Retomamos o camiño en Olveiroa, pola zona de Negreira. A falta de entrenamento na viaxe, faime esquecer de todo o que me rodea. Non me lembro xa qué novidades nos saíron ao paso aquela mañá, despois de pasar a noite nun hotel que estaba a 17 quilómetros de Noia, e pensando que de Noia a Fisterra había só media hora e que ás duas da madrugada cantarían a Rianxeira á luz das bengalas.....eu, que pasei alí tantos anos sen ir velo mais que duas veces, non entendo este desexo inesperado. Será a nostalxia do lugar que eu tiña por meu e do que tiven que separarme fai cinco anos.
Voltando ao camiño, lémbrome de que pasamos polos mesmos sitios que eu pasaba en coche para ir de Rianxo a Fisterra, lugares ámbolos dous moi queridos por min.
Alá no alto, vento do nordeste que nos acompañóu case sempre ao longo do percorrido por montes escarpados, dunha aridez de deserto, de duna, coa area que arrastra das fermosas praias de Carnota, Ézaro..... e alí, ao fondo o monte Pindo, rompendo coa suavidade da paisaxe que o circunda, espido, sen vexetación, todo pedra, inmensa mole con cúspides de difícil acceso, a Moa, na súa parte mais alta dende a que sentín a grandeza de ollar a terra por debaixo e o mar, e o Xallas, río invisible de desembocadura en fervenza.
Por mais que o intentaba non conseguía lembrarme da vella fábrica de carburos que non se cansa de votar fume.
Dende alí, case todo foi baixar para encontrarse co mar. Era desolado atravesar aquel inhóspita selva de esqueletes de pinos arrasados polas lapas, agora carbonizados, e ver asomándose outra epidemia xuvenil de eucaliptos que o invaden todo. Pensaba que, efectivamente, as cousas fermosas son difíciles de conseguir. Ese era o prezo que tivemos que pagar para, por fin, embelesarnos coa vista daquel mar emerxendo da profundidade da ladeira en picado ao descer á vila de Cee.
Chegamos alí sobre as duas e atopamos un bar a pé de ruta onde degustamos unha ben merecida caña. Logo, os autobuses levaríannos ata Fisterra para xantar e durmir alí.
Pola tarde, houbo saída a Muxía, concerto do coro do grupo na igrexa de Fisterra, cea no hotel, paseo pola vila onde vivín os dous primeiros anos da miña profesión.
Ao día seguinte, o programa era de Cee a Fisterra, pero eu, preferín quedarme e subir ao faro como facía noutros tempos.
O mar estaba calmo, o día era fermoso, soleado e convidaba a camiñar e a sentir a sensación de inmensa continuidade daquel Atlántico, ponte líquida co mais alá, do alén mar, dos soños que van e veñen, de tanto encantamento como teñen estas terras dun e doutro lado dél.
Ao descer do faro, non podía menos que visitar a xoia de Fisterra, o Mar de Fora, e par él vai este poema:
Quérome quedar co
teu son incesante, implacable
tenaz, martelante,Mar de Fora
sublime, envolto en perfección
que penetra os sentidos e rezuma
saúde e benestar.
Presa estou do teu engado,
atrevido e fero mar, Costa da Morte,
que entregas vida a raudales,
que traballas sen descanso
as areas da túa fermosa praia,
duna viva, remanso de paz
que distrae a mente e afasta
os pensamentos inmundos.
Tí, que purificas canto tocas,
que bañas de escuma a ollada
posta en tí, querido mar
daquelas tardes miñas
percurando atardeceres de intensa cor,
encendidas cal lume dos teus templos,
santuarios de adoración ao sol.
Fisterra, destiño meu primeiro,
de xuventude entusiasta e emprendedora,
hoxe volto a ti, tras longo percorrido,
mar, océano do meu sosego,
añorando, deposito en tí a miña confianza
e soños de futuro sagrado.
Despedinme do Mar de Fora con bágoas nos meus ollos, emocionada de poder falar con él con aquela confianza que dá o antigo coñecido.
De volta a Fisterra city, non podía faltar a visita oas Tres Golpes ( con J) e probar o marisco recén saído do mar (ou do viveiro), con aquel "aquel" que só alí saben darlle e que chupas os dedos e todo canto queda na fonte....
Non faltóu a foto co dono do bar e a súa mostra de productos, exemplares de boa talla todos eles.
Sería para quedarse mais tempo en Fisterra, pero voltaremos.
