COSTA DOCE

 

Situada na provincia de A Coruña, nas rías de Betanzos e Ares, descorre esta ruta frente a Pontedeume, Miño, Perbes...

Ao comezo fomos un pouco afastados do litoral. Apenas se entrevía o mar. Camiñamos por frondosos bosques de eucaliptos e pinos con algún castiñeiro. O perfume destas árbores aromatizaba o ambiente.

Subimos costas o máis en silenzo que poidemos para non sentir a fatiga a causa da calor e o desnivel.

Non tardamos moito en estar a carón do mar.

A partir daquí xa camiñaríamos a pé de costa, cuns cantís profundos, barandas de protección, pasando por calas rochosas e bateas de mexillóns flotando nas súas augas dun azul turquesa nos rincóns máis sombríos.

O paso apurado non deixaba tempo á contemplación. Aínda así, vimos unha regata de embarcacións tradicionais a vela, algúnhas traídas doutros tempos e países. Chamóume a atención unha francesa chamada Terzo. A foto foi tomada nunhas láminas que penduraban do malecón e que a mín me gustóu especialmente pola forma da súa vela.

 

Seguimos camiñando e achegándonos  a Sada, lugar perto do que pasei tres anos da miña vida e que despois de case corenta sen visitala, nada semellaba ser como eu a deixara, salvo o centro, escondido detrás de edificios elevados de apartamentos e hoteis.

Antes de adentrarnos na vila, pasamos polo que foi a aldea de pescadores, coas súas peculiares rúas estreitas e empinadas, algúnhas en forma de escaleira descendo ata o porto. Pintadas as casas con cores vivas, lembrábanme as casas de estilo ibicenco, con ese azúl e branco tan característico e algúnhas saltándose ao amarelo para romper coa tradicción e engadir unha cor máis atrevida.

A marea estaba baixísima e desvotounos a idea de darnos un baño antes do xantar de picnic que nos agardaba no autobús. A praia estaba cuberta dun manto verde de algas que separaba o areal da linea de auga sen oleaxe que durmía a sesta a un quilómetro de distancia.

Apetecía tomarse unha caña ben tirada na terraza dun bar calquera baixo a sombra de palmeiras e outras árbores mentres saboreábamos un petisco de ensaladilla fría que a aquela hora fixo de entrante ao refrixerio que nos ofrecía a viaxe.

Non faltóu a foto ao emblemático edificio que foi cafetería noutro tempo, El Recreo e que tanta polémica se formóu pola súa demolición, algo que aínda non se conseguíu grazas a resistencia da xente da vila que non quere perdelo de vista.

Logo de xantar sentados nas sillas con pedais dun parque de fitness e bailar unhas bachatas ao son do móvil pareceunos que era hora de descubrir cómo se encontraban as casas entre as rúas de atrás. Había un mercadiño ao longo da principal e as casas non mudaran o aspecto que tiñan cando eu as vira por última vez. Apantalladas pola modernidade, resisten na trastenda da Sada de antes.