PERCURANDO O MAR

 Pensando no longos que os invernos son aquí, e na pouca vida que temos por diante, non me queda mais que buscar os placeres que o verán ofrece. Un deles, o mar.

A unha hora en coche, ou menos, para amantes da velocidade, estou na praia que mais me gusta. Ainda con neboa baixa e pouca xente nela, entre as dez e as doce da mañá, para non queimar a pel, aproveito ao máximo os paseos que vou dando a bo ritmo, respirando o iodo, evitando que as ondas me sorprendan, pois hoxe estaban atrevidas de mais, esquivando algunha persoa que se me cruza de perto e co tapabocas á man por se, de repente, me atopo con  mais xente do previsto.

Lémbrome daquela vez que fora, de pequena, con unha tía miña á unha aldea con praia, entre Viveiro e Vicedo. a praia de Abrela. Aínda non era visitada como agora. Non tiña aceso a coches. Nonos había! Baixabamos por unhos carreiros e lembro que nos bañabamos mesmo chovendo. A auga non estaba fría. Un día collemos un polbo entre as rochas e levámolo para comer. Estabamos con unha familia da miña tía. Tiñan vacas e eu bebía unhas boas cuncas de leite fresquiña que gardaban na artesa. 

Hoxe, o mar estaba moi bravo. Tanto, que me parei a observalo e sentín desexos de escribir sobre él. De pé e no móbil, pois case nunca levo papel e lápiz á man, non tiña pensado facerlle un poema, senón unha foto e un título para poñer no Facebook. Pero logo, non me abondóu con iso e fun deixando que a inspiración me ditara o que tiña que escribir. Gústame que a poesía me sorprenda cando menos o espero. Non me impoño traballo nese sentido. Deixo fluir. Despreocúpome totalmente de si escribo ou non. 

Deixo aquí o que me saiu:

Abrindo o día con fortes ondas!

Vin papar o mar

Que me orballe

Me cubra de escuma

De acompasados sons

De correntes atraentes

Que me reguen as veas

De cores que me ollen

E se deixen ollar

Que me avisen do perigo

De querelo probar

Iste atraente mar

Quero conquistar

Beatriz Pin Díaz