Tempo no faiado

Un día para estar dentro, para explorar o trasteiro e desfacerse de cousas que levan mais de trinta e tantos anos gardadas por se servirían para alguén que viñera atrás. Entre elas os xoguetes do meu fillo. Aqueles homiños de Play Mobil tan atarefados e dispostos ás mais arriscadas aventuras por mar e por terra. Bombeiros, albaneis, piratas… equipados cos mais diversos aparellos de “quita e pon”. Sentín ternura por eles, pola súa resistencia ao tempo, por ser tan serviciais e polifacéticos, cos seus gorriños intercambiables, os catalexos, as bandeiras, os remos, mapas, palas, sillas, hamacas…..Decidín gardalos de novo para netos vindeiros que, secadra, saben aprecialos. Desfíxenme, eso sí, dos seus campamentos balizados e daqueles que perderan a cabeza nas batallas, considerándoos xa mortos, dadas as feridas sostidas tanto tempo. Mutilados de guerra, que non estaría por demais gardar tamén, para darse conta de que a realidade segue a ser a mesma que fai tantísimos anos. Despois entréi na sección coches. Habíaos de moitas clases. A maioría xa para o desguace. Gardei aqueles que viñeran de Inglaterra por seren todo terreno, contruidos de bo material resistente e que tiñan case todos a particularidade de levar remolques engadidos para transportar outros vehículos, ou gruas con manivela para enroscar a corda, feitos algúns deles de boa madeira, da que non se apolilla. Tampouco desvotei os diferentes legos por aquello do didactismo que sempre practiquei, como ensinante que fun. Os legos propician a creatividade da construcción e axudan a imaxinar. Todo ou case todo é posible con eles. Lémbrome que o meu fillo pasaba longo tempo con eles. Só necesitan un bo lavado a presión, polo demais, están tal cal. Ainda nono andiven todo. O tempo non da para mais e hai que ir aos poucos, seleccionando e pensando ao mesmo tempo. Quedan os puzzles, as marionetas e algunhas bonecas alén de moitos libros, dos que mercaba por cinco peniques nas “jamble sales” de turno no condado de Kent ou mesmo en Londres. A min sempre me gustóu a segunda man, ainda hoxe. Hai cousas que unhos non queren que outros sí e o mundo sería mellor se reciclaramos mais e tivesemos a humildade de compartir os bens.

Un día para ler tamén. Todo está moi relacionado e lendo libros de acontecimentos pasados fai anos, póñennos ao corrente de outros que ocurrren agora, que teñen obxectivos moi semellantes ainda que os procedimentos sexan ben distintos. Estou a falar dos Pathan da Fronteira Noroeste de Afganistán e a súa loita pacífica para a liberación do seu territorio ocupado polos británicos. Unha loita que non implicóu a violencia, senón a desobediencia civil, a unidade (irmandade) e a participación. Lendo “The Pathan Unarmed” escrito por unha muller, Mukulika Banerjee, abro os ollos a certas realidades moi actuais para intentar comprender.

(Sorprendeume descubrir que a nosa palabra "patán" ven precisamente do nome desa comunidade dos Pathans.)

Esto non estaba entre os xoguetes do trasteiro pero ocupa parte do meu lecer nun día de chuvia e vento, con ondas de ata oito metros, ou mais, na costa galega, e moito vento no interior. Día de reflexión, de música na radio, de internet e teléfono a media asta ou case non operativos. A tecnoloxía nono é todo. Podemos pasar un día ou dous sen ela. Librando espacio, vou creando outro novo para o que veña atrás. Filosofía zen. Quedan ainda moitas cousas das que desfacerme, entre elas, fotos, cartas, papeis…..Quén vai recoñecer as caras de xente que vivíu noutra época? As nosas historias son siñificativas só para nós, todo mais para os nosos fillos. Demasiado material! Chega gardar unha pequena mostra. Ainda que eu me considero unha nostálxica de todo o que desapareceu como os aparellos de fiar a lá, a primeira radio, as miñas zoquiñas primeiras….. Ainda ben que gardei as ferramentas de carpinteiro do meu pai, e a máquina de coser da miña nai. Convertir a palleira nun museo etnolóxico formaba parte dos meus soños e ainda penso que estou a tempo.