Levaches os meus soños
xentilmente pousados
nunha folla de carvé
río abaixo serpenteando,
salvando desniveis,
demorándose fugazmente
nos obstáculos
para enfilarse novamente
na corrente
Escoitaches os meus desexos
da percura de outras terras,
iñorarnte ainda do teu bico
co mar.
Hoxe atopei o destiño percurado,
dende un sétimo andar
con vistas á túa desembocadura.
Un novo soño navegóu
río arriba ata o teu berce,
Eo,
río do meu transcorrer.
Teño algunhas imaxes do día. Un día primaveral que me convidóu a mexer na terra, pero, antes, amaséi e cocín o pan no forno. Eso xa levóu boa parte da mañá.
Ainda tiven tempo de ir buscar ovos á casa dunha veciña. Gústanme os das galiñas en liberdade e con alimentación natural, caseira. Logo non podía faltar unha camiñada, sen Noa, esta vez, porque está en celo. Tobi, un mastín enorme, saíume ao paso e acompañoume. Él a quén buscaba era a Nóa, Mesmo lle din unha aperta cando me agachei a fotografar as margaridas, pois votouse case enriba de min, e pintoume ben, xa que precisaba algo de sombra para a foto. Estas son as margaridas que me chamaron a atención, unha aberta e outra ainda durmindo ou camiño de facerse moza.
Un arroz mariñeiro e unha ensalada, foron o meu xantar. Logo, saín ler fora. Agardábanme os meus animais e non quixen privalos de teren a miña compaña. Facía un soliño moi apetecible para quedarse alí de sobremesa e seguir lendo un libro que me fai rir todo o tempo. Xa sabemos que é o libro do meu post anterior!
Cando me levanto, cada mañá, e abro a fiestra que dá ao xardín, sempre me encontro con esta imaxen. Hoxe quixen traela aquí.
Non sei o seu nome, pero é unha das primeiras en dar flor.
Xa, cansada de descansar, enfilei para a terra. As malas herbas, que nunca son tan malas, pero que non deixan medrar as que eu considero boas, estaban agardándome.
Por fin, os rosais víronse libres delas, ainda que non vai ser por moito tempo, porque son tan teimosas coma mín.
De paso, maravilleime dos narcisos que me saíron ao paso. Quixen traélos aquí para que sexan admirados. É unha das miñas flores favoritas! Son tan fráxiles que o vento failles doblar pola metade e bicar a terra.
Xa posta á faena, seguín xardineando toda a tarde, tomando pequenos respiros para entrar a beber auga.
Cando acabei, non sabía se as miñas mans eran as miñas! Pero os gladiolos agradeceron mudar de sitio, e ata a cama lle preparei a herba que vai nacer en canto chova, librandoa de pedras e torróns. Vou agardar a que naza por sí mesma xa que non me fío do que ven nos paquetes das sementes, ultimamente.
E acabo o día, cun lume que me quenta e un post co que non contaba, pero as sorpresas sempre me sorprenden!
Ca chegada do bo tempo, da primavera, quen ten horta, balcón ou terraza onde cultivar algo, está de festa.
O sol xa amansa a terra e faina cocer. Así morna, parece unha man tendída ás sementes.
A min xa me tarda empezar a plantar pero, este ano, ainda teño que decidir qué vai ir en cada sitio, pois preparáronme un terreo novo que non fora plantado antes e ver tanto espazo disponible tenme un pouco perplexa porque, despois de todo, non teño tanto que plantar. Tres regos curtos de patacas, algunhas cebolas das brancas e das violetas, cenouras, fabas, chícharos, allo porro, leitugas, allos, algunhas variedades de cabazas, cabaciño, amorodos, frambuesas.....Tamén hei por xirasois e millo como elementos decorativos e de agarre para outras plantas.
O que sí teño claro é que os meus cultivos van ser totalmente ecolóxicos. Ese é o motivo polo que planto para non ter que depender de productos que non sei como foron tratados.
Para eso fago o meu compostaxe todo o ano e utilizo o xurro de estrugas para o mildiu e outros remedios que vou anotando cando Avelina fala polas noites na Radio Galega. Unha muller moi entendida en horticultura.
Mais tarde, plantarei tamén os meus tomates corazón de boi, que son unha delicia!
Están xa as alcachofas que se reproducen elas soas e non fai falla plantalas. Van tomando cada ano mais espazo e son moi vistosas na horta.
O ano do xardineiro é un libro escrito por un checo, Karel Capek, que se ocupa de temas de horta cun humor exquisito. Alén da súa utilidade, é un libro para rir e pasalo moi ben mentras se le. Xa só as posturas que adopta o xardineiro na horta, son do mais pavero e ainda fican horas no recordo despois de lelas.
"Porén, este libro é moito máis ca un detallado manual de xardinaría: co seu proverbial sentido do humor Capek achéganos de xeito tenro e entrañable ó amor pola natureza, dentro dese decidido pacifismo que plasmou en tantas obras"
Tamén é tempo de facer vida no exterior, no porche, rodeada de flores e das miñas mascotas. Sentir o cheiro da herba recén cortada, observar os paxaros na procura de comida , ver o ceo e adiviñar o tempo que se aveciña.
O silenzo é un gran aliado neste lugar. Permite pensar, ler, escoitar e relaxarse. En tempo de pandemia, é un verdadeiro refuxo dos males do mundo. Poder pasar o día sen ter que usar protección, respirar aire puro sen contaminar e percorrer camiños en solitario.... é case un luxo!
