DE LLAS A PEIZAS NUN PLIS PLAS

Cando cheguei a Foz ainda era cedo. O sol, loubán como é, madruga pouco alí e vaise cedo á cama. Así que repetín o paseo do outro día. Esta vez funme fixando nos paneis informativos da zona e tomando fotos para logo poder lembrarme dos nomes. Seguindo a línea da costa, fun deixando tras de min, castros, dunas, prados, cantís, regatos, covas... e ondas rompentes de marea chea, mandaban o seu iodo en pequenas partículas refrescantes. Así fun pasando pola Lagóa, ensenada semicircular abundante en algas xógaras e alí hai tamén unhas pedras chamadas "das do encanto" quizais por vellas lendas sobre o encantamento. O seguinte lugar, perto sempre un doutro, chámase A furada do raposo, xa que ía polos roquedos a alimentarse de mexillóns e outras delicias. Un pouco mais adiante, paso o Prado da sima, que é unha punta entrante no mar. Atópome co topónimo Augadoce, polos vertidos de augas que viñan subterráneas e da choiva. Só visible en baixamar está Pena ouriceira por ser lugar onde se atopaban en abundancia ourizos de mar (Equinodermos). A Barqueira, punta rochosa mar adentro que enmarca a cala Portovello e seguindo un pouco mais, atópase o Prado de Maañón, que leva este nome por ser propiedade desa familia. Sigo andando cos meus bastóns de marcha nórdica e corro que voo para atoparme co lugar A faxina, no que abundaban os róbalos e robalizas e nas Penas da maizosa, os congros xogan ao escondite nas covas en tempo de mareas vivas. E despois dos congros ven A Ola, que por ter forma de pota, chámanlle así, e ben podía servir para facer unha caldeirada de congro que a min tanto me gusta. Prado de Roque forma outra cala nesta línea de mar. E chegando xa a Porto do río, o primeiro que busco é o río pero teño que conformarme cun minúsculo regato que nin auga leva. A partir de ahí xa se divisa a praia de Peizás, que descubrín por vez primeira o outro día no que decidín por punto final ó  meu paseo.

A volta fíxena a paso mais rápido porque tiña presa en chegar á praia.  Pero demorei un pouco ao descubrir o castro de Llás, no que non reparara antes e no que, por certo, hai edificacións, sendo como é esta unha zona protexida polo seu entorno dunar no que hai moitas especies de flora e fauna, e nese castro foron atopados materiais de diverso tipo: dous torques de ouro, elementos cerámicos xunto con muíños de man.
E aquí remata o meu paseo antropolóxico no que non só tomei a brisa do mar senón os perfumes dos camiñantes que se cruzaban comigo e que soltaban esa ráfaga de fragancia de ducha na que puiden distinguir diferentes preferencias.