BOENTE - O EMPALME (6ª etapa) CAMIÑO EN FLOR

Camiño en flor! En quince días, cómo avanzou a primavera! Hoxe, o camiño, presentábase xeneroso, sen demasiadas costas que subir e cunha temperatura agradable e perfumes varios, a eucalipto, flores de aroma doce como as uces, os chuchameles, a flor do nabo e tamén outros arrecendos de abonos naturais agardando a terra preparada para o comezo da actividade productiva.
Vintedous quilómetros, oitocentos metros que se fixeron un pouco pesados por esa calor encuberta de bochorno primaveral, nas horas de mediodía.
O verdor que nos rodeaba era relaxante para a ollada, prados e árbores porfíaban por ofrecernos o verde mais refrescante.
Como de costume, os típicos bares ao longo do camiño, convidaban a facer un alto no camiño, coas súas terrazas soleadas nas que tomarse un bó descanso e deixar que o camiño nos levase de vagar, sen presas por chegar.
Tamén, como sempre, os camiñantes de longo percorrido, algúns en solitario, suscitaban a nosa curiosidade por saber deles. Temor por molestar o seu silencio, por irrumpir no descoñecido... pero tal vez non sexa de todo xusto pasar ao seu carón iñorándoos, así que falamos un pouco cunha moza finesa, de Tempere, que facía sola o Camiño Francés. Despois dun pequeno intercambio de impresións, deixámola seguir ao seu aire e puxemos a proba o noso inglés.
O xantar en Arzúa. Eran mais das tres da tarde. Comemos empanada, e peixe con ensalada de leituga. O viño sabía ben. De postre un flan industrial. Non estuvo mal!
O grupo vaise configurando e agradécense os bos detalles da xente.
Grazas, Concha polas plantas de fresa que me trouxeches dende as terras altas de Lugo. Grazas Manuel por esa camelia de exquisita forma coa que me recibiches despois dun treito sen vernos. Grazas, descoñecido/a por deixarme no parabrisas do coche unha bonita servilleta de papel con flores estampadas, negras sobre fondo branco. Qué intriga! Quén serás?. Grazas, nai, por non ter que irnos a pasar a noite ao hospital. Despois de todo, non foi mais que un susto atoparte así.
Remata o día con ese doce relax de ter andado, vivido, compartido....disfroitado e esquecido das tarefas cotiáns.
Xa vai quedando menos!

PALAS DE REI - BOENTE ( 5ª etapa)

Butterflies at crazyprofile.com

Por fin un día de primavera con canto de cuco incluído por este Camiño que hoxe nos levaba a través de charcas con suposta "pond life", aínda que as rás nin as oín nin as vin pero presentías.
Case vinte quilómetros que nos chegaron ben a algúns. Outros ata fixeron cinco de propina ao voltar dende Boente a Melide, onde xantamos.
Había feira na vila. A min non me fixo falla entrar nela para mercar cebolo xa que o merquei na propia horta. Así, de horta a horta, tiro porque se acorta!!!!
E xa o plantei!
O Camiño tamén era camiño esta vez e transcurría por lugares afastados do asfalto, con moitas árbores xa case todas en flor e outras empezando a vestirse de primavera. As aldeas polas que pasabamos deixaban ver as súas casas ben parecidas, algunhas rústicas e outras mais modernas, con moitos detalles curiosos que observar. Eu fixeime hoxe nos porches. Todos eles sombríos e un tanto escuros. Non me gustaría ter ún. Son lugares nos que vai frio, vento.... Vin como nun tiñan colocados unhos enormes estores transparentes de plástico, que facían as veces de cristal pero mais versátiles ao poder subilos e baixalos facilmente. Qué haberá por inventar???
Solucións para todo!
Camiñéi case sempre sola. Foi unha autocura, xa que empecei a mañá en malas condicións de saúde pero fun mellorando á medida que o camiño se andaba, e despois do café irlandés que me inventei con whisky e xelado de nata... xa non había rastro de como me sentira. Rematamos a xornada cun xantar abundante e gustoso nun restaurante de Melide.
Camiñar sola serve á meditación, a poder escoitar os sons da natureza, neste caso o do cuco foime moi saudabel xa que apenas o sinto outros anos. Tamén os regatos que discurren polo camiño, con paso rápido, facendo o Camiño ao revés, deixan esa música fina, alegre, cantareira que agasalla o oído.
Cansada pero contenta.
O importante non é a meta, senón o camiño.