DAR CABAZOS

 

Cando alguén era rexeitado no amor, dicíase que lle deran cabazos. En castelán: "dar calabazas".

Tamén, cando se sacaba unha mala nota nun exame, dicíase que levaras cabazos (calabazas).

Pois ben, se alguén me dá calabazas ou cabazos, o que fago é cabelo de anxo ou chamado tamén doce de cidra.

E iso, precisamente é o que fixen onte.

A cabaza (Cucurbita ficifolia), da familia das cucurbitáceas din que foron orixinarias de México ou de Perú. Trátase dunha planta da que se poden aprobeitar as flores, as follas e os froitos e alén de ter moita fibra, é rica en potasio, betacarotenos e moitas vitaminas.

Despois de recollela no seu tempo, outono, no meu caso, hai que deixala nun sitio fresco e seco unhos seis meses ou un ano antes de elaborar o cabelo de anxo. 

É unha planta que se dá moi ben na miña horta. Gardo as sementes dun ano para outro, que tamén se poden comer unha vez secas, e gústame velas medrar e coller ese volume e peso que as fai as mais resistentes entre as da súa especie.

Estas son as que eu gardo para elaborar o doce de cidra, mais adiante, e co que recheo doces ou adorno tartas por enriba ou para tomar como marmelada, aínda que iso é o que menos uso pola súa textura en forma de cabelos.

Primeiro hai que deixálas caer co seu propio peso dende unha altura para que escache a dura cáscara que as recobre e sexa máis doado partilas antes de poñelas a cocer en auga para que se desprenda ben todo o que vai ser usado.

Escórrense e esmiúzanse coas mans ata que as fibras estén soltas. Logo ponse a cocer outra vez, co zucre que lle queiramos engadir, no meu caso moito menos do que recomendan as receitas, e cun pouco zume de limón, unhas duas longas horas revolvendo cada pouco para que non se queime. Pódese engadir canela, se se quere.

Pasado un tempo, cando xa comeza a dar un olor agradable, pódese retirar e embasar en tarros, facéndolles o vacío.

Consérvase moi ben, mesmo varios anos. 

Gustaríame atopar unha foto da tarta que acostumo a facer con elas. Simplemente elaboro unha masa quebrada, porque a min gústame todo caseiro, a poder ser, e simplemente rechéase co cabelo de anxo.

As veces gústame poñer améndoa en cachiños ou laminada para decorar por enriba pero iso é optativo.

A estas alturas xa non me importa "levar cabazos" nin nos exames nin no amor.

Cando teño visitas, acostumo preparar esta tarta. (A ver se atopo foto ou cando volva facela)

Respira o doce no forno,

latexa, soña con deleitar.

Ten vida propia,

faise por dentro.

Sincroniza co calor,

déixase dourar

sen usar protector.

Muda a súa cor,

faise maduro, feito,

ready to eat.

Sabe o séu punto

de cocción e recende

para avisar.