cómo faríamos. Deixaríamos o coche na praia da Torre e iríamos a pé ata Rianxo, bordeando o mar polo paseo marítimo e vendo cousas, como o castelo da Lúa e algúnhas aves como cormoráns, garzas reais...



A marea estaba moi baixa deixando ao descuberto moitas rochas nas que estas aves pasan o tempo cando percuran algo novo que comer. 


Os cormoráns, pousados cada ún no seu pau, vixían as súas presas dende as alturas. Levan anos facéndoo.

Pasamos por outra praia máis pequena, a do Pazo, onde puxeron un chiringuito dende fai pouco. O día de antes estaba cheu de xente pola tarde. O sitio non podía ser mellor para rematar unha tarde de praia.


Chegamos a Rianxo e fomos directamente ao mercadiño domingueiro, mirando cousas, deixándonos embaucar polas vendedoras. Mínia buscaba uns zapatos do estilo que levaba Michael Jackson, para cando se disfrace dél no Halloween. É o seu ídolo!

Navia non atopaba nada que lle interesara. Vimos unhos vestidos moi bonitos e eran da súa talla. Estaban alí para ela. Eran, ademáis de boa marca. Eu insistín un pouco para que os mercaramos pero ela non estaba moi convencida. Ao final, todas acabamos por irnos con algo do mercado.

Recollemos a tarta de queixo na dulcería e emprendemos o paseo de volta ata onde deixaramos o coche.

Návia quixo poñer xa o seu vestido novo en canto entrara no coche para darlle unha sorpresa a súa nai.

Mínia puxo os zapatos, que tiñan algo de cuña e cando chegamos a aldea, para baixar unha costa, case non podía andar con eles. Por certo, a súa nai non lle gustaron as nosas compras!

E despois de xantar outra vez na casa dos avós, emprendín a volta á casa, satisfeita de que todo saíse ben e coas pilas cargadas para outra tempada.

As festas de Rianxo estanse celebrando estes días na honra da súa patrona, a virxe de Guadalupe e deixo aquí o programa para quen aínda queira coñecelas de primeira man.




19 comentarios:

  1. Recarregar baterias.
    Essencial de quando em vez.
    Bfds

    ResponderEliminar
  2. Un reencuentro con excursión incluida,, me alegra que lo pasaras tan bien. Por las fiestas.

    Un abrazo

    ResponderEliminar
  3. Mañá marcho de vacacións. O primeiro é a familia. Pero ver o mar non pode faltar. Enténdote. LARM

    ResponderEliminar
  4. Olá Beatriz!
    Gostei de ler esta tua crónica. É sempre saudável viajar para relaxar e confraternizar. Belas fotos de belos lugares aqui nos presenteias.
    Gostei bastante.
    Excelente partilha!

    Deixo os meus votos de um Feliz fim de semana, com muita saúde e paz.
    Beijinhos, com carinho e amizade.

    Mário Margaride

    http://poesiaaquiesta.blogspot.com
    https://soltaastuaspalavras.blogspot.com

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Obrigada pela visita, amigo Mario. Também passarei pela tua poesía pronto.
      Abraço

      Eliminar
  5. Boa noite, amiga Beatriz
    Passando por aqui, para desejar uma feliz semana, com tudo de bom

    Beijinhos, com carinho e amizade.

    Mário Margaride

    http://poesiaaquiesta.blogspot.com
    https://soltaastuaspalavras.blogspot.com

    ResponderEliminar
  6. Olá Beatriz,
    Mais uma publicação bela e ligeira como o coelho.
    Estou aqui também para convidá-la a ver o “mosaico de sementes ®DOUG BLOG”, você está nele.
    Beijos!!!

    ResponderEliminar
  7. Hola, Bea!
    Continuas os teus passeios com amigas e família. Fazes muito bem. És uma mulher sem receios.
    Gosto sempre das tuas descrições.
    Besos y abrazos.

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Olà querida amiga. Gosto sempre de recibirte no blog. Iso proba que a nossa amizade não flaquea malia a vernos de tempo em tempo.
      Eu também te vou visitar pronto e ler a túa interesante poesía.
      A vida é um paseio!
      Abraço

      Eliminar
  8. Gracias, Beatriz por compartir tan entrañable paseo, y que como abuelo comparto lo de darles caprichos a los nietos y disfrutar de ellos, le gusten o no los regalos después a la madre, que para eso estamos los abuelos, para darles lo que nos apetezca y creamos conveniente. Al menos yo también suelo hacerlo con los míos.
    Me encantaron los lugares en que habéis estado.
    Un fuerte abrazo, amiga.

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Hola Manuel, gracias por pasarte por aquí y compartir conmigo lo que tenemos en común siendo abuel@s y dando a nuestr@s niet@s aquello que quizas nosotros no tuvimos a esa edad.
      Un placer.
      Abrazo

      Eliminar
  9. Hola Beatriz, muy lindo recorrido nos dejas, recordando y visitando a los abuelos y las estancias del pasado con ese canto popular de la RIANXEIRA que cierra con grata armonía.
    Un abrazo

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Hola Dionisio, hoy hice membrillo y me recuerda también tu tierra dónde toda la fruta se dá bien. Aquí no tuve este año pero me los regalaron.
      Pronto me pasaré por tu blog.
      Un abrazo y feliz tiempo de otoño.

      Eliminar
  10. Ola Bea:

    Esos momentos vividos en Rianxo son os que se quedan para sempre.

    Un bico grande,

    Iria

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Ola Iria, hai moitos momentos que se quedan. Quizá todos os bos.
      Grazas polas túas palabras.
      Un abrazo

      Eliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.