A tua silueta, que sempre me sorprende ao pasar unha curva da estrada, e apareces maxestuosa, tendida, como unha serea que barase neses cantís, déixame, por un momento, incapaz de avanzar sin parar a recrearme na vista que ofreces a cantos a ti nos diriximos.
E non podía faltar a empanada/torta de mazá, feita nunha das mais antigas paderías de Fisterra, de forma artesanal e que é propiedade dunha exalumna.
E apareciches ti, haski agarimoso, en semiabandono, para encherme de humanidade e desvivirme por ti, sentir os teus choros e laios, por estar prisioneiro xunto a unha casa desabitada, sen comida e apenas auga.... Chegáchesme a alma....Houbérame gustado poder traerte comigo pero non estaría ben que seguise roubando cans que me parecen abandonados sen estalo de todo, pois teñen dono. Polo menos síntome satisfeita de terte alimentado durante ese tempo que pasei frente a ti, asomando a túa cabeza por enriba do muro de ladrillo cada vez que abríamos a porta da casa. Apareciches como un milagre, despois de ter lido o libro sobre os lobos árticos e os haskis dos esquimos. Alí estabas ti, para lembrarme os teus conxéneres e deixarme recrear na fermosura desa cara expresiva, deses ollos azuis que namoran. Espero que o teu castigo non sexa longo e que voltes axiña onde os que deben cuidar de ti, e nono fan, teñan un momento de dulzura para un ser tan perfecto.
Sempre un brindis por esa Fisterra que deixa en min lembranzas de tempos vividos alí e hoxe píntase de cosmopolita con tanta afluencia de camiñantes que acaban alí o Camiño ou empezan un retorno despois de teren chegado ao punto mais occidental de Europa.
Voltar cada ano a Fisterra, sentir o sol da fin de verán; mergullarse nas suas augas cristalinas e algo frescas; recoller cunchas mentras se pasea pola veira da praia; degustar o bo peixe e marisco nos restaurantes do porto e compartir coas amigas de fai tempo momentos de encontro, de poñerse ao día nas nosas vidas, de rir como tolas diante dunha carta de tés para acabar pedindo unha manzanilla, ten o seu engado, non se pode negar.
Cuánto nostalgia acabas de dejarme con tus palabras e imágenes. El mar que yo adoro, la imagen de una empanada que debe estar riquísima y el precioso perro. Gracias por tu brindis. Hace un tiempo que permite seguir disfrutando de la playa...buena envidia porque aquí tenemos los más altos niveles de ozono troposférico, entre otras causas, por la contaminación unida al calor. Bueno, hay personas que no lo resisten, otras, tenemos la suerte de soportarlo pero sin poder salir de casa.
ResponderEliminarPrecioso post. Un abrazo. Franziska
Hola, Bea!
ResponderEliminarBonita homenagem a Fisterra, que no conheço. Qdo era estudante, estudei o Cabo de Finisterra, k no sei se fica perto ou longe desse agradável local.
Torta de maçã, me gusta muco. Cosa leve y macia.
O cão ou cadela, no sei, es maravilhoso. Mi gusta esta raça. Pobrezito! Quem o abandonou, é loco. Tu lhe deste amor y guarida. Muy bién!
Besos y buena semana.
Gracias, obrigada querida Bea pelas tua visita y palavras tão carinhosas no meu blog.
ResponderEliminarYo escrevo para agradar a mis leitores, hombres y mujeres, pero, naturalmente, quiero hacer mejor, siempre.
Me gusta tu foto, brindando à Fisterra e aos seus encantos. No próximo ano, no verão, aí voltarás, se Dios quiser.
O calor continua por Portugal, pero hoy choveu un poquito de manhã.
Besitos e un dia maravilhoso.
Belo cão.
ResponderEliminarPrazer em conhecer seu blog.
janicce.
¡Ai Bea, amiga!
ResponderEliminarQue beleza e que lembrazas me trae a min tamén Fisterra. Deixo aquí para volver mañá. No estou nas mellores condiciós.
Bicos.
Ben pois aquí estou de novo para deter a mirada en estas fotos e as túas letras onde expós unha das belezas da nosa terra maxistralmente.
ResponderEliminar¡A empanada de mazan, aí que envexa san me da! Ben e canciño con esa cariña de lévame contigo que xa ti expresas as mil maravilla, e digo eu, que miserable algunha xente, ter un animaliño sen comida nin bebida, iso e como para poñer unha denuncia.
pois ben, agora dicirche que esta guapísima, Bea, e alégrome moito co corazón na miña man, saber que estas ben que saes as festas que hai moitas na nosa Galicia e que o pasas ben. Non cambies nunca segue así mentres que es moza, que o tempo pasa correndo nos se para con ninguén.
Un abrazo grande, a miña gratitude e estima sempre.
Se moi feliz.
Hola Bea.
ResponderEliminarMe encanta esa empanada de manzana...
Se me hace la boca agua nada más pensar en su rico sabor. La playa que tanto relaja y carga las pilas sienta genial. Precioso brindis. Estas muy guapa Beatriz. te veo estupenda con tu sombrero de paja al estilo Mejicana.
Hasta pronto.
Un abrazo muy grande