MARASMIUS OREADES AO OP0RTO

 Hoxe atopei as primeiras sendeiriñas, (Marasmius oreades), coñecidas en castelán como senderuelas.

Medran en grupos, nos prados. Hai que comprobar que o seu talo non se corta ca  man porque é moi fibroso, unha das suas principais características, e que as diferencia doutras moi similares. Teñen unha especie de mamelón no sombreiro. Son pequeniñas, cor pardo claro. So se come o sombreiro. Son cogomelos pouco apreciadas pola xente que se adica a recoller pero son exquisitas.

A receita que vou deixar aquí, atópase en internet co mesmo título.

Primeiro, encontrar as sendeiriñas.

Limpalas con papel de cociña.

Poñer a partes iguais nunha sartén, aceite de oliva/manteiga

Rehogalas cando se fundan as duas graxas, a fogo forte durante 10 minutos.

Pódese engadir guindilla nese momento.

Logo engadir un chorro de viño do Porto e deixar facer a fogo lento outros 10 minutos.

Engadir sal

Servir quentes, con calquer guarnición (puré de pataca, pasta, ou simplemente acompañadas con pan ou con nada)

A MORNEZA DO OUTONO

 Gústame iste acougo,

un ceo sen sorpresas,

a calma do outono,

a morneza do sol

que nos prepara

para o que veña.

B.Pin

As mañás son o momento mais enerxético do meu día e case sempre as deixo pasar sen poñerme a escibir o moito que se me ocurre mentras dou a miña primeira camiñada, despois dun suculento almorzo.

Pero, hoxe, vou cambiar a rutina e deixar para mais tarde as moitas tarefas que me rondan e que sempre priorizo, acabando o día cansada e sen ganas de achegarme ao ordenador, que, por certo, acabo de estrear con este post. Xa non se me irán as letras bailando o reguetón pola pantalla adiante senón que estarán sumisas e ben dispostas a levar a cabo a tarefa de escribir.

A mañá apareceu solleira e convidante a votarse fóra da casa canto antes mellor. Vai ser un día quente, unha continuación do verán pero con aires outonais que dan un ambiente sosegado, calmo, con ceu case azul, sen nada que sobrevoe, sen fumes nen sorpresas de momento. Veremos se mañá, como predicen, se verán cinsas volcánicas por toda a península, pero, hoxe, o ceu está limpo.

Penso na Palma, nas fermosas illas Canarias, ameazadas de extinción, con poboacións asentadas enriba dun volcán... Penso na xente que perdeu casas, terras, enseres... So as suas vidas permanecen e todo o demais foi borrado do mapa. Cómo será quedarse a cero. Sen traballo, sen ter de que vivir, sen os seus fogares...As catástrofes, cando ocorren, non pensan na xente. A terra, o planeta, non ve o que ten enriba del, non ten culpa do seu comportamento que nos parece como un castigo pero nono é. Sempre houbo cataclismos que destruíron o que os humanos, no noso afán de expansión, fomos construíndo, alí onde nen sequera é lugar seguro, como son as bocas dun volcán que xa deu motivos de estar vivo e ameazante. Por qué a xente se asenta neses lugares de tanto risco? Seremos demasiados no planeta?

Non quixera interrumpir o silenzo e a calma dista mañán que irradia paz e vida. Pero tampouco me esquezo do que pasa noutros lugares, onde o inferno abríu as suas portas. Son maravillas da natureza pero causan danos. Danos que non son unha venganza. Deberíamos previr e non deixar que as poboacións se formen en sitios tan perigosos.

Agora, vou ver se consigo deixar aquí un video de Cumbre Vieja! 

Aprendendo nomes que non coñecía! Oxalá que os seguise iñorando, que non desen motivos de ser tan coñecidos!

FIN DO VERÁN

 E chegou a chuvia que deu de beber á terra sedenta, ao borde da deshidratación. Haberá boa colleita de castañas, por aquelo de "en agosto arder,  en setembro beber".

As rosas están de capa caída pero aínda así, son fermosas. Nacerán outras novas que alongarán a alegría do xardín ata ben entrado o outono.

Pero eu quería falar daquelas outras que medran nos humidais, perto do río Eo, en Sampaio, xunto a acea de Serra, no pozo de Piriquito e que me facían tanta ilusión cando era rapaza e mas traía o meu tío Pepe cando ía moer o gran, ou ás troitas. Nos, sempre lles chamabamos búfalos, e eu, ata hoxe, non sabía o seu verdadeiro nome.

Trátase da totora, ( Typha latifolia), coñecida tamén por anea, espadaña... En portugués: partasana, paina, tabúa, ou en inglés: cat´s tail, e mesmo en chinés, porque seica é comestible, kuan ye xiangpu.

Grazas a información que encontrei nos comentarios de un blog, puiden averiguar todos istes datos e aprender algo mais da planta que daba aquelas vistosas e aveludadas floracions e que me gustaba por en xerrons para decorar qualquer cantiño da casa.

E mentres todo isto pasa fora, recóllome no interior, con boa música bailable, comida cociñándose, e novo post para publicar e sentir que o meu computador compórtase de xeito razoable e me permite escribir sen que me escapen as letras ou teña que facer mil artimañas para que escriba o que quero e non o que quere él, que a veces, é nada.

Bo comezo do outono!

A FILLA ÚNICA

 

Eu non fun filla única. Houbo unha primeira, Inés, como se chamaría se vivise. Nunca chegou a ver a luz e miña nai, houbo de deixar de vela porque nacer na casa era unha cuestión de sorte e nese caso, nona houbo.

Non sei como se atreveron a asegundar. Miña nai era unha muller valente ou eu non estaría aquí.

Debo agradecérllelo. Houbérame gustado ter aquela irmá que non foi posible. Unha irmá maior.

Pero a miña vida sería ben diferente do que foi. Hai circunstancias que o cambian todo.

Aos fillos e fillas, xa se lles quere antes de que nazan. Lémbrome como, presa dun brote

esquizofrénico ela chamaba pola súa filla Inés, despois de vinte anos que a concibira. Chamaba por ela e non por min. Víaa polas rúas de Lugo cando iamos camiño dun psiquiatra, en pleno San Froilán, e tendo eu case dezaoito anos.

Así foi como me convertín en filla única.

Ninguén me levou mais o almorzo á cama, con zume de laranxa incluído, e algo temperado para non tomalo frío.

Coidáronme e quixéronme como nunca me sentín coidada e querida. Era o seu tesouro logrado con tanto esforzo e valentía, polo que estaban dispostos a dalo todo. Non sei se os defraudei. Penso que cumprín os seus soños e que se sentiron orgullosos de terme, aínda que non tal como quixeran.

Hoxe si que o estarían, pois coidei a súa casa e a súa horta e continuei algunhas das cousas que eles facían, como o de ter hóspedes aloxándose na casa e desfrutando das vistas do xardín no que tantas horas pasaran de novos e de maiores.

Levarlles flores silvestres aos seus nichos, con frecuencia e falarlles do meu día a día, e do moito que agradezo canto me deron e deixaron, xa é un acto que sei que lles agradaría se puideran aprecialo alá onde queira que o seu espírito se atope.

Adoro os cheiros da nenez,

das candeas de millo e dos castiñeiros.

No meu faiado arrecende

a lúpulo secándose

para facer a cervexa que adoras.

O teu poema do faiado

garda historias, xogos e cheiro a mazá.

O meu xa perdeu o aroma

dos mini books do chocolate Carmiña

pero garda os soños que soñei.

Beatriz Pin Diaz

A VITROLA

Os antigos donos da casa na que viviamos e rexentabamos unha taberna mandárannos unha vitrola e algúns discos para que divertiramos á clientela. Así foi como caera nas nosas mans aquel aparello que ainda quixera telo hoxe, porque a nostalxia, vólvenos ao de antes, unha vez mais.

Era de madeira e tiña duas portiñas por diante. Non levaba alto falante en forma de campana como os das gramolas pero debía telo incorporado.

Os discos eran de cancións da época dos anos sesenta e mais antigas. Había un conto que nos gustaba moito e ademais era en galego, cousa rara naquela época e vindo de Madrid, pero chamábase O Tabeirón.

Nunca indaguei sobre a procedencia daquel conto pero quedóume na memoria. 

Despois dalgún tempo, meus pais cansáranse da vitrola. Estorbaba no mostrador porque era grande e vindo por alí o sobriño dun veciño que era un rapaz novo, doutra aldea, chamada O Trabeiro, quixo mercarlles a vitrola e meus pais nono pensaron duas veces. Sen dicirme nada, da noite para a mañá, como eu estaba en Lugo a estudar, vendéronlla.

Andado o tempo, eu quixen recuperala e preguntéi por ela a alguén que coñecía ao novo dono pero nunca tiven unha resposta certa. 

Sempre sentín que se desfixeran dela porque eu era aficionada a gardar todas as cousas antigas, como a radio aquela primeira que tivemos e que xa hai imitacións a vender, as planchas de carbón e as de aquecer na cociña de leña, as zocas de madeira, os trebellos de traballar a lá...

Todo se foi perdendo! 

Agora hai unha volta a todo o que foi novo e moderno naqueles tempos como as cámaras de fotos de carrete, os cassettes de cinta, os discos de vinilo e seica son os obxectos mais desexados pola xuventude de hoxe, cansada xa de tanta dixitalización. 

Pois tamén haberá que recuperar o aro, os zancos, as peonzas, os teveos, as bonecas de trapo ou de millo...

Ter moito e ter de todo tamén chega a cansar. 

Buscando en internet, encontrei un dos contos de Joselín, o autor de O Tabeirón. Merece a pena escoitar a súa voz.