www.leriasdebea.blogspot.com

Translate

martes, 9 de outubro de 2018

JUST PRETENDING!

Sempre quixen ser cantante. Daquela eso viña a ser artista. Estaba tan empeñada neso que tiveron que traballar duramente para quitarme a idea. Que se non tiña voz, que se había que pasar por moitas cribas, (enténdase dificultades de chegar a selo), que se deso non se vive.....Ata tiveron que intervir tios que tiña en Madrid para quitarme aquel louco soño de nena. Pero eu cantaba. Subía para o comedor de arriba, onde podía estar soia e alí cantaba e cantaba ata que me sorprendía meu pai e eu calaba ipso facto! Como tiñamos a taberna e nas tabernas acostumábase cantar cando o viño xa non era auga, eu tamén o facía, eso sí, trala porta, porque me daba vergoña. Logo, como miña nai foi cociñeira de vodas e banquetes daquela época, eu, que case sempre ía con ela para o que se terciase, ou para probarlle os guisos, sobre todo as costeliñas de año asadas no forno do pan, tamén amenizaba o banquete cantando cando mo pedían, que era case sempre, e coidadiño, eso sí, tras da porta! Cómo chegaría eu, tan vergoñenta,  a subir a un palco frente a unha multitude? Tiñan razón, ainda hoxe coido que nono faría. Lémbrome cando cantei o We Are Sailing nun festival da escola, a dúo con outro compañeiro.... Tremábame  o micro! Por iso, onte, no baile, pasóuseme a idea de facer realidade o meu soño, pero de mentira, claro. Non cantei nada, just pretending!
O meu viña sendo todo tipo de música pero ao que mellor lle daba era a aquelas cantigas que escoitei de pequena de música española, quén o diría, eu cantando ... Ay Mari Cruz, Mary Cruz, ou Están Clavadas Dos Cruces.....ou  Yo No Soy Esa..... Pero dáballe ás de Mocedades, ás de Serrat...Jannette.... En fin, coa que nos escachabamos a rir no coche cando iámos para Redondela ao baile, era a de Ese Toro Enamorado De La Luna... Por non falar do karaoke sempre que se me cruzaba algún, e incluso o que eu cheguei a ter no meu computador e ahí si que o vivía como real! .Logo tiven unha etapa de canción inglesa, cando  lles facía as aulas mais levadeiras en secundaria e había que cantar a Elton John, The Cramberries, Beatles.....Pasabámolo ben cantando en inglés e tiña sentido para nós, poder expresarnos na lingua que aprendiamos. Pero a canción que conseguimos cantar case todos en Rianxo o día que se marchaban os checos, era unha canción na lingua deles. Cantabamos mentras chorabamos ou biciversa. Xa non consigo lembrarme dela!
Así que a miña vida veu sendo un soño non cumprido, pola música! E con esta imaxe, so quixen que ese soño se realizase ainda que so fose na interpretación que os demais fagan da foto cando a miren. Para todos e todas as que me vístedes, ahí vai o meu cantar!

6 comentarios:

  1. Muito interessante. Se canta bem, não é difícil cumprir o sonho.
    Ainda bem que eu nunca tive sonho semelhante, pois nem tenho voz nem jeito.
    Abraço

    ResponderEliminar
  2. Ha sido muy interesante el relato de hoy y lo comprendo bien porque mi caso se parece al tuyo en que yo quería ser bailarina -cosa para la que creo que no habría tenido opciones- pero también me gustaba mucho cantar y bueno, en eso habría podido porque tenía una voz bonita y con buen timbre y buen oido. La sociedad del tiempo que me tocó vivir tenía una opinión muy mala de las mujeres que se dedican al mundo del teatro y del cine. Eso hizo mella en mi vocación y terminé abandonando pero teatro, a nivel del colegio, eso sí y la verdad es que disfrutaba mucho.
    Terminé trabajando como secretaria y traductora y aportaba a mi curriculum conocimientos de contabilidad.

    Por lo que veo, tú tuviste una vocación que se frustró seguramente porque tu familia tuvo miedo del ambiente en el que podías caer. Los hombres siempre tuvieron más suerte, cuando alguno mostraba buenas cualidades, las presiones no eran tan grandes y tiraban para lante y, como siempre pasa, algunos consiguen realizar carreras brillantes.

    Creo que en este aspecto nos shemnos desecho de muchos prejuicios y que están mejor las cosas. La vida rutirnaria de una secretaria con un horario decvente y un sueldo que no te permitía independizarte era la opción que tenías.

    Te contestaré por correo a lo que me preguntas. Es muy fácil. Un abrazo.

    ResponderEliminar
  3. Mira Bea, esa vena artística, y con el don de buena voz la llevamos dentro. Mi madre tb canta bonito, y aunque decía q era herencia de su madre, ahora leyéndote ato cabos y comprendo. La de Ávila ahora encantada con su coro, yo canto a diario en el cole.Cantante no recuerdo q fuera mi ilusión, pero si cantaba y bailaba a todas horas. Con 15 años me apunté al coro del colegio; luego logramos q se formara uno en la universidad, cuando salió karaoke mis amigas y yo las reinas..., el coro de la parroquia, coros a un grupo de música peruana..... En fin q el cante tb es mi gusto, afición y parte de mi dedicación. ¿Quizá esos tíos de Madrid fueron mis abuelos? Cuantas veces me dijo mi abuelo,cuando me veía con la guitarra y cantando.... En mi tierra dicen q "músicos e truiteiros(quizá titiriteros) nunca tuvieron palleiros". Hice el magisterio musical por complementar mi formación de maestra de infantil, y así comencé a trabajar. Cuantas veces me preguntaba el abuelo al llegar de trabajar.... ¿Cuando vas a dejar eso de la música para trabajar de maestra? Aunque le expliqué muchas veces, nunca quiso entender que ahora en la escuela enseñamos música y lo importante q es para la formación de una persona. Disfruta Bea de la música y el canto, que llena de vida y energía y cumple tu sueño q nunca es tarde
    Besos.

    ResponderEliminar
  4. Menuda sorpresa más grande con la que me encuentro. Jajaja. Es buenísimo.
    No sabía nada que guardaras este sueño por el cante.
    Es cierto que de niños absorvenmos todo con gran energía e ilusión.
    Seguro que en tu interior te decía la verdad.
    Las habladurías del pensar como lo hacías o no. No es tema del exterior por lo que te pudieram decir. Al fin y alcavo la vocación se lleva dentro de una.
    Me ha gustado cuando cantabas a tu madre mientras cocinaba.

    Un abrazo muy grande

    ResponderEliminar
  5. Un aplauso prolongado por esa faceta linda, Bea. Lástima de non estár eu por ahi nese acontecer tan alegre.
    Estás gupísima,biquiños moitos.

    ResponderEliminar
  6. Cumpriuse o soño!. A foto é moi bonita. Os soños din moito de un. Ti soñabas coa música, as cancións son poemas, literatura, sentimento. Por sorte para centos ou miles de nenos, non fuche cantante. Unha aperta, mestra!

    ResponderEliminar

Grazas por comentar, por empatizar e por vir en son de paz.