Despois do forte temporal do sábado, voltou a calma. Así puidemos facer a segunda etapa do Camiño cun tempo apacible, soleado e dezaoito quilómetros ben levados. Unha subidiña dende Triacastela a San XII,(curioso nome), e logo todo baixar ata Sarria onde comemos. O camiño, con moita auga, discurría entre pradeiras e aldeas con granxas. Mesmo tivemos que compartir camiño cun fato de vacas, gobernadas por un can moi implicado na tarea de conducilas con toda responsabilidade sen deixar ningunha atrás. Así que andaba atarefado a todo correr dende a primeira á última vaca, nun ir e vir incansable seguindo órdes do amo. Foi moi curioso porque tivemos que esquecer o noso ritmo apurado e ir de vagar ao paso lento destas rumiadoras que non tiñan nir cornos aos que temerlles. As ditosas vacas ían listas para a ducha, enlamadas ata o cumio do sacro, non daban idea do precioso líquido branco que albergaban nas súas ubres emporcadas.
Tamén vimos outro tipo de vacas, peliroxas elas, que decían os entendidos que eran vacas ourensáns. Esas estaban moito mais limpas, por non sair do prado nin de día nin de noite. Mais finas!
A paisaxe era aberta e víanse ao lonxe os restos de neve demorada nos cumios.
De vez en cando asfalto, pero non faltaban as corredoiras polas que corría auga en abundancia e desfilabamos en fila india sorteando a lama e as pozas.
Chegamos a Sarria e visitamos a parte antiga, (que eu nin sabia que existía). Aquela Sarria orixinal, con igrexa, e castelo, rúas estreitas e empinadas que nos levaron ao mirador dende onde se contemplaba toda a Sarria moderna, valeu a pena percorrela para entender a vila.
A fame levounos de volta rúa abaixo, percurando o restaurante Litma onde nos serviron mais garbanzos, (debeuse correr pola zóa que nos gustaban)e un peixe do que non acertamos o nome. Todo estaba a pedir de boca, como sempre.
Rematamos cunhas cantigas galegas e así, de volta a Lugo, cansados pero satisfeitos.
