AS VACAS QUE SE FORON

 

Tan so queda unha granxa de vacas na aldea. A que eu tiña ao pé da casa, vendeunas. Agora xa somos menos e nótase a súa ausencia. Gustábame velas, cada día, pacendo nos prados por onde Noa e mais eu camiñamos. Viñan ao noso encontro, a saudarnos, a ter unha pequena conversa. Era como sentirnos en compañía. Sempre tiven curiosidade polos nomes que lles poñían:  Lucera, Pacheca, Teixa, Pinta, Rubia, Gallarda...Eses eran os nomes que eu lembro das vacas de antes, na casa dos avós, pero as de agora, seguro que terían outros nomes e para dar nomeado a mais de trinta  facía falla  un bo esforzo por parte do dono.

Mesmo axudei a buscar unha que se lles votara fora do prado, unha tarde. Por mais ca buscabamos non aparecía. Ata que ao seu amo se lle ocurreu chamala polo nome. Entón, a vaca apareceu vindo cara a nós.

Dende a fiestra da miña casa, puiden ver, un día, como paría unha no medio do prado onde estaban. A súa cría non daba atopado o ubre da nai. E as vacas que estaban mais preto, brindáronse a axudar. Nada conseguiron, por mais que o intentaron, dando proba da camaradería que existe entre os animais, a veces mais que nas persoas. De pouco serviu porque logo apareceron os donos co tractor, para levar a recen nada sin ter probado o leite da súa nai. 

A min non me gustou nunca esa idea de quitarlle as crías ás nais. Pero o mercantilismo non vai ao par co humanitarismo. E ante todo está a explotación do animal para ben dos granxeiros. Eles saberán.

Non ocorre o mesmo coas vacas "de carne". Esas sí, que poden ter as crías con elas, logo de parir. Da gusto velas xuntas no prado e que poidan mamar cando queiran. Como coñecen as súas nais! 

Agora, os camiños xa non estarán emporcados, nen haberá malos cheiros arredor, nen moscas! 

Pero quedará un baldeiro cada vez mais notable dun rural despoboado, dun rural sin xente e sin animais. 

Sinto que se foran, e os seus donos aínda o sentirán mais!