Anos setenta, filla única, estudante, moza do rural interior de Galiza, cidadana do mundo....
Cando quería irme a traballar a algún sitio, lonxe da casa, noutros lugares de España ou no estranxeiro, sempre tiña que sair ás agachadas. Apenas deixaba unha nota para tranquilizar a meus pais, cando ao levantarse, esa mañá, souberan que me fora.
Era duro despedirse cara a cara, sabendo que chorarían, berrarían comigo, non me deixarían marchar, eu, abrandaría e acabaría por acatar os seus desexos.
Así que, erguíame cedo, co pretexto de ir á cidade. Collía o autobús perto da casa e alá me ía ca miña equipaxe. Secadra para traballar na hostelería na Costa Brava catalana, para as vendimas en Francia, para Holanda ou para Suíza.
Nada mais chegar aos destiños, escribíalles, mandáballes unha postal, un enderezo e contáballes o ben que me ía no meu traballo.
A min coido que me viña de familia. Meu pai, con dezaoito anos, marchóuse ao País Basco, traballar nas minas e fixoo do mesmo xeito ca mín, sen dicir nada na casa.
Logo viñan as cartas de miña nai, sempre lamentando un pouco o que eu lles fixera, deixalos, así, daquela maneira... Pero como os chamaba, as veces, a un teléfono público que había na casa duns veciños, xa se tranquilizaban e así ía pasando o verán ata que volvía para empezar aulas en setembro.
Nunca me sentín culpable do que facía pois coido que era o correcto. Estudar ben todo o ano e logo buscarme un traballo nos veráns para ter algún carto e non ser tanta carga para meus pais, que sempre dicían que aquel era o último ano que me deixaban facer estudos e eu quería seguir e seguir estudando ata rematar unha carreira.
Eles non sabían que eu viaxaba en auto-stop a maioría das veces. Nono facía soa. Tiña amigas en Salamanca cas que viaxaba e traballabamos xuntas en fábricas, vendimas, hoteis...De térllelo dito, a cousa sería pior do que xa era.
Pero era a única maneira de viaxar sen gastar, de coñecer sitios, xentes, culturas, falas...
Xa sei que non era moi normal. Eu non coñecín a ninguén mais, na miña bisbarra que fixera o que eu facía. Meus pais deberon pasalo moi mal tendo unha filla así... Eu faría o mesmo, se son nai dalguén coma mín.
Hoxe, sego sendo a mesma: unha estrana entre a miña pouca vecindade, unha que non puxo a vacina, unha da que din que non é moi normal que faga ise tipo de cousas, que deixe medrar o pelo, co teña da cor natural que pola idade me corresponde e non pintado... Pois, hoxe, sego sendo a mesma, sí, e síntome orgulosa de selo.
Resúltame difícil saber quén está equivocado. O por qué temos ideas tan diferentes. O por qué eu non encaixo aquí. Son a ovella negra, e ata o seguirei sendo dende que xa non camiñe por estes camiños. Daquela serei a pantasma solitaria que xa non ten a quén espantar porque non quedará apenas xente da miña xeración.
Video:
The Voyager de Mike Oldfield ten que ver con Galiza. Música celta así como ca historia que conto aquí. El tamén foi outro viaxeiro.
"The Voyager, pieza musical que da nombre a este álbum, con el que nos recuerda la imagen de aquella persona que recorre los diferentes senderos que pueblan este mundo en busca de nuevas y emocionantes aventuras en un intento por conocerse más a sí mismo y a nuestro planeta a lo largo de su peregrinaje"
Despois de pasar dous días na compañía das miñas adorables netiñas, que correron ata o meu carro cun debuxo cada unha para recibirme, de dar paseos longos pola aldea, ata Silvaredonda, onde hai un parque infantil medio derruído, de xogar ca gatiña que elas xa viran noutra ocasión e que estaba alí para elas, dócil e con ganas de mecos, da volta á casa por un camiño do monte, con eucaliptos e outras árbores das que fomos falando todo o tempo, e do paseio da horta de Xosé, que fixo un espantallo que xira co vento e ten un parachuvas que é o que lle serve de veleta...e que intentei filmar facendo o xiro pero non deu. Despois de moitos abraços, de ver xuntas os debuxos animados en inglés, na tablet... despois de tudo iso tan bon, regreso ó meu lugar co corazón cheo de ledicia e coas baterías cargadas por moito tempo,
Tampouco esquecín ver o mar rianxeiro, pasear pola praia e sentir esa brisa madrugadora e o sol aquecéndome. Un percorrido completo polo porto, cruzando a vila, deténdome no mercado do mércores e visitando unha amiga.
Hoxe, apareceu un día de sol que me levou sen demora a facer o meu paseo con Nóa, sentir cucar o cuco, ver a herba cortada en ringleiras simétricas, arrecender o seu cheiro, ver as terras sementadas e ollar ó ceu azul e limpo de fumes...
Din que as revolucións, por algo empezan. Eu noto, que dende que empezóu a pandemia, o ceo está mais limpo. E outras cousas boas están pasando, no medio de moitas menos boas. O mundo non pode estar ao gusto de todos pero o que sí está claro é que temos que salvar o planeta.
Onte foi o día mundial das abellas. Eu non son de días D que conviden a consumir mais da conta, pero sí os que axudan a coñecer e concenciar sobre temas que son importantes.
As abellas é unha especie amenazada como tantas outras. Sen elas, non teríamos algo tan bo como é a froita, o mel...
Por todo iso, é urxente que poñamos remédio ás ameazas que fan que desaparezan seres que nunca mais voltarán a existir.
Cómo cada maña, dou o meu paseo polos arredores. Cada día hai algo diferente que me atrae. Estamos na estación dos cambios, das sorpresas... e non hai que perderse nada do que a natureza nos ofrece.
Onte, o prado que vestía de verde e nel pacían corenta vacas novas, é hoxe terra espida, para ser sementada con millo. Fíxome nos debuxos que as sementadoras deixan na superficie. Podían inspirar a calquer artista plástico.
Todo iso non me pasa desapercibido. As flores que se van alternando e das que non sei os nomes, son suficiente material de estudo e de observación se quixera tomarme ese interés. Pero hai tantas cousas das que non sabemos nada e que conviven con nós... paxaros, árbores, arbustos....Nono podemos abarcar todo.
É como o mundo. Ha tantos lugares que nos gostaría coñecer...que serían moitos para a nosa curta vida na Terra.
Eu teño viaxado, no tempo no que me gustaba facelo. Eran viaxes de traballo. Nunca me gustóu ir de turista aínda que acabei tamén facendoo cando tiven oportunidade. Pero o que temos onde vivimos, é suficiente para mín neste momento da miña vida. Cambia cada día. Está a un paseo dende a casa. Non da traballo. Non da gasto, (os bastóns de nordic walking precisan zapatiños de vez en cando, e as botas de camiñar non duran toda a vida).
Case sempre veño inspirada para escribir despois destes paseos. A natureza, o día solleiro de primavera, o respirar aire fresquiño e non demasiado contaminado, ainda que algo por mor dos xurros e químicas que votan na terra para que lles de froitos, pero non tanto como nas cidades e arredores.
Sentir os paxaros, observalos e ver a sua actividade para buscar comida e sacar a súa niñada adiante, os cans que me saen para darme os bos días e que me coñecen e me tratan como da familia. Sei os seus nomes e algúns acompáñan no paseo.
Eu, ás veces, ainda sinto desexos de votarme polo mundo adiante, coñecer lugares increíbles e fermosos como estes que o Google me pon cada día na páxina de entrada. Son tentadores a mais non poder. Pero, pensándoo ben, cánto inconveniente me supón emprender unha viaxe desas? Compensa? Definitivamente non me sinto con forza para esa aventura. Iría nunha viaxe de grupo, con todo organizado, se cadrara. Pero soa, como fixen no pasado, xa non me vexo.
As miñas viaxes foron en case todos os medios de transporte, empezándo polo auto-stop, nos primeiros tempos, cando tiña dezanove anos e mais, en tren, en autobús, en avión, en barco, ferri, hovercraft... e tamén, xa coa idade da xubilación, viaxei no bla bla car, coche compartido, moi usado entre a xuventude de hoxe e que ven sendo un auto-stop pagado e concertado.
Moitas traxectos a pé, entre eles, o Camiño de Santiago, dende o Cebreiro, e dende Rianxo. Roteiros de sendeirismo ao longo distes anos. E moita bicicleta en percorridos pola zona onde vivo. Sen deixar de mencionar que me subín en moto, cun amigo, en Ponferrada, para ir xantar a un lugar precioso que hai xunto a un río. Nono esqueceréi! Ainda conservo o Cd de cento dezaseis bachatas, que recuperei estes días para poñerme a bailalas. Grazas, amigo. Déboche duas experencias inesquecibles!
E entre terras, prados, vacas e flores, vou concluíndo a miña experencia de hoxe, chea de lembranzas.
No meu blog hai de todas esas andainas polo mundo. Quedaron atrás, nas páxinas que estou relendo para poder editar esas historias nun pequeno libro que me ilusiona, despois de once anos escribindo no blog.
Deixo aquí un video do grupo portugués de Arronches, do que eu teño o Cd Verde Maio.
Unha nai, tivemos todos, pero unha que nos durase ao longo da nosa vida, que estivera nos bos e nos malos momentos, que nos quixera, que nos trasmitira uns principios e uns coñecementos básicos para un bo vivir, non todos tiveron, ou non teñen a sorte de poder contar con ela.
Miña nai, que te fuches anque te soñaba eterna, deixáchesme un legado ademais dun gran valeiro. O que ti me ensinaches cal tesouro, gardeino e aflora nos momentos nos que a vida me proba.
A tua creatividade, a confianza e a maña, O teu sentir positivo, o nunca estar cansada, sempre disposta a todo, nada que non poideras, a fe que te guiaba, todo eso e moito mais agora me acompaña. Herdei a tua casa, a túa Sigma ben coidada, a cociña e o cociñar, e a horta sementada. E mesmo a tua alcoba, no mellor sitio da casa. Son a tua continuidade o teu remanecer na terra, a tua memoria que pervive, no lugar da tua historia, onde a esencia permanece sempre por min velada. Miña nai, que en vida, non souben dicirche tanto porque so cando te fuches sei atopar as palabras, ainda que nono din todo resumo nun epitafio: "Traballadora no campo, fermosa na romería!
NOTA
Iste poema foi publicado neste blog o 03/05/2015, cando eu celebraba os días D.
