A PÉ DE CAMIÑO
Aí ven Noa co rabo irto
Rebulindo entre a herba
Deixándose ver.
O raposo ao asexo
Oculto na matogueira
Como unha posibilidade.
Eu, sempre agardando
Que a ocasión non se de.
Sempre hai un perigo que non se ve.
Aí está a cebra máis grande
Coas súas rechamantes cores
Deixándose ver.
Detidos, en serie,
Os coches agardan
A súa oportunidade.
Eu, ouservo de lonxe
O bulir da cidade
Sen implicarme
Sempre hai un perigo que non se ve.
Hola Beatriz, nos dejas estos antagónicos contrastes que la vida ofrece y hemos de elegir (si ello es posible) con cuál de ellos nos vinculamos mayormente, aunque el peligró esté latente. Gracias por compartir
ResponderEliminarUn abrazo
Interessante poema aqui nos presenteias, amiga Beatriz.
ResponderEliminarO perigo está sempre à espreita, mesmo que passemos na passadeira. Nem todos os automobilistas são responsáveis e respeitam as passadeiras.
Gostei muito.
Votos de um excelente fim de semana!
Beijinhos.
Mário Margaride
http://poesiaaquiesta.blogspot.com
Um poema muito interessante.
ResponderEliminarAbraço e saúde
Inxeniosos e orixinais contrastes e similitudes
ResponderEliminarEnhorabuena por tu poema.
ResponderEliminarQue tengas mucho éxito el 4 de junio en tu presentación de "Río a Dentro".
Saludos
Buenos días, Bea.
ResponderEliminarCon mis mejores deseos, yo también te mando muchos éxitos con tu libro biográfico de preciosos poemas en tu presentación de "Río a Dentro" el día 4 de junio.
Un abrazo muy grande
Amiga Beatriz,
ResponderEliminarEstou aqui hoje, esperando que o lançamento de sua nova obra literária tenha sido espetacular e que tuas palavras cheguem aos teus leitores, da mesma forma que saíram de ti.
Beijos e sucesso!!!