Lémbrome do conto "A galiña e o gran de trigo"..... Sempre me gusta facer alusión a él porque, como todos os contos, amosa unha realidade que non se nos escapa: é moi doado acudir a comer o boliño de pan pero ninguén tivo tempo para axudar a sembrar o gran de trigo, nin segalo e mallalo, amasalo e fornealo... A xente da miña edade, tamén lembramos aquelas merendas que consistían nunha rebanada de pan con manteiga e azúcar por enriba. Visto dende aquí, semella un manxar case esquecido e moi difícil de recuperar. Mergúllome no inverno co forno quente e o pan levedando. Probo a facer diferentes tipos de pan porque me gusta a variedade en todo nesta vida. Sempre o mesmo, é algo aburrido, así que, internet por medio, busco recetas novas e mesturo fariñas distintas que xunto con outros agredientes, fan que o pan resulte unha novidade no día a día. Se algo aprendín en Irlanda, entre outras cousas, foi o das variedades de pan. Alí elabórano con iugurte ou leite aceda que lle da un toque moi peculiar. Outra cousa que tomo dos británicos en xeral, é o do pan de molde. Gústame para facer as tostadas, os bocatiños... Por eso case sempre o fago así. Paga a pena só polo arrecendo a pan que se estende por toda a casa e probalo ainda quente, fai as miñas delicias!
Hai días que me sumo na elaboración de diversos productos como xabón, confituras, postres, e non hai por onde coller a cociña ata que todo vai indo ao seu sitio correspondiente e voltamos á normalidade pero con mais satisfacción por ter unha remesa de xabón para todo o ano, para dar e tomar.... Pan e postres que conxelo e vou consumindo aos poucos. É unha maneira de utilizar os froitos da estación e que non se voten a perder, como as cabazas, mazáns, castañas....Así, coas mazáns elaborei moito applestrudel, coas castañas, crema, coas cabazas este pan que nunca tiña feito.
E, o mais importante, ocupar o tempo, distraerme, sentirme activa e capaz de facer todo aquello que quero. Só teño un pequeño problema: o de compartir! polo que o fago de maneira virtual para que os que non traballaron non gran de trigo, se deleiten co resultado visualmente!!!!
Non podía faltar a miña lembranza daquelas tardes de fornada na casa dos veciños, agardando polo pan e polas empanadas, contando contos mentras tanto, sentados no escano ao pé da lareira, vendo cómo abrían o forno para saber se estaba para sacar. Eso, non voltará! Porque aquí acabouse a xente e as casas van quedando valdeiras e o rural quere xente, pero ¿qué xente? Xa non será aquela xente que sabía de todo para a subsistencia. Sabía cómo e cándo semiar, recoller, elaborar..... e con moi poucos medios non contaminantes porque era todo artesanal. Hai soños que fican tras de nós para nunca poder ser soñados. Pero, ainda que non sexa igual, termos a sensación de que as cousas poden voltar a facerse na casa e aproximarse a aquelas que deixaron de ser
