FEIREANDO EN MEIRA

Aquí, de toda a vida, os domingos coñécense por "domingo de Meira" ou " domingo de Castro Verde". Eso débese a que hai feira cada quince días, alternándose, nesas dúas vilas. Eu non son moito de ir á feira por sistema. Vou, se teño ganas ou se me apetece algún dos productos que podo atopar nelas. Tampouco vou por pasear, por tomar un café, por atopar con quén falar.... Antes, había autobus para poder ir a elas pero, dende que en cada casa hai mais dun coche, ese servizo quedou abolido. Ainda me lembro cando ía con miña nai, naquelas guaguas que levaban pasaxeiros na parte de arriba. Tiñan unhos bancos de madeira e unha lona por se chovía.
Abaixo había duas clases e diferente prezo. Na parte dianteira era primeira clase e do medio para atrás, normalmente separadas por babique con cristais, era a segunda clase. Xa non digamos a clase mais inferior que sería a de ter que subir pola escada ata a cima do autobús e encomendarse a San Antonio cado facía as curvas de Meira.

Con miña nai e unha prima xunto autobús da feira en Castro Verde.

Hai que dicir que nestes autobuses viaxaban tamén os animais que se levaban á feira para vender ou os que se mercaban. Así que os porcos ían nunhas gaiolas, as galiñas en cestos, cas patas atadas e os cabritos ou años, tamén do mesmo xeito. Eso sí, eles ían na parte mais baixa ou maleteiro.
Sempre tivo mellor cartel a feira de Meira. Mais grande, mais productos e un ambiente diferente. Había incluso onde mercar coplas que viñan sendo  " El Caso" de canto insólito ocurría á redonda, como fora o caso das Capadoras de Millares. Todo escrito en verso con rima era como un culebrón que a xente mercaba xunto con coplas de cantar que ademais eran cantadas e  vendidas por algún cego que as acompañaba con un violín, facéndolles él mesmo a publicidade. O morbo e a curiosidade podía  mais co peto. Pasabamos toda a mañá alí e os autobuses chegaban sobre as tres ou catro da tarde ás aldeas de orixe. Pois, hoxe, sentín esa chamada ó mercado porque pensei que atoparía algunhas cousas diferentes ás dos supermercados ainda que a orixe e o proceso de cultivo segue sendo dubidoso polo abuso de pesticidas e velenos de toda clase. Pero como a miña horta vai de vagariño este ano, tan afectado pola cilimatoloxía, tardarei en comer o que colleito. Así é cómo me fixen cunhas cantas cousas: limóns de Ribadeo, mel e noces do Bierzo, claudias e cebolas de Riotorto e pan e empanada de mazá da padería de Meira, que ten forno de leña. Había patacas novas, cenorias, queixos e pan de Ousá alén de música que convidaba a poñerse a bailar diante do chiringuito. Pero eu pasei de textiles e de coitelos de Taramundi, tamén de tomar café cargado de cafeteiría, e, eso sí, alguén que me coñecía e que eu non fun quén de saber de quen se trataba, saudoume con ledicia! Camiñei, cargada, ata a rotonda onde tiña aparcado o coche, cargada de bolsas en cada man, cun sol que xa queimaba, pero libre de verme envolta no tráfico dun día de feira, ía pensando que xa non nos importa deixar o coche lonxe e camiñar. Estamos aprendendo a usar as pernas outra vez! E eso parece que é bó! E como todo é ben o que ben acaba, aquí estou, ben xantada e ca dixestión case feita, despois de darme este pracer de mercar productos locais e caseiros!