ROTEIRO AVELINO DÍAZ

 

Hoxe, domingo, 3 de setembro, unínme ao grupo que faria o roteiro Avelino Díaz, comezando en Meira e acabando en Órrea, onde o poeta naceu a finais do S. XIX.

Con doce anos, embarcaría él só para as Américas, rumo a Bos Aires, deixando en Meira a súa nai, pola que sempre sentiría morriña e a que lle escribiría cartas e poemas cheas de tenrura e amor.

Voltaría outra vez á súa terra na que se detivo pouco tempo para deixala definitivamente cando contaba  vinte anos. Pero no seu recordo perduróu ata que finóu na Arxentina, con máis de setenta anos.

Deixóu catro libros, que el mesmo publicóu, con poemas en galego e en castelán.

Polo camiño foron lendo algúns deles. Un adicado a súa nai, en galego. Outros de lembranzas dos lugares da nenez, pobre materialmente pero rica en anceios de sabedoría. Considérase autodidacta. Daquela, o tempo de escola era mínimo. 

Na Arxentina tivo un bó posto de traballo, catro fillos e relacionóuse coa xente galega que levaba Galiza no corazón. Coincidíu con Neira Vilas e moitos outros intelectuais daquela época e participóu en moitos actos culturais que ali tiñan lugar, relacionados con Galiza.

Participóu moita xente, pequen@s e grandes, nun día moi axeitado para camiñar, por paraxes de interés paisaxístico. Fóronse facendo paradas ao longo do camiño e en cada unha líase un poema de Avelino.

Facíanse fotos e tomábanse folgos para seguir camiñando os nove ou dez quilómétros ata a aldea natal.

Cando chegamos a Órrea, agardábanos un banquete na que foi escola pública, hoxe Casa da cultura, moi ben levada pola xente que ten interese en promocionar a este poeta nado no concello de Riotorto, na parroquia de Órrea, onde está a súa casa e que polo menos ún dos seus fillos tería ocasión de visitar nunha viaxe  á terra do seu ilustre pai, de humilde orixe, que se abríu paso na vida movido polo  seu propio afán de coñecer e saber que o levóu lonxe, lonxe na distancia e lonxe na palabra, no amor á Terra que deixóu atrás e que o soubo plasmar na súa poesía.

Non faltóu de nada nesta mesa tan ben equipada coas viandas que reporían as nosas forzas despois do longo percorrido. E unha sobremesa que nos sorprendéu cunha receita antiga e que eu comparo aos nosos fariñotes. Trátase dunha masa que se prepara con fariña, ovo, aceite... repasada na sartén ata que se vai esmigallando en pequenos cachiños que logo se sirven con mel ou azucre. Eu repetín  e mesmo acompañéi con queixo curado, dándolle un toque diferente. Nós faciámolos con manteiga que se cocía para conservala máis tempo. Non había refrixeradores daquela. E a manteiga caseira tiña un sabor inigualabel.

Logo do refrixerio, algúns/algunhas subimos ao piso de enriba onde se proxectaban videos de Avelino Díaz nos que participaban persoas que o coñeceron ou que sabían da súa vida, como é o caso de Neira Vilas.  Unha reportaxe que amosa esceas da súa comparecencia en actos culturais en Bos Aires, do lugar no que traballóu e tivo alto cargo, da visita da súa familia a Galiza, lectura dos seus poemas etc...

Aquí remato, agradecendo á Asociación Avelino Díaz  tan ben organizado evento e polo seu interese en darlle visibilidade ao seu poeta e a importancia que se merece.