UN MOMENTO FELIZ

A felicidade está sempre ahí, agardándonos. So temos que descubrila, acariciala, coidala, seducila...
Quén me dixera a min esta mañá, despois de madrugar, ducharme, almorzar e coller o coche para ir á cidade a unhas xornadas sobre Banca Ética, despois de facer os recados correndo para chegar a tempo e atopar un sitio onde aparcar, sempre afastado, claro, e co día ameazante de choiva, nubes e ceos moi,moi encapotados, que ao final da tarde, na miña aldea, na miña casa, ía atopar un momento de felicidade sublime!
Pois sí. A min o da Banca Ética non me deixóu moi convencida e despois de dubidar se ir ou non xantar cos da Asociación, se facer ou non facer mais percorridos polas tendas, se ir comer o polbo sanfroilaneiro eu soa, toméi a mellor decisión que foi a de virme para a casa. Aquí sí que facía sol e non habia trazas de ter chovido. Pois qué mellor que esta vila onde aínda se pode disfroitar do bó tempo!. Improvisei o xantar co que tiña e foi moi bó.
Logo de quitarlle a ferruxe a unha plancha de ferro que estou a restaurar, fun dar un paseo con Noa, a miña cadeliña. A tarde era morna e, ainda que parecía que ía chover dun intre a outro, nono fixo. Así que ía eu cavilando no que prepararía para a cea. Non me cadraba nada do que pensaba, ben porque se repetía co xantar ou porque non me apetecía ou porque non tiña os ingredintes para unha pizza, que sí me apetecía. Pois ben, percorremos os prados, Noa correndo entre a herba, eu buscando cogomelos sen ver traza de ningún, a pesares de que o tempo é favorable xa que é cálido e chuvioso. Pois nin sendeiriñas, nin champiñóns.... Pero, ollo, qué é aquelo branquiño que vexo? Non me enganará a vista e logo de ir, comprobar que se trataba dun plástico branco. Pois non, aquelo era un champiñón pequeno que podía medrar mais e dar mellores talladas nun par de días pero sen darlle mais voltas, e a pesares de non ter a navalliña comigo, corteino como puiden e leveino comigo. Xa teño a miña cea. Esto é como vivir ao día, como voltar a ser cazadora-recolectora, como a min me gusta, claro, o inesperado.
Xa está, farei unha tosta de champiñón. Nada mais chegar, preparei o cogomelo, sen lavalo sequera, pois co que chovéu, estaba mais que limpo. Non tiña bichos e era moi tenro. Prepareino con xamón, allo e unha guindilla. Mentras, puxen a rebanada de pan na tostadora. Cando o cogomelo estaba listo e arrecendía como ten que facelo cando é así recien cortado, púxeno na torrada. Esto é unha auténtica tosta que ademais se merece unha cerveciña, ainda que sexa das industriais, porque tamén as teño artesáns, claro. Comer esta tosta e acompañar coa cerveza, deume unha sensación de plenitude que eu definín como felicidade. Non pode haber outra palabra que a describa mellor. Para acabar de completala, e sen pretendelo, comín tamén a guindilla. Pensei que non saía do trance xa que non sacaba folgo. Pero atopei un santo remedio que me aliviou de contadiño: un anaquiño de queixo de ovella dese feito, maduriño, con outra torradiña e uns traguiños mais de cerveza. Solucionado e alucinante. O corpo empezóu a disfroitar dun benestar tal que tiven que correr a algún sitio para deixar constancia desta experencia, sen fotos, sen nada.
Cada vez menos, as cidades non son o sitio ao que me agrade ir. En principio, semellan ter un atractivo e unha alternativa á vida rural, case ermitaña, pero deseguida lles ves os dentes. Por todos lados devórante. Todo está para complicarche a vida e ainda por riba, sempre haberá alguén agardando convencerte de algo, venderche o producto. Non, grazas.
Coa mesa ateigada de castañas e de fabas e todas as mazáns que recollo cada día, coa Noa e a gata compartindo a nova cama, caladiñas pero presentes e acompañándome, non sinto a necesidade de ir mais lonxe de onde me atopo. Dou grazas á vida por brindarme estes placeres e por ofrecerme momentos intensos a partir do cotidiano, do sinxelo e do inesperado.