Era onte, 24 de decembro, nun supermercado ben coñecido e valorado da cidade de Lugo. A esas horas do mediodía estaba cheo de mercadores e mercadoras facendo longas colas na carnicería, na charcutería pero, sobre todo, na peixeiría.
Saquei o número 40. Alguén me indicóu que podía ir tomarme un café tranquilamente. Non cheguéi a tanto pero sí que me din unha parsimoniosa volta polo supermercado vendo cousas nas que non me fixara en visitas anteriores.
Frente á peixeiría había moita xente recollendo os encargos de peixe e marisco que xa tiñan feito pero que se despachaban do expositor directamente porque alí estaban expostos e levaban os ollos a calquera alén de ser a mellor maneira de ofrecelos.
Grandes lotes de langostinos, cigalas, centolos, ameixas, nécoras...rodaballos, rape, robaliza... sobresaían dos carros. Eu, xa puxera os ollos nun peixe que é o meu preferido, o máis económico sempre, o máis afastado da ollada do público e agradecín ter o número 40, o derradeiro, e que ninguén reparase na miña elección porque sería o "faime rir" de todo o mundo. Cando me tocóu o turno, que foi sen tanta demora como prometía xa que moita xente non aparecía cando era o seu turno e as dependentas pasaban os números como quen canta a lotería. Así que pronto fun atendida. Como non tiñan o prezo posto preguntei polo prezo. Mesmo daba vergoña escoitalo: 1.75 euros o quilo. Xa eu tiña escollidas as toras que levaría, as que estaban mirando para arriba, pero, logo, levei tamén as que non ensinaban a cara, pois era para conxelar e este peixe haino poucas veces. Para ser máis precisa, ninguén o leva pola parte cerrada, que é a que mellor gosto ten, e esa parte sempre ten un prezo máis inferior que a parte aberta. Como a min as espiñas non me molestan, teño todas as razóns para levalo.
Lémbrame cando miña nai, que cociñaba para vodas, encargara congro naquela época, ano 1966, aproximadamente. Ninguén coñecía ese peixe na aldea e coas espiñas que ten, compadezo ás convidadas! Non lembro que houbera queixas por iso.
Logo veu a miña estadía de dous anos en Fisterra. Alí hai moitos pescadores. Eu coñecín a dous irmáns que facían na súa cabaña, caldeiradas de congro para compartir cas amizades. Eran famosas aquelas caldeiradas de Moisés, moi coñecido na vila fisterrán. Non lembro que eu fora a ningunha pero sí que saín unha madrugada con eles ao mar e almorzamos con nécoras, cociñadas no mesmo barco.
A min entrábame risa por dentro. Case desfrutaba do que outras ían desfrutar na Noitebóa. Todo aquel despilfarro, a quen máis e mellor... con prezos fora de lugar... e, eu, que nin sequera ía facer cea de festa, senón a de todos os días, que é a que mellor me senta...
O congro está hoxe na pota e outro no conxelador. Sabiades que a min a carne deste peixe sábeme a nécora? Así teño dous nun! Por un lado, peixe, por outro, marisco! Qué economía a miña!
Que máis quixera eu que ninguén me lembrara o Nadal pero non é posible. Empezan a chegar felicitacións e non podes deixar á xente como se non as recibiras. O poder da tradicción, do costume, da cortesía, do social...Eu trato de ser coherente co que penso. Se a relixión inventóu esta festa, xa non é a relixión o motivo dela, senon o consumismo, o tirar a casa pola ventana, a porfía de a ver quén máis e mellor...Para min, esta época do ano é recollimento, instrospección...humildade e, sobre todo, sentido común.
Pido desculpas a quen non comparte as miñas ideas. De verdade que respecto as deles e delas pero nonas comparto.
Teñan todos e todas un tempo agradable, que non lles pase nada malo, que pensen no conto da pequena fosforeira, se o leron algunha vez e senón, aínda poden facelo. Ese conto é parte da miña filosofía de vida.
Aperta grande
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.