www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

venres, 5 de febreiro de 2021

O GATIÑO DO SUPER

 


Vinte alí, aquela mañán, á porta do supermercado. Estabas aniñado sobre un taco de poliespán blanco mais pequeno ca tí. Non sei cómo podías acomodarte nél. Con tal de illar o teu corpiño do frío chán, calqueira cousa valía. 

Lembráchesme a personas que tamén se poñen nas portas dos supermercados da cidade, agardando a esmola que lles faga o día levadeiro.

Dende ese día, xa te quedaches no meu pensamento.

Quería escribir sobre tí. Facerche a foto que ilustrase a miña historia. Non sabía se voltaría atoparte así, na mesma posición, alí mesmo.

Hoxe, cando voltei por alí, atopeite na mesma postura, no mesmo bloque, ainda que me pareceu que medraras, que xa che quedaba, cada vez, mais pequeno. 

Antes de entrar, fíxenche a foto. O teu pelaxe non estaba moi lucido. Tiña aspecto de falta de comida, de falta de cariño. Os teus olliños tristes, lánguidos, miráronme. Díxenche algunhas palabriñas amorosas e tí implorabas sem apenas inmutarte, como resignado á túa sorte. A túa mala sorte de estar só e triste e con fame e sen un fogar no que sentirte un mais da casa, cas atencións da túa ama que te coidase.

Os repartidores nen reparaban en tí cando entraban, dándoche ca porta sen miramentos. Eu puiden evitalo esta vez. Pero non sempre poderei facelo.

Preguntei se che daban algo de comer. Secadra algún resto, unha puntiña de algo que sobróu, o que caiga. Haberá días que tes algo para levar á boca e outras que non teñas mais remedio que buscarte a vida como sexa, nos contedores de lixo, cazar algo, ainda que non sabes porque eres noviño e tua nai deixoute moi cedo á túa sorte.

Queiras que non, ti xa pertences a ese lugar. Ao teu bloque illante que che sirve de pedestal. E seguirás alí ata que alguén te leve para unha casa e te queira. Eu, faríao se non tivera mais gatos. 

Ata agora sempre lles busquei un fogar aos que atopei abandonados. Anunciabaos en internet e mesmo llos levaba no trasportín ás persoas que se interesaban. 

Seguro que @s do super non te deixan morrer de fame.

Non sei onde pasas as frias noites de inverno, cando neva, vai frío e chove todo o tempo. 

Só, sen amigos ou amigas non é doada a vida nen para os gatos e gatas. 


 


21 comentarios:

  1. Esos gatos que están solitos, y abandonados, tal vez son felices, pero que pena dan

    Un abrazo

    ResponderEliminar
  2. Si los animales hablarán... los humanos no seríamos como somos.
    Me ha gustado mucho lo que le dedicas al gato del supermercado.
    Los animales y las personas indefensas, vulnerables me dan pena. Sencillamente porque hay gente muy fíbrola en esta vida.
    Los perros de raza pequeña me gustan mucho. Ojalá pudiera encontrar un Yorsay.
    Un cuñado mío tiene uno. Son tope cariñosos. Y una amiga mía tiene uno que también es muy cariñoso. Considero que todas las personas que tienen un perro o un gato en casa ya se pueden dar por afotunados y felices. Son una compañía plena. Tanto los amos como estos tesoros no les falta la felicidad.
    Un abrazo de buenas noches y cuidate.

    ResponderEliminar
  3. Ay, qué triste Beatriz!! igual lo pasan muchos perritos callejeros sin tener donde refugiarse en las frías noches. He leído que en Holanda no existe perros ni gatos callejeros, ya que toda la población se ha hecho cargo de adoptarlos a uno por uno. Así debería ser en el resto del mundo, pero aquí en Latinoamérica, estamos todavía muy lejos de tamaña hazaña. Los animalitos abandonados me dan mucha pena. Mi esposo recogió a una perrita de la calle, y hace tres años que vive con nosotros, y es la más fiel mascota que he visto. También tenemos otro perrito Yorkshire...ese le fue regalado a una de mis hijas. Hace algún tiempo tuve una gatita callejera, era bellísima, tenía los ojos celestes, pero era tímida y no quería entrar a mi casa, pero nosotros la alimentábamos, la bandida tuvo mucha suerte, ya que un gato callejero que la rondaba la dejó preñada, y dio a luz arriba del techo de mi azotea....tuvo cinco cachorritos igualitos a ella, todos con ojos celestes, ya que ella era de raza siamesa. Finalmente una de mis hijas se encargó de esterilizarla y darla en adopción....también dio en adopción a cada uno de sus cachorros....y todos tuvieron buena suerte....hoy en día esa gata es muy feliz en la casa de una amiga de mi hija, la engríen y le ponen vestiditos, y se la pasa tumbada en los muebles y sofás de la sala. Y sus hijitos también fueron a parar a buenas manos cada uno. Gracias por tocar este tema que a mí me importa mucho ya que amo a los animalitos. Un abrazo.

    ResponderEliminar
  4. Um gato bem bonito. Infelizmente eu sou alérgica a gatos. Tenho que me contentar em vê-los em fotos, ou de longe.
    Abraço, saúde e bom domingo

    ResponderEliminar
  5. He pasado a visitar a Marina y me he quedado leyendo tu entrañable entrada.
    ¡Y si te digo que nunca me han gustado los gatos!
    Es más, les he tenido miedo, tuve una mala experiencia con uno negro cuando era pequeña, lo tenía mi abuela y creo que tenía celos de mí, de cómo me querían tanto.
    Supe del cariño de un perro, y de lo mucho que se les puede llegar a echar en falta, pero nunca he tenido un gato.
    Ahora, que ya vengo de vuelta de todo y animada por mis nietos, hasta les doy de comer cuando se acercan a la casa en el campo.
    Me ha encantado leer tu entrada en gallego ¡Cuántos buenos recuerdos has traído a mi memoria!
    Cariños.
    Kasioles

    ResponderEliminar
  6. Os meus, Monica e Oscar, são bem mais bonitos.
    Boa semana

    ResponderEliminar
  7. Una triste historia, sólo espero que no le hagan daño y que pronto encuentre un hogar donde le den calor y cariño.
    Un saludo.

    ResponderEliminar
  8. ¿Has leído lo que Silvioafonso ha dejado en los comentarios de mi blog para ti?
    Lo he copiado y te lo mando:

    silvioafonso8 de febrero de 2021, 2:32
    Beatriz, não como carne não, minha gata?
    Por isso estás assim, tão bonita.
    Um beijo pra você, minha galeguinha.

    Te mando un fuerte abrazo y te deseo un buen comienzo de semana.
    Kasioles

    ResponderEliminar
  9. Ah, eu queria muito pegar
    esse gato no colo...
    Um beijo, Bia. Um beijo.

    ResponderEliminar
  10. Ola Bea, que ben plasmas esta tenrura historia onde se ve a túa grade humanidade en todo o que te rodea. Eu doulle de comer a algúns sen dono que hai fronte a miña casa nun pequeno campo, aí persoas que collen unha gata, non a capan... e de pois bótana fora e enchese o campo de gatos. en toda a miña vida de casada, tivemos tres gatos e os tres matounos un coche, teño a casa a pe de calle , o abrir unha fiestra saía correndo, pasa un coche quedaba... Xa aí tempo so teño só can.

    Gustoume moito este texto-relato que xa queda como historia. Gracias, sapei un ratiño bonito lendote.

    Unha aperta grande e biquiños moitos.

    Feliz semana.

    ResponderEliminar
  11. Ola Bea! Esta historia conmoveume especialmente. Quen sabe, seguramente lle dén de comer e ese gatiño sexa feliz á súa maneira. Un bico!

    ResponderEliminar
  12. Olá!

    Tabmien me gustan los perros...

    Saudações poéticas!

    ResponderEliminar
  13. Vim agradecer a sua vesita no meu cantinho e esse gato é muito bonito as cores sao lindas sim eu tenho uma Radio e faço programas ou seja emisssoes que eu faço tambem adorooo se quizer ouvir é a mesma que toca no meu blog ou seja Radio Luso Europeu bjs saude volte sempre

    ResponderEliminar
  14. Olá, Bea!

    Espero k esteja bién, con salud. Yo estoy bién, pero ya en teletrabalho.

    Gracias por comentar mi poema, outra vez. No se apercebeu que mi poema es de 3 de janeiro? No tiene immportância.

    O gatinho do supermercado es lindo y está muy bién descrito y, de facto, creo que lhe dão mucho amor. Ninguém merece viver sozinho(a) y sem amor.

    Besos y dias con salud.

    ResponderEliminar
  15. Olá, yo de nuevo!

    Sus dos comentários chegaram a mi blog, pero solament ahora os passei. Tengo poco tiempo, porque ser Professora, como sabe, no es fácil e nos tira mucho tiempo.

    Besitos.

    ResponderEliminar
  16. Olá, Beatriz, nos perdemos, sim, mas nos encontramos, novamente! Gostei da história do gatinho, que mimoso. Minha filha adora gatos, tem dois, um casal, dormem juntos, na mesma caminha.
    Vim ver o seu blog, a leitura da madrugada, pois custo a dormir.
    Voltarei!
    Beijo, uma boa semana, com muita paz e saúde.

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.