O ambiente cobrou silenzo. Nin coches, nin xente. Todo o mundo agochado dentro. Noa e mais eu collemos os impermeables e saímos nunha escampada. A falla de enerxía relentizaba o noso devagar que non era tan fluído e animado como en días pasados, cando o soliño nos quentaba na morneza das tardes ou das mañanciñas. O percorrido acortouse por mor da lama que se formóu nos camiños.
Silenzo, silenzo e sono. Deixeime caer no sillón co libro de Bertha Von Sutter "Abajo las armas". Libros esquecidos que resucitan para traernos historias pasadas pero que ainda teñen ese poder das questións importantes non resoltas na actualidade, como son os belicismos onde queira que se dean e pola causa que os motive. Un libro en contra das guerras que todos deberiamos coñecer, e digo, TODOS, incluíndo sobre todo a quenes teñen os nosos destiños e as nosas vidas na súa man.
A punto xa de acabalo, éntrame un sono que semella unha sesta aplazada para as sete da tarde. Cando esperto, vexo que a tele está apagada, como sempre o estivo a estas horas pero, un pouco confundida, penso que estiven vendo a película da noite, coa que sempre acabo con somnolencia.
O día de hoxe é como un marcapáxinas no medio do verán no que se pode ler POR FIN CHOVÉU!
A continuación deixo unha reseña do libro que estou a ler.
A través de la biografía imaginaria de una mujer de la aristocracia austriaca, afectada en su vida familiar por los conflictos bélicos europeos acaecidos desde 1859 hasta 1871, la autora trasmite un alegato antibelicista, cargado de tintes utópicos y, que en determinados ambientes pudiera ser tachado de antipatriotismo:“La victoria… ¿de qué sirve la victoria a los pobres muertos, a los mutilados, a las viudas, a las madres desoladas?”. Una postura difícil de mantener para una condesa que vive en un ambiente social machista en la que el honor, el nacionalismo o el militarismo predominan sobre otros valores, sin embargo, se resiste a compartir “la doctrina oficial” de que la guerra es un mal, pero un mal necesario.
¡Ola Bea!!!
ResponderEliminarBos días pola mañá, aquí tamén chove pero agradecese, non fai frío e mesmo da gusto ver chover o mellor chega a cansar, pero hai que aguantar o que veña con algo de humor.
E unha preciosa entrada esta que nos deixas e que nos fala de todo un pouco, de es curto paseo con Noa por os camiños de lama e silenciosos; claro está que o turismo xa se foi e coa choiva a xente cobizase na súas casas. Quero pensar que aínda vai vir tempo bo, a choiva foi ben necesaria, pero haber si temos sorte e chegan a nós restos do verán para que o inverno sexa máis curto.
Pois ben Bea, a lectura en un dos mellores pasatempos da vida e con esa resiña que nos deixas de ese libro, creo que está moi interesante, verei se o encontro por algunha librería. E xa te déixoo por o momento, so felicitarte por esta entretida e linda entrada.
Foi un pracer lerte. Un abrazo e toda a miña estima agradecida por o teu ben facer e por a túa amistade.
Biquiños moitos.
Muitas vezes, Bea, a chuva que lava o mundo nos leva um encontro com o nosso verdadeiro Eu; abençoada chuva! Excelente resenha, amiga; boa semana.
ResponderEliminarLa llueva son lagrimas convertidas en agua para lo campos no se sequen.
ResponderEliminarCuando llueva, sal a la calle, ponte un chubasquero, cierra los ojos, mirando hacia arriba y deja que el agua sea una bendición de Dios en tu rostro. Sé feliz los días que llueva.
Bicos!!