www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

mércores, 21 de outubro de 2020

DENDE A COCIÑA




 O corazón das casas galegas, é, sen dúbida, a cociña. Cánta historia encerra este lugar no que me encontro. Se dou un repaso no tempo, dende a miña infancia, podo dicir que aquí, antes de haber o que agora hai, pasaron  moitas cousas, e houbo moitos cambios. Dende ser unha lareira, co lume a rás de chán, a xente sentada a carón do lume, pouca luz, pois eran de gas, de carburo mais adiante....Eu, moi pequena, vía a unha familia que compartía casa con nós,(meus pais e mais eu). Había vacas noutra parte do baixo e a manxadoira daba á cociña. Así que se podían ver as cabezas das vacas asomando por alí.

Cando a casa pasou enteira a meus pais, despois de mercala, a cociña dividiuse en duas partes. Nunha delas estaba a cociña económica, ou vasca, qué é a que ainda se mantén, pero  reformada, e outro habítáculo onde se almacenaba o sal para vender no tempo da matanza. Meus pais puxeran unha cantina no que foi a corte das vacas e comunicaba ca cociña, un pouco mais alta. 

Sempre tivo unha xanela. Non era moi grande. Por eso non había moita luz. A xanela daba á horta, ao sul, ao mediodía, como eles dicían. Así que había soliño nas horas centrais do día e pola tarde.

Nesta cociña ten comido moita xente. Miña nai alén de atender a cantina, tamén daba xantares e ceas e mesmo aloxamento completo. Pero polas tardes dos domingos, e polas noites cando cadraba, xogábanse partidas de cartas. Lémbro ben haber dous bandos xogando. Non se cabía xa, porque ademais dos que xogaban, todos eles homes, sempre estaban os miróns, que axudaban un pouco e animaban aos xogadores, como se fai no futbole. 



Pero non xogaban de balde. Xogaban caixas de figos, litros e litros de viño, secadra mesmo a cea! Tiñan que pagar quenes perdían. 

Tamén se contaban historias para non durmir. Eu, do medo que tiña, non era quén de subir soa aos cuartos da casa pola noite. Tiña que ir miña nai comigo. Contos de lobos, de aparecidos, de mortos, de cousas non identificables como animais xigantescos que non se asemellaban a nada coñecido....

Tamén houbo, quen, de borracho, tivo que quedar a durmir nela. Houbo quen perdeu a carteira cheíña de cartos....


Nesta cociña bailóuse ao son do violín de Florencio, nas longas noites de inverno. Toda a xuventude daquele tempos, contándome eu, faciamos bailes aquí na taberna e tamén había rúas en casas particulares.

Cando esto da taberna se foi acabando, a cociña pasóu ser para nós, algo privado e mais acalado. Pero ainda seguiron vindo algúns veciños xogar unha partida de vez en cando cos meus pais e comigo, que de tanto mirar, aprendín a xogar como calquera deles.

Cando meus pais finaron, e eu decidín reformar esta casa, voltei a poñer a cociña enteira, sen divisións e conservei o banco de madeira, e o moble, chinero, que fixera meu pai, carpinteiro que era. 

A xanela seguíu sendo a mesma, pequena, para o espacio que ten a cociña, pero quixen conservala así.

Hoxe, estou aquí, porque é, como dixen, o corazón da casa. Onde cociño, como, escribo, leo, descanso, bailo, fago xinasia, toco o acordeón, quéntome e ollo o meu xardín que ainda conserva algunhas rosas que alegran a vista. 

Cántas veces, na crudeza do inverno, non se me ocurríu poñer tamén aquí a cama! Ainda nono fixen, pero é unha posibilidade. Na cociña, hai bo lume, comida.....A mesa está chea de catañas a secarse, mazáns.....e tamén moitas veces, roupa a secar. 

Nada como un bo lume que vai quentando toda a casa! 

Outono e inverno, é unha paisaxe de portas adentro! Só a xanela me abre ao mundo! Un mundo natural

6 comentarios:

  1. Querida, Bea.

    Ahora mismo acabe de leerte. Observo que eres un baúl de recuerdos. Te acuerdas de todo, con detalle. Las fotografías dan gran alegría verlas. Todo lo que restauraste y aquello que aun queda tal cual como tu padre lo hizo. Son recuerdos que viven cada día entre nosotros y nos acompañan a nuestro lado hasta el final.
    Como bien dices, las cocinas son el lugar central de la casa donde se han vivido muchas reuniones de clientes de la taberna, vecinos, amigos y familiares.
    Yo recuerdo un pequeño recuerdo. Justo donde esta mueble del comedor había una pequeña ventana que se comunicaba con la cocina y des de ahí veía a tu madre esperando a que me diera galletas de chocolate. Jajajajaja !! Me encantaban y encima no me las podía comer. Fueron tiempos duros de trabajo, pero se ponía empeño en la labor de cada día para sobrevivir y
    " sacar los hijos adelante ".
    Espero que sigas bien.
    Un abrazo y buenas noches con esta cálida casa encantada.

    ResponderEliminar
  2. Uma fonte de memórias esta postagem. Adoro essa loiça.

    Abraço, saúde e uma boa semana

    ResponderEliminar
  3. Olá!

    Buena coxiña deve ser a galega!

    Tenha um bom fim de semana!

    ResponderEliminar
  4. Hola, Bea!

    Concordo contigo: a cozinha é o coração da casa. Lá, se come, nos aquecemos, conversamos e contamos histórias engraçadas e terríveis.
    Fizeste muito bem em refazer a cozinha após a morte dos teus pais e manter a janela para dar luz e un poquito de sol.

    É bom recordar momentos de infância e juventude.

    Cama na cozinha, no sei, porque pode haver algum incêndio, pero um sofá para descansares e veres televisão, tal vez seja uma boa ideia.

    Besitos y salud!

    ResponderEliminar
  5. Hola, Bea!

    Espero que reparem o teu computador, rapidamente.
    Sim, o teu comentário chegou, mas ainda o não passei. Cheguei há minutos da escola.

    Besitos.

    ResponderEliminar
  6. Maravilha de cozinha amei tudo!
    Muita memória afetiva.
    Bom finalzinho de mês.

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.