www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

venres, 7 de agosto de 2020

VISITA A MONDOÑEDO



 Este verán, lendo a Álvaro Cunqueiro, voltaron a espertarse en mín, desexos de visitar Mondoñedo de novo. Aproveitando de ter xente viaxeira na casa, non foi difícil tomar a decisión de irmos coñecer a Cova do Rei Cintolo, proxecto que fun deixando pasar por non saber se estaría aberta. Contactei ca Oficina de Turismo de Mondoñedo e xa me informaron de que facían visitas guiadas en grupos reducidos. 

Saímos con tempo dabondo para tomarnos a mañá con calma, sen apuros. A praza da Catedral estábase preparando para o mercado do xoves, e a figura de Cunqueiro, ollaba, con mirada escudriñadora todo o traxín que alí daba comezo a un día, dos que él tantas veces describíu con maestría.

Mentras agardabamos polo guía, sentámonos nunha terraciña elevada, con boas vistas sobre a catedral arrodillada, e deume a impresión de estar nunha vila medieval, co seu entramado de rúas estreitas e casas que non cambiaron moito de "look". 

Emprendemos a viaxe cara a Cova, pasando polo antigo seminario, un dos primeiros de España, hoxe hospedeiría levada por curas.

En caravana de coches fomos subindo polo Roteiro da Auga, ata chegar á entrada, onde gardan nunha caseta de madeira, o material que se necesita para entrar na Cova e que se trata dun mono branco, casco con lanterna e dous pares de  lubas. 

Unha pasarela facilita o acceso por aquelas alturas. A porta está ben fechada con cadea,

O guía foinos explicando que se trataba dunha cova do periodo Paleolítico, que se coñecen dela seis mil cincocentos metros. Que está composta por galerías de orixe cárstica, con estructura laberíntica, columnas de estalactitas e estalagmitas, ríos subterráneos, un pequeno lago interior e que é a mais grande de Galicia. Descuberta para o seu estudo por José Villaamil, que se atoparon restos na entrada da época medieval, e tamén algún resto prehistórico como unha punta de frecha en sílex. Que, por suposto, ten unha lenda na que o Rei Cintolo, rei daquel territorio, tiña unha filla moi guapa, chamada Xila e que xa ía casar cun pretendiente chamado Uxío cando apareceu por alí un feiticeiro que a quería e se o rei non lla daba, faría que desaparecese de forma violenta o seu reino. Uxío venceuno pero como o feitizo xa estaba feito, o reino, desapareceu e o pobre Uxío non atopou a sua namorada. Din que Xila aparrece na porta da Cova peiteando os seus cabelos a espera de que alguén desfaga o feitizo e volte todo a ser como antes.

Non pensabamos que a cova fose o que é. De telo pensado ou sabido, eu sería a primeira que non entraría. O bo humor do guía, que tamén parecía algo mago, foinos engaiolando pouco a pouco, distraéndonos coas figuras que se vían nas rochas, semellando  animais, obxectos.... xa se sabe!

O camiño empezóu a ofrecer dificultades cada vez mais difíciles. Xa non se podía voltar atrás. Había que afrontalas ou perderse nun labirinto sen saída. O guía xa nos puxera en aviso de que se algo lle acontecía a él, que non nos moveramos de onde estabamos. A Cova ten un sistema de alarma conectado coa policía e se se tarda mais da hora e meia que se emplea, salta e avisa para que vaian ao rescate.

Cada vez, pasadizos mais estreitos e difíciles de acceder. Unhas veces a gatas, outras de xoenllos.... pero veu o peor! Alí había que tomar unha de tres decisións, a cal mais mala. Escollemos a das cordas. Era como un tobogán de arxila no que se baixaba en plancha, agarrándonos a cordas con nos, e pode que tivese cinco ou mais metros de pendente. Mentras agardabamos turnos, como era a última, tiven tempo de facer estiramentos, despois de ter andado encolleita un bo treito de cova. Pensaba que eu soa nunca sairía dalí. Hai tantos pasadizos, que non sabes por cal seguir. Hai que coñecer a cova para poder atopar a saída. 


Logo viñeron mais estreiteces, co teito baixísimo, só cabiamos reptando, menos mal que era cara arriba. Chegamos a un sitio, no que había que meterse por un túnel completamente deitados cara abaixo. Tocoume de primeira. Intentar intenteino, por non perder a boa nota que levaba de boa escaladora, pero eso foi superior a min. Dixen: "antes de pasar por ahí, prefiro quedarme na cova". Outras probaron e non puideron. Pero un rapaz, aventuróuse! Apareceu dous metros mais adiante!. Fora unha proba que nos puxo o guía para ver quen era mais arroutado! Se nolo dixera! 

Xa estabamos perto da saída. Eu ben sabía que a saída era a mesma, non había outra diferente. Así que foi como un percorrido circular. Pero todo se mantiña en segredo! Cando nos vimos fora, sans e salvos, foi unha sensación increíble de ter feito unha aventura de alto nivel de dificultade e a ninguén nos pasóu nada malo. Foi como algo que estaba ahí pendente de facerse pero que, unha vez feito, nono repitiría, e non porque nono pasara ben, pois a persoa que nos guióu fíxonolo ben ameno, por certo, mesmo desaparecía e aparecía por outro lado por arte de maxia! Pero sair dalí sen romper ningún óso, xa foi boa sorte!

E xa que estabamos na Ruta da Auga, despois de xantar de campo no camiño que leva o Salto do Coro, outra fermosura de Mondoñedo. Un bo tramo de subida e logo con escaleiras que leva a un lugar idílico, no que a auga cae como cola de cabalo dende unha boa altura e forma unha poza de auga cristalina que vai discorrendo ladeira abaixo e regando toda aquela frondosidade refrescante.

Un sitio para vivir! 



 

18 comentarios:

  1. Olá!

    É excitante visitar lugares como esse!

    Saudações poéticas!

    ResponderEliminar
  2. Buenos días Beatriz. Gracias por visitarnos, soy el seguidor número 26. Felicitaciones por tu blog. Gracias por visitar y comentar en mi blog. Me gustaría tener el privilegio de ser seguidor de mi blog.

    ResponderEliminar
  3. Oi Beatriz as fotos são desse mês de agosto, tirei num dia que a praia estava vazia.

    ResponderEliminar
  4. Bom dia. Do lado direito após o tradutor com Bandeiras tem a parte de seguidores.

    ResponderEliminar
  5. Na órdem: países visitantes, visualizações, tradutor com bandeiras e depois seguidores.

    ResponderEliminar
  6. A miña version nona ten. Terei que mudar de version. Obrigada

    ResponderEliminar
  7. Boa tarde Beatriz. Obrigado pela visita e carinho. Saiba que você tem um grande amigo carioca. Se um dia você vier ao Rio, te apresentarei a cidade com todo prazer.

    ResponderEliminar
  8. Ay Bea qué rato mais bonito acabo de pasar lēndote. Estou escribiendo con o møvil, pois estou en Aguete con a miña filla.
    Encantoume ler a tua aventura por esa cova chea de dificultades, pero, valeu a pena.

    Gustoume leerte toto moi ben explicado.
    Gracias por darme a oportunidade.

    Unha aperta apretada e biquiño.
    Ata outro momento.

    ResponderEliminar
  9. Ay Bea qué rato mais bonito acabo de pasar lēndote. Estou escribiendo con o møvil, pois estou en Aguete con a miña filla.
    Encantoume ler a tua aventura por esa cova chea de dificultades, pero, valeu a pena.

    Gustoume leerte toto moi ben explicado.
    Gracias por darme a oportunidade.

    Unha aperta apretada e biquiño.
    Ata outro momento.

    ResponderEliminar
  10. Ay Bea qué rato mais bonito acabo de pasar lēndote. Estou escribiendo con o møvil, pois estou en Aguete con a miña filla.
    Encantoume ler a tua aventura por esa cova chea de dificultades, pero, valeu a pena.

    Gustoume leerte toto moi ben explicado.
    Gracias por darme a oportunidade.

    Unha aperta apretada e biquiño.
    Ata outro momento.

    ResponderEliminar
  11. Gostei das fotos e da descrição. Deu-me vontade de conhecer o lugar, que deve ser lindo! Meu abraço, boa semana.

    ResponderEliminar
  12. De viaxe buscando un reino perdido. Fai falla ler a Cumqueiro pra inspirarse, ter afouteza e coñecer vellos conxuros pra desfacer feitizos. A emoción e a adrenalina, por momentos, acompañan a Bea nesta aventura. Unha viaxe no tempo e na cultura, co espírito daqueles que entrar por primeira nun mundo lonxano, nunca visto, cheo de perigos e de beleza.

    Que ben che quedou este relato, Bea~ Os meus parabéns!

    ResponderEliminar
  13. Oi Beatriz,
    Que maravilha de post!
    Com certeza um lugar para nunca mais sair.
    Meu próximo post sai dia 1 de setembro te espero...
    Abraços
    janicce.

    ResponderEliminar
  14. Meu abraço, amiga; aguardo o próximo post! Boa semana.

    ResponderEliminar
  15. Hola, Bea!

    Tu és una mujer muito aventureira, fuerte y que gosta de visitar lugares nuevos e diferentes, pero esta Cova do período do Paleolítico foi mesmo difícil. Tu es alta y elegante e te movimentas com facilidade, pero, yo, que soy medrosa no arriscaria ir a esses lugares.
    Yo viajo mucho poco. Desde março, que vou da escola para casa e da casa para a escola. Mis vacaciones as passei em casa. Fui ao supermercado algunas veces.

    Gracias por tu comentário no "Café Poético. Mi blog irá continuar, si. Isto foy solament una participação num passatempo poético.

    Besos y bom domingo.

    ResponderEliminar
  16. Hola Bea.
    Has hecho un buen viaje histórico.
    Es un lugar interesante para visitar, la verdad que sí.
    Esa cueva llamado Rey Cintolo del Paleolítico con 6500 metros de origen kárstico es alucinante. Esa piedra gris y rocosa donde salen miles y miles de puntas cuando están en lo alto de unas enormes montañas son una mágica aventura subir por
    ellas.
    Parecidas a las de Montserrat, rocosas y bien macizas, son dignas de ver.
    Es una suerte que hayas podido conocer restos Medievales y Prehistóricos.
    La leyenda del rey Cintolo y su hija Xila también muy
    representativa de la época.
    Y menudo laberinto tan aventurado para encontrar la salida
    gateando por la misma entrada. Jajajajaja, parece que te veo dentro descubriendo un tesoro escondido. Estas hecha una arqueóloga.Es impresionante este descubrimiento. Y cuando nos
    cuentas que atraviesas el túnel. Me parece muy duro... Seguro
    que fue peor que los mineros trabajando dentro de la mina. Ya te digo yo. Te veo de arqueóloga
    Bea, me alegro que hayas disfrutado de este venturoso viaje.

    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  17. Como eu moro sozinho e não vou
    a nenhum lugar nesse fim de semana,
    acho que o passarei com você.
    Pena que tão distante (kkkkk)
    Um beijo desse tamanho pra você,
    oh!

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.