Invádenos o millo. Onde antes estaba a herba, agora está a millo. O camiño semella unha pasarela con muros verdes a cada lado. E pola pasarela vou vendo as modelos que amosan con fachenda os seus penteados de diferentes estilos e con moito corido e formas variadas.
Son as bonecas da miña infancia. Da nosa infancia. Porque non era so eu quen xogaba con estas garridas loiras e morenas cando eramos nenas. Daquela non había outras bonecas e abofé que istas substituían con fartura ás outras das que adoeciamos porque non había cartos para mercalas. So as fillas da xente rica de daquela podían permitirse o luxo de ter bonecas de verdade.
Chamóume a atención a gama de cores tan variados que teñen as de agora. Daquela so había a rubia e a morena. Era millo do país, non transxénico, se é isto o que pode influir no corido do pelo. Quedei fascinada e volvín sentirme nena e xoguei a facerlles algún penteado como as clásicas restras ou coletas.
Unha vez na casa, mesmo pensei en volver por alí e poñerlles outros complementos como sombreiros, capas de tul, lazos vistosos...Se algúen me vira, estaría xustificado que me considerase como algo tola.
Pero é que a nenez vai connosco o resto da vida. Salta en calquer intre e desfruta igual ou aínda mais, porque o que daquela era unha necesidade, agora é un antollo.
Mesmo pensei en artellar un paseo para que outra xente puidera sentir ese pracer de facer realidade os soños de ser perruqueiras e deixar as bonecas todas penteadas de diferentes estilos, sen arrincalas da planta. Eu, o que facía daquela era collelas da leira dos veciños e agochalas xunto ao palleiro para xogar con elas as agachadas sen que me visen meus pais e me rifasen pola desfeita que causaba.
Deixo a cada quen o deleite de buscarlles semellanzas con Marilyn Monroe ou con outras celebrities das que non sei os nomes pero tamén de mulleres que, coma nós, pasean entre o millo.
As melenas da infancia
son agora reais.
Eu soñaba con elas,
soñaba con telas.
De cores variadas,
mil formas penteadas.
Eran as modelos
de pasarelas
inventadas.
Aínda me emocionan.
Sego sendo aquela nena
que xogaba con elas,
ás agachadas.
Á falla de bonecas
elas facían o efecto,
so que eran roubadas
do millo dos veciños.
Xunto cos contos
extraídos do chocolate,
foron os meus segredos,
a fantasía agochada
.jpg)
