MARMELADA DE FROITAS VERMELLAS

 Hoxe entra o verán pero deberónse equivocar os ceos porque aquí o que chegóu foi mais inverno con todo o o que iso significa. Xente, animais, plantas... voltamos ao cubil.

Como non se podía sair, por mor da incesante chuvia, e logo de ter argallado no computador, feito a miña xinasia suave co tuturial de youtube, pensei que sería bo poñerse coa marmelada de froitas vermellas que recollín na horta, antes de que se pasen.

Mesturei amorodos, arandos e grosellas e púxenme mans á obra, pois é un traballo de pacencia e de saber esperar. Case leva un día enteiro !

Mentras se agarda, pódense facer outras cousas: ler un bo libro, como iste de José Luis Sampedro "La sonrisa etrusca", Mais me gustaría lelo en italiano, xa que é a historia dun vello campesiño calabrés, que pasa unha temporada no apartamento dos fillos en Milán, onde coñece ao seu netiño de poucos meses.

A marmelada, para que calle ben, hai que deixala enfriar e se non ten a textura desexada, voltar a poñela ao lume ata que vaia espesando. É un truco que me dixeron e parece que funciona. Como sempre lle poño menos azucre do indicado, tarda moito en coller firmeza pero, ao final, acaba por callar.

O libro tira de min. Un avó do rural italiano, que non se afai aos costumes da cidade, a onde vai para ser tratado dun cancro, rusca, como él lle chama, e que choca co refinamento e artificialidade dun mundo tan afastado da natureza, e das costumes e modo de vida do lugar do que procede, e ao que se vai adaptando pero sen esquecer a súas raíces, trata de educar ao seu netiño nesas costumes de toda a vida para facelo un calabrés de pes a cabeza. Para iso ten que sacrificar moitos dos seus hábitos, como o de fumar, comer e beber, aseo personal... todo para poder entrar en contacto co que mais quere neste mundo, o seu netiño Bruno.

A marmelada vai avanzando en cocción e xa case está para poñer nos tarros que logo se ferverán a baño maría para que se garden por un tempo. O que ocurre é que, despois dunhos meses, van perdendo a viveza de cor, como se fosen oxidándose, pero o sabor queda.

O día vai dando treguas pero eu non saín a camiñar. Agardo poder facelo, porque o día que non camiño, parece que me falta algo. Ainda que a xinasia de Termalia, axudóu a mover un pouco os músculos.

Recomendo ista xinasia suave, que está guiada por un rapaz moi xeitoso e cunha música de estilo tibetana que crea un ambiente moi agradable. Combina respiración e exercicios para fortalecer as pernas, o equilibrio... e inclue estiramentos ao final.

Deixo aquí o vídeo "Termalia gimnasia suave you tube"

ALTURA DE MIRA

 Aproveitei que facía un día de calor para darlle a Noa o seu ben merecido baño. Así, limpa, arrecendendo a champú e co pelo dun branco, branco... subina a hamaca comigo, cousa que poucas veces fago.

Sentímonos as duas tan ben que notei cómo apreciaba o meu xesto e a sua cariña cobrou unha serenidade que me contaxióu. Dende a altura, podía ver o mundo de diferente maneira e observaba todo con curiosidade e sorpresa. Cántas vistas se perdía cando, a un palmo e medio do chán, apenas podía ver o que tiña diante dos seus ollos. Non me decatara diso ata hoxe. Non é o mesmo ver o mundo deitados que de pé.

Despois do mal que o pasara ca tronada da noite anterior, que non sabía onde meterse e o único refuxo que atopaba mais seguro era debaixo do banco da cociña, tiña agora unha reconpensa, ainda que non fose moi duradeira, porque a media tarde, os seus ouvidos xa anunciaban outra tormenta e seguíame a todas partes, tal era o seu medo!

Acaricieina mentras escoitaba o latexo do seu corazón, perto do meu. Qué poucas veces temos un momento así! Será pola miña falta de tempo e tamén porque, cos anos, vai adquirindo un certo cheiro que non me agrada, empeorado polos seus revolcóns nos prados que teñen xurro ou bichos mortos.

Deixei que observase ben a paisaxe dende a hamaca e que arrecendese as flores e o aire. Estabamos as duas moi felices. Pensaba nas miñas netas, que darían algo por poder tela asi, como eu a tiña. Era o que mais lles gustaba facer cando viñan. Subirse as duas con Noa a hamaca e eu mexendoas. 

Dez anos xuntas xa son toda unha vida de can. Agora ten trece. Recollina no monte da Marronda, crendo que estaba abandonada. Había outros cans con ela. Nunca pensara ter can. Sempre fun de gatos. Os cans dábanme un pouco de medo, sobre todo os grandes. Parei o coche, abrinlle a porta e ela entróu. En dous minutos xa dicidira chamarlle Noa. 

Co tempo, souben que a cadela tiña dono.Un día dando o noso paseo un coche parou xunto a nós e o home chamóuna por outro nome e ela foi de contado xunto dél. Despois de aclarar a situación e asegurarme de que nona quería de volta, pois xa ía ter cachorros, sentínme aliviada dun cargo de concencia por terme apropiado dunha cadela alléa.

Agora durme tranquila, mentras isto escribo, nesta madrugada na que o sono colleu vacacións, logo de ter pasado a noite anterior entre lóstregos e tronos. Se non se durme hoxe, dúrmese mañá!

O TRÓQUEL BRANCO

Perdido en Troquelandia, onde abondaban os Digitalis purpurea, era como un milagre atopar iste exemplar, que eu denominei, albino, nas primeiras de cambio.

Estaba escondído entre a frondosidade da beira do camiño, case oculto á vista de transeuntes, pero non á de aqueles, que coma mín, escaneamos o mais recóndito da floresta, sempre na percura de algo raro, que chame a atención e me faga sentir descubridora de segredos que a natureza garda para sí.

Outra persona, alén de mín, puxo os ollos nél. Acordamos que o deixaríamos estar no seu sitio para que se reproducise na seguinte primavera. Cousa que ocurreo.

Pero, logo, veu a devastación masiva de toda aquela ramallada que medra ao borde dos camiños por onde transita maquinaria agrícola e que hai que manter libre para que pase sen dificultade.  Mesmo veu o lume que arrasóu todo o hábital daquel inquilino raro.

De saber que iso ía acontecer, tería levado a planta para a miña horta para protexela. Pero, se morría? Por culpa miña? Non quería xogar con iso. Qué pasase o que tivera que pasar. Alí quedaría.

Xa pasaron varias primaveras sen velo. Hoxe escudriñei metro a metro toda a contorna para ver se os meus ollos daban con aquela brancura que me fascinara. Pero non atopei indicios de que a súa estirpe se salvara. E se era o único no mundo? Non tería eu que ter chamado a expertos na protección de prantas silvestres, igual que fago cando un xabarín se arrastra, ferido, por un prado? Sento moito pesar de non ter feito algo. E se o levóu a outra persoa que sabía da sua existencia? Case me alegraría, no caso de que lograra que sobrevivira. Prefiroo en cautiverio que desaparecido!

Agora, que se achega o San Xoán, que os seus irmáns de cor fucsia, van ser protagonistas, xunto coas flores de sabugueiro, no enramallado de portas en fiestras para protexer as nosas casas dos maleficios...él non poderá formar parte disa costume que temos pola Galiza interior. Porque pola costeira, alí sí que teñen outras maneiras de combater os meigallos, e que consiste en recoller as Herbas de San Xoán, que veñen sendo malva, romeu, fiuncho, mil en rama e muitas outras, dependendo da localidade e do tipo de herbas que medran nela. Déixanas a remollo na noite de San Xoán para lavarse con ela ao día seguinte pola mañá. 

E falando da celebración, aquí xa se perdeu o costume de facer as fogueiras na noite máxica. Pero na franxa atlantica, zonas costeiras, aínda se seguen facendo acompañadas de comida e bebida, música e logo saltan as fogueiras e a noite segue a facer das súas e hai trasnadas que se materializan en mover cousas de sitio, ou sexa, gastan bromas de mal gusto para quen sofre as consecuencias.

Todo acaba así, con esta dedaleira branca desaparecida. Non podo facer nada mais que adicarlle iste post, e admirala na foto que gardo da súa louzanía

 Música:   Luar na Lubre  " Pola Ponte de San Xoan ".

Refráns:

Polo San Xoan, tanto queixo como pan.

Polo San Pedro, tanto queixo como un dedo.

CLAFOUTIS DE CEREIXAS

 Os domingos, non son o meu día de repouso. Case sempre teño múltiples tarefas destinadas para ese día.

E, agora, cas novas tarifas eléctricas, os fins de semana e festivos nacionais, (habería que especificar, porque se consideran os festivos das comunidades autónómicas....) temos todo en tarifa "val", e é  cando aproveito para fornear, lavar, planchar...

Así que hoxe, fixen un postre francés con cereixas que ademais están de tempada e eu fun buscalas a un mercado, onde sabía que as tiñan do Bierzo, case galegas, ou sen case, que son as que me gustan.

Eu son moi internacional nos gustos: gastronomía ,linguas, música, filmes....cultura en  xeral, mesmo tiven que casar cun británico medio irlandés....

Así que, acumuláronse en min todas as experiencias francófonas, dende as vendimas na rexión de Bourdeaux e Cognac, aos seus queixos e patés, os creps bretóns, o cine francés, o son da lingua que me gosta tanto, a música de Èdith Piaf ,Mireille Mathieu, George Moustaki...(do que deixo vídeo)

Xa tiña experimentado con esta receita, que baixéi de Internet, e púxenme mans á masa. O resultado non ten mala pinta e vou a convidar tamén a amizades internacionais, unha parella de holandés e española, que tamén teñen horta e gostan da repostería.

Como aínda me quedan moitas cousas que facer hoxe, dende angazar a herba que cortei onte, cociñar o meu xantar e preparar o porche para recibir aos meus convidados... vou deixar aquí, esta curta entrada na que incluo a miña canción preferida do George Moustaki, "Le Meteque".

A tout à l´heure!