MULLER DOS SETENTA

Anos setenta, filla única, estudante, moza do rural interior de Galiza, cidadana do mundo....

Cando quería irme a traballar a algún sitio, lonxe da casa, noutros lugares de España ou no estranxeiro, sempre tiña que  sair ás agachadas. Apenas deixaba unha nota para tranquilizar a meus pais, cando ao levantarse, esa mañá, souberan que me fora.

Era duro despedirse cara a cara, sabendo que chorarían, berrarían comigo, non me deixarían  marchar, eu, abrandaría e acabaría por acatar os seus desexos.

Así que,  erguíame cedo, co pretexto de ir á cidade. Collía o autobús perto da casa e alá me ía ca miña equipaxe. Secadra para traballar na hostelería na Costa Brava catalana, para as vendimas en Francia, para Holanda ou para Suíza. 

Nada mais chegar  aos destiños, escribíalles, mandáballes unha postal, un enderezo e contáballes o ben que me ía no meu traballo.

A min coido que me viña de familia. Meu pai, con dezaoito anos, marchóuse ao País Basco, traballar nas minas e fixoo do mesmo xeito ca mín, sen dicir nada na casa.

Logo viñan as cartas de miña nai, sempre lamentando un pouco o que eu lles fixera, deixalos, así, daquela maneira... Pero como os chamaba, as veces, a un teléfono público que había na casa duns veciños, xa se tranquilizaban e así ía pasando o verán ata que volvía para empezar aulas en setembro.

Nunca me sentín culpable do que facía pois coido que era o correcto. Estudar ben todo o ano e logo buscarme un traballo nos veráns para ter algún carto e non ser tanta carga para meus pais, que sempre dicían que aquel era o último ano que me deixaban facer estudos e eu quería seguir e seguir estudando ata rematar unha carreira.

Eles non sabían que eu viaxaba en auto-stop a maioría das veces. Nono facía soa. Tiña amigas en Salamanca cas que viaxaba e traballabamos xuntas en fábricas, vendimas, hoteis...De térllelo dito, a cousa sería pior do que xa era. 

Pero era a única maneira de viaxar sen gastar, de coñecer sitios, xentes, culturas, falas...

Xa sei que non era moi normal. Eu non coñecín a ninguén mais, na miña bisbarra que fixera o que eu facía. Meus pais deberon pasalo moi mal tendo unha filla así... Eu faría o mesmo, se son nai dalguén coma mín. 

Hoxe, sego sendo a mesma: unha estrana entre a miña pouca vecindade, unha que non puxo a vacina, unha da que din que non é moi normal que faga ise tipo de cousas, que deixe medrar o pelo, co teña da cor natural que pola idade me corresponde e non pintado... Pois, hoxe, sego sendo a mesma, sí, e síntome orgulosa de selo. 

Resúltame difícil saber quén está equivocado. O por qué temos ideas tan diferentes. O por qué eu non encaixo aquí. Son a ovella negra, e ata o seguirei sendo dende que xa non camiñe por estes camiños. Daquela serei a pantasma solitaria que xa non ten a quén espantar porque non quedará apenas xente da miña xeración.

Video:

 The Voyager de Mike Oldfield  ten que ver con Galiza. Música celta así como ca historia que conto aquí. El tamén foi outro viaxeiro.

"The Voyager, pieza musical que da nombre a este álbum, con el que nos recuerda la imagen de aquella persona que recorre los diferentes senderos que pueblan este mundo en busca de nuevas y emocionantes aventuras en un intento por conocerse más a sí mismo y a nuestro planeta a lo largo de su peregrinaje"