www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

venres, 6 de xaneiro de 2023

SON DE AQUÍ


 

Dende a serenidade do lugar,
a pé de camiños que transito.
nun día iluminado e limpo,
aquí, onde a natureza conta
tempos pasados e presentes.
A vida trasformada e silente,
a paz como lixeira brisa
que acalma os sentidos,
devólveme as palabras idas,
fai de min, parte da paisaxe.
Como árbore, permanezo
no lugar que me plantaron,
a carón da vida andada,
sen ansias que me urxan
buscar outros enclaves.
Pois, aquí foi onde nacín
e onde quixera morrer.
Eo son de aquí.
Teño un lugar de meu,
a casa na que nacín,
unha horta que coidar,
camiños que percorrer
e moito para contar.
Mido o tempo polo sol,
guíome polos degaros.
Nada  me apura nin obriga. 
Libre son e de min dona.
malia a todo,
nun vaso de auga,
afogo.

16 comentarios:

  1. Bela foto e lindo poema.
    .
    Feliz dia de Reis … Bom ano de 2023.
    .
    Pensamentos e Devaneios Poéticos
    .

    ResponderEliminar
  2. Preciosas letras para hermosos sentimientos que anidan en tu corazón. Pero no permitas ahogarte en un vaso de agua, siempre debemos saber sobreponernos a la peor de la situación que nos pueda abrumar.


    PD. Te dejo aquí también el mensaje de respuesta que te he dejado en mi blog, pues casi todo el mensaje vale para esta bella entrada que nos dejas acompañada de esa muy buena instantánea

    Muchas gracias por pasar y por tus palabras amiga Beatriz y al propio tiempo yo también te deseo tengas este nuevo año que acabamos de empezar 2023, un año repleto de felicidad, salud, bienestar y bellos éxitos en tus escritos.
    A decir verdad, y como creo ya te comenté en cierta ocasión, soy un enamorado de Galicia, me encanta Galicia, sus gentes, su patrimonio y todo cuanto atesora de belleza y cultura. Aunque la conozco bastante bien, la zona que más conozco y en profundidad es Ourense, ya que me desplazaba todos los años a trabajar a una delegación, que teníamos del grupo de empresas para la cual trabajaba como ejecutivo de la misma. Si te soy sincero, un año estuve quince días seguidos, aunque lo habitual era estar una semana, pero ese año pasé 15 días en Ourense, y además, esos 15 días lloviendo. Te puedo asegurar que estaba melancólico, tenía hasta mal cuerpo y no me encontraba muy bien, ya que añoraba el sol. Ya de regreso a Alicante con el vuelo que hice de Santiago a Madrid y Madrid, Alicante, te creerás que cuando el avión estaba llegando a Alicante y puede contemplar ese cielo azul y ese sol radiante me cambio por completo el carácter y hasta note una felicidad que no se puede explicar con palabras, me dije a mismo pensando "Alicante de mi alma y de mi corazón" 😃. Adora Galicia, pero no puedo estar muchos días sin ver un sol radiante, creo que eso va innato con los que somos del levante español, pero si te vuelvo a decir que, tu tierra y sus gentes enamoran.
    Un gran abrazo y ¡FELIZ AÑO 2023! Beatriz.

    ResponderEliminar
  3. Estimada Beatriz, ser de esa tierra "meiga" a la que uno siempre acude y le recuerda Rosalía, con todo ese saudade que hace vibrar...como lo haces ahora tú con estos versos sentidos y describiendo esos ámbitos que te acogen y desde los cuales has crecido y en algún momento te has ido pero siempre ha estado ahí la "morriña" ese añorar de la raíz, que dio vida y sigue aportando lo mejor el paisaje y el paisanaje que lo habita. Gracias por tu atento y sabio compartir.
    Un fuerte abrazo

    ResponderEliminar
  4. Belíssimo poema, e belíssima imagem!
    Gostei muito deste poema. Onde todo o sentir, e toda a emoção, é manifestada em cada verso.
    Votos de um excelente fim de semana!
    Beijinhos.

    Mário Margaride

    http://poesiaaquiesta.blogspot.com

    ResponderEliminar
  5. Beatriz, lindo poetizar!
    Um doce sorriso!
    Gratidão!
    💖💛💖Megy Maia

    ResponderEliminar
  6. Las estrofas van pintando tu interior, el amor a la tierra, al hogar, a las raíces. No dudo de que seas feliz en ella porque además, tierra más bella imposible, puede amarse con los cinco sentidos.
    Y sin embargo el final es decisivo: "Me ahogo..."
    Es el eterno dueto. Querer lo que tienes, pero querer más.
    Algo más que quizá aunque no lo expreses aquí, tú sí sabes el qué.
    La vida, Beatriz. Un abrazo.
    Siempre adelante.

    ResponderEliminar
  7. Ese amor a tu tierra te delata pero para bien.

    Un abrazo, y feliz 2023

    ResponderEliminar
  8. Haces que me enamore de tu tierra cada vez que te leo. Gracias.
    Un besazo Beatriz!

    ResponderEliminar
  9. Este comentario foi eliminado por un administrador do blog.

    ResponderEliminar
  10. O poema e a paisagem estão em perfeita harmonia.
    Bjs, boa semana

    ResponderEliminar
  11. Bonito blog Sus recetas son increíbles Siempre me voy con hambre cada vez que vengo

    ResponderEliminar
  12. Muito bom, Bea! Admiro essa simplicidade com que escreves e vives... e esse carinho pela Galícia, que me transferes a cada post! Meu abraço, boa semana.

    ResponderEliminar
  13. A veces me pasa que uno lo tiene todo y se ahoga por los nervios en un vaso de agua
    que bello que escribes

    ResponderEliminar
  14. Ser parte da paisaxe é unha aspiración moi difícil de lograr, un reto enorme; mais ti lográchelo, es vento, es chuvia, es sol, es herba, es unha pranta na horta ... e tes un lugar de teu; meditando nisto a pé de camiño; parabéns

    ResponderEliminar
  15. Yo soy del Sur, como dicen unas "sevillanas", y a pesar de que me gustan los días soleados y despejados, te entiendo perfectamente porque como ya te dije en primer comentario cuando di contigo, que soy un enamorado de tu tierra, y eso engancha.
    Y aunque no soy amigo de dar consejos, te recomiendo cuando te sientas ahogada que vengas para Sevilla que ya verás lo pronto que se te pasa; igual que yo hago cuando el sol aprieta de lo lindo, que marcho para tu tierra, y a la vuelta vengo como nuevo.
    Me ha encantado la narrativa de tus versos, y el profundo sentimiento de amor que transmites a la tierra que te vio nacer.
    Un fuerte abrazo, amiga Beatriz.

    ResponderEliminar
  16. Yo soy de Catalunya.
    Con raíces gallegas por los dos bandos y son bastante diferentes, por eso es maravillosos. El hecho y el privilegio de saber y conocer otro idioma, es un lujo.
    Es un placer leer tu verso, con un pasado divino de recordar y presente para seguir inspirándose en este tranquilo lugar de paseos y casas de campo. Entre la naturaleza y la larga vida que da vivir así. Que más podríamos pedir con la paz que hay. Yo no pediría nada, solo agua fresca de los ríos para beber.
    Feliz Año Nuevo, prima.
    Un fuerte abrazo.

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.