Lamentei non ter a cámara de fotos para retratar tan sorprendente estampa, endexamais vista por min en ningures. Mesmo cubrían o camiño enteiro atrancándome o paso por entre eles. Soñei con aquel conto que lera no faiado da palleira, nun daqueles libriños que viñan co chocolate Carmiña e que eu substraía con habilidade para non ser notada a súa falta e que logo voltaba a colocar dentro da tableta como se nada tivera pasado, pois meus pais non deixaban que eu me apropiase dos premios e regaliños que viñan coas cousas que eles vendían na taberna. Aquel conto, do que pouco me lembro, falaba dun neno que facía saír os caracois, á golpe de tambor, enganándoos, xa que eles coidaban que se aveciñaba unha treboada. A verdade é que non sei con qué finalidade teimaba por facerlles sair da súa morada, coido que non era para comelos, senón polo pracer de ollalos e de gastarlles unha broma.
A natureza é unha fonte de aprendizaxe e mesmo de plancenteira sabiduría. Nós só temos que pasar no momento oportuno. É como a vida mesma, chea de sorpresas inesperadas que nos fan cavilar, lembrar e en definitiva, aprender.
