O GATIÑO DONADO

Dar e recibir é algo que se practica dende tempos inmemoriais. Dar o que queres é dar o mellor de tí. Eu din o meu gato, que por certo lembrábame a meu pai na súa face, tiña unha certa seriedade dun capricornio comedido.
O meu gatiño, mozo fornido, en plena xuventude, ainda virxe, non perdeu a inocencia e déixase enganar con facilidade.
Leveino no trasportín pero no colo, non collido pola asa. Quería que me fose vendo mentras llo levava a unha veciña. Connosco ía Nóa, a cadela, para que él non se sentise raro. Como se fose un paseo daqueles faraóns meniños que eran levados nunha especie de trasportín, entre catro esclavos.
O camiño xa se lle ía facendo longo e comezóu a miañar polo baixiño. Cando chegamos xa tiña a cama preparada, a area e a comida. Pois fora antes a prepararlle o terreo para que nada lle faltara. Como estaba coa Noa, non reparou no cambio e amosou curiosidade inmediata por explorar o novo lugar.
Dalí a pouco deixámolo solo. A veciña agradeceu moito o agasallo. Mesmo quixo que llo levara a súa nai de 102 anos para que o vise. Gustóulle moito velo tan gordecho e branco como unha bola de neve.
Mais tarde, levei outra vez a cadela comigo e fomos ver qué tal se portaba o gatiño. Parecía que desaparecera. Non estaba por ningún lado. Pasado un pouco, din con él entre unhas bolsas de plástico detrás dunha cortina. Veu xunto a nós e deixóuse aloumiñar. Estaba contento de voltar a vernos e púxose a comer diante de nós, cousa rara cando están estranos.
Na casa, a súa nai, a gata, andaba á súa percura. Non deixaba sitio que non mirase e estaba inqueda. Miraba para fora da valla, para os prados, para ver se o gatiño se salira da finca. Nada. Nin rastro. Noa e eu tratamos de consolala dándolle mais agarimos que de costume. Agora xa voltaba ela a ser o centro de atención. Dende que nos presentóu o filliño, todas as atencións foran para él. Peludiño como era, poñíase patas arriba nada mais verme para que lle rascara a barriga. So con verme xa estaba él dándose a volta ainda que fose enriba dunha charca con tal que lle aloumiñara toda a súa barrigola. Eu enterraba os dedos naquel algodón branco e él non me rasguñaba nin nada, era boíño de todo.
Eu tamén sinto que onte fose a derradeira noite que pasarmos xuntos os catro na cociña ao pé do lume. Cómo xogaban él e súa nai debaixo do sillón. Xogaban ao escondite e a outros xogos que eles saben.
Así é a vida para nós e para os animais. Pasamos dunha situación a outra diferente nun santiamén. E non sabemos nada de cal será a seguinte.

Dende aquí, vaia este post para o meu gatiño que tanto voto de menos.

UN DÍA REDONDO / A HAPPY DAY

Hora ía sendo que voltase por aquí. Xa cambiou todo e case non sabía nin como entrar. Ou corres, ou píllate a tecnoloxía desprevenida.
Onte pola noite, estiven lendo O Peteiro, que é a revista do Partido da Terra, e atopei un artigo que me gustóu moito. Trataba de un tema de antropoloxía e xusto dentro dela, trataba de hominización, que é a asignatura que estou a estudar. Pois ben, dicía, entre outras cousas, que hos seres humanos de fai 150.000 anos, non eran moito mais diferentes do que somos hoxe. De que se trouguéramos unha meniña daquela época á escola, a vivir cunha familia actual, aprendería matemáticas, informática......e vistiría e comería como o fai unha rapaza do século XXI. Que nos 140.000 primeiros anos, dende esa data, non houbo cambios moi grandes na hominización, se ben os houbo dende fai unhos 10.000. Pero os cambios para nós, son mais ben, cambios ecolóxicos, do noso hábitat, posto que nós, no fondo, somos ainda aqueles seres primitivos, teimando pola adaptación vertixinosa a un entorno cada vez mais cambiante e mais veloz. Eso fai que nos sintamos tan pouco felices, tan frustrados..... porque este non é o noso medio. Está moi por enriba das nosas posibilidades, ou se non por enriba, polo menos está a axfisiarnos e sumirnos no caos existencial mais devastador. Ao igual que hoxe se fala da desaparición de especies  de fai millóns de anos, como o caso dos dinosaurios, é posible, que cando se nos estudie como especímen desaparecida da faz da terra, no futuro mais futuro, se diga de nós o mesmo que se dixo deles: que desapareceron por non ser capaces de adaptarse ó mundo que os arrodeaba, que se lles impuña e os aniquilaba. Sobrevivir.....Trátase de saber perpetuar a especie, sobrevivindo e adaptándonos aos tempos que tocan. Difícil tarea. Onte, vía tamén un filme reportaxe dunha aldea do Bierzo, onde, similar ao que foi a Comuna de Negueira de Muñiz en Lugo, un fato de xente de moi diversa procedencia e fala, intenta a supervivencia nun medio hostil, de montañas, illado da chamada sociedade civilizada, e trata de subsistir valéndose dos recursos que con creatividade  saben producir case da nada, sacándolle proveito ao que nos desperdigamos, aproveitando os propios excrementos para facer fertilizantes nunha compostaxe que pode producir noxo a primeira vista pero que unha vez vistos os resultados.... dan que pensar.
Viven na natureza, mais perto daquelo que vai coa nosa propia razón de ser e non se contradín como facemos cada día os que pululamos por mundos que non son para humanos senón para seres robotizados.
Toda unha reflexión de fin de semana, mentras con unha man blandía a espada para loitar polos intereses mundanais, reclamando diñeiro nos bancos que estafan unha e outra vez, sen escrúpulos aos que non temos maneira de exercer a propia defensa. Cantos non tolearán por ese motivo e outros semellantes. Inútil loitar polas cousas materiais que nada siñifican e nada son, despois de todo..... senón o pesadelo froito do contínuo traballo, do día a día, sen outro sentido e finalidade que a de coleccionar deses papeliños que de un día para outro poden non valer nin para envolver un unha caixa de mixtos. Tan lonxe chegóu a nosa chamada cordura e sentido común do ben ser.
Sinto non ter foto que engadir a este post. Podería terlles feito unha foto aos banqueiros dicíndome que non, que me conformase co que me daban.
Podía terlle feito unha foto a xeada branca que cubría o regreso a Lugo despois de deixar atrás os 10 grados mais da vila rianxeira. Podía incluir o enlace para o vídeo sobre a aldea do Bierzo.....
Pero non, só as miñas palabras deixarán constancia dese día feliz que pasei cos que mais quero.