SOUTOMERILLE

Soutomerille de lenda

escasas reliquias deixas

emblemáticas dabondo

de nobreza e fidalguía.

Unha igrexa peligrina

unha pousada derruída
un cemiterio escondido
e tí, castiñeiro altivo
O teu souto deuche nome
a terra substancia viva
esculpido na parede
formas parte dunha linde
dun camiño primitivo
que vai por Soutomerille

O GATIÑO DONADO

Dar e recibir é algo que se practica dende tempos inmemoriais. Dar o que queres é dar o mellor de tí. Eu din o meu gato, que por certo lembrábame a meu pai na súa face, tiña unha certa seriedade dun capricornio comedido.
O meu gatiño, mozo fornido, en plena xuventude, ainda virxe, non perdeu a inocencia e déixase enganar con facilidade.
Leveino no trasportín pero no colo, non collido pola asa. Quería que me fose vendo mentras llo levava a unha veciña. Connosco ía Nóa, a cadela, para que él non se sentise raro. Como se fose un paseo daqueles faraóns meniños que eran levados nunha especie de trasportín, entre catro esclavos.
O camiño xa se lle ía facendo longo e comezóu a miañar polo baixiño. Cando chegamos xa tiña a cama preparada, a area e a comida. Pois fora antes a prepararlle o terreo para que nada lle faltara. Como estaba coa Noa, non reparou no cambio e amosou curiosidade inmediata por explorar o novo lugar.
Dalí a pouco deixámolo solo. A veciña agradeceu moito o agasallo. Mesmo quixo que llo levara a súa nai de 102 anos para que o vise. Gustóulle moito velo tan gordecho e branco como unha bola de neve.
Mais tarde, levei outra vez a cadela comigo e fomos ver qué tal se portaba o gatiño. Parecía que desaparecera. Non estaba por ningún lado. Pasado un pouco, din con él entre unhas bolsas de plástico detrás dunha cortina. Veu xunto a nós e deixóuse aloumiñar. Estaba contento de voltar a vernos e púxose a comer diante de nós, cousa rara cando están estranos.
Na casa, a súa nai, a gata, andaba á súa percura. Non deixaba sitio que non mirase e estaba inqueda. Miraba para fora da valla, para os prados, para ver se o gatiño se salira da finca. Nada. Nin rastro. Noa e eu tratamos de consolala dándolle mais agarimos que de costume. Agora xa voltaba ela a ser o centro de atención. Dende que nos presentóu o filliño, todas as atencións foran para él. Peludiño como era, poñíase patas arriba nada mais verme para que lle rascara a barriga. So con verme xa estaba él dándose a volta ainda que fose enriba dunha charca con tal que lle aloumiñara toda a súa barrigola. Eu enterraba os dedos naquel algodón branco e él non me rasguñaba nin nada, era boíño de todo.
Eu tamén sinto que onte fose a derradeira noite que pasarmos xuntos os catro na cociña ao pé do lume. Cómo xogaban él e súa nai debaixo do sillón. Xogaban ao escondite e a outros xogos que eles saben.
Así é a vida para nós e para os animais. Pasamos dunha situación a outra diferente nun santiamén. E non sabemos nada de cal será a seguinte.

Dende aquí, vaia este post para o meu gatiño que tanto voto de menos.

UN DÍA REDONDO / A HAPPY DAY

Hora ía sendo que voltase por aquí. Xa cambiou todo e case non sabía nin como entrar. Ou corres, ou píllate a tecnoloxía desprevenida.
Onte pola noite, estiven lendo O Peteiro, que é a revista do Partido da Terra, e atopei un artigo que me gustóu moito. Trataba de un tema de antropoloxía e xusto dentro dela, trataba de hominización, que é a asignatura que estou a estudar. Pois ben, dicía, entre outras cousas, que hos seres humanos de fai 150.000 anos, non eran moito mais diferentes do que somos hoxe. De que se trouguéramos unha meniña daquela época á escola, a vivir cunha familia actual, aprendería matemáticas, informática......e vistiría e comería como o fai unha rapaza do século XXI. Que nos 140.000 primeiros anos, dende esa data, non houbo cambios moi grandes na hominización, se ben os houbo dende fai unhos 10.000. Pero os cambios para nós, son mais ben, cambios ecolóxicos, do noso hábitat, posto que nós, no fondo, somos ainda aqueles seres primitivos, teimando pola adaptación vertixinosa a un entorno cada vez mais cambiante e mais veloz. Eso fai que nos sintamos tan pouco felices, tan frustrados..... porque este non é o noso medio. Está moi por enriba das nosas posibilidades, ou se non por enriba, polo menos está a axfisiarnos e sumirnos no caos existencial mais devastador. Ao igual que hoxe se fala da desaparición de especies  de fai millóns de anos, como o caso dos dinosaurios, é posible, que cando se nos estudie como especímen desaparecida da faz da terra, no futuro mais futuro, se diga de nós o mesmo que se dixo deles: que desapareceron por non ser capaces de adaptarse ó mundo que os arrodeaba, que se lles impuña e os aniquilaba. Sobrevivir.....Trátase de saber perpetuar a especie, sobrevivindo e adaptándonos aos tempos que tocan. Difícil tarea. Onte, vía tamén un filme reportaxe dunha aldea do Bierzo, onde, similar ao que foi a Comuna de Negueira de Muñiz en Lugo, un fato de xente de moi diversa procedencia e fala, intenta a supervivencia nun medio hostil, de montañas, illado da chamada sociedade civilizada, e trata de subsistir valéndose dos recursos que con creatividade  saben producir case da nada, sacándolle proveito ao que nos desperdigamos, aproveitando os propios excrementos para facer fertilizantes nunha compostaxe que pode producir noxo a primeira vista pero que unha vez vistos os resultados.... dan que pensar.
Viven na natureza, mais perto daquelo que vai coa nosa propia razón de ser e non se contradín como facemos cada día os que pululamos por mundos que non son para humanos senón para seres robotizados.
Toda unha reflexión de fin de semana, mentras con unha man blandía a espada para loitar polos intereses mundanais, reclamando diñeiro nos bancos que estafan unha e outra vez, sen escrúpulos aos que non temos maneira de exercer a propia defensa. Cantos non tolearán por ese motivo e outros semellantes. Inútil loitar polas cousas materiais que nada siñifican e nada son, despois de todo..... senón o pesadelo froito do contínuo traballo, do día a día, sen outro sentido e finalidade que a de coleccionar deses papeliños que de un día para outro poden non valer nin para envolver un unha caixa de mixtos. Tan lonxe chegóu a nosa chamada cordura e sentido común do ben ser.
Sinto non ter foto que engadir a este post. Podería terlles feito unha foto aos banqueiros dicíndome que non, que me conformase co que me daban.
Podía terlle feito unha foto a xeada branca que cubría o regreso a Lugo despois de deixar atrás os 10 grados mais da vila rianxeira. Podía incluir o enlace para o vídeo sobre a aldea do Bierzo.....
Pero non, só as miñas palabras deixarán constancia dese día feliz que pasei cos que mais quero.

BONECAS DA MIÑA INFANCIA

Deixei pasar o tempo do millo, aquel tempo cando están as espigas en pleno crecimento. Sempre chaman a miña atención e lembro cando eu, de nena, a falta de outras bonecas, utilizaba estas para os meus xogos. Eran loiras de pelo liso, morenas de pelo rizado, peliroxas.... e eu facía do seu cabelo os peiteados que mellor lles quedaban.
Lembro como nunha ocasión, collera mais de trinta bonecas destas e esconderaas entre a palla do palleiro. Eran da finca dos veciños. Nin que dicir do resultado de tal rapiña.
Ademais das bonecas de millo, tamén me gustaban outras que salían dunha planta que medra nos humedais, que son como as bonecas rusas, están unha dentro de outra ata o infinito. Aquelas eran mamás en xestación.
Outras bonecas eran as feitas de trapos que lle sobraban a miña nai de cando facía vestidos. Eran todo unha creación de modeliños feitos de trapos pero que nin a Barby de hoxe!
E por fin, cando recibín a primeira boneca, de cartón, fíxome moitísima ilusión. Era por reis. Tiña un timbre na barriga porque ao movela choraba ou facía algún ruidiño. Morreo na mesa de operacións pero o timbre saíu intacto.
A raíz daquelo, non houbo mais bonecas.

Pasado un tempo, e cando xa empecei a manexar certa información de cómo facerse con cousas desexadas, atopéi un cupón de Maripepa Mendoza que ofrecía enviar unha boneca se lle escribía. Non tardei nada en facelo e contáballe cómo me gustaría ter unha bonequiña preta, como a do catálogo. Non sei por qué nin cómo, aparecéu chegando un paquetiño cunha bonequiña loira, cun vestidiño bermello, braguiñas, zapatiños.... e o vestido era de poñer e quitar.
Conservei esa boneca ata que o meu fillo ma fixo pasar o outro mundo, o dél! E así acabou.
Tiven moi poucas bonecas do mercado pero non me faltóu imaxinación para facerme con outras substitutas.

CARACOLEANDO

Eran tantos os caracois que saíran á chuvia de verán que tiven que pasar entre eles caracoleando, facendo viravoltas para non esmagar algún. Pregunteime qué farían tantos alí, cómo decidiran todos saír ao camiño asfaltado por unanimidade. Pensei se tal vez co recorte de verduriñas que hai este ano, estarían manifestándose ou se dalgún xeito escoitarían o neno do tambor que os facía sair naquel conto que lera de pequena, ou se escaparían da humidade do campo para unha superficie onde non se sentisen tan mollados, porque os caracois non queren a humidade, xa teñen eles dabonda nesa babosidade interminable. Pensei no meu fillo, a quen lle gusta comelos dende que os catou en París fai cousa dun ano pero lembreime de que éste non é o tipo de caracol que él considera apto para comer. Demasiado pardo e sen as listas marelas que él me deu a coñecer nunha das súas visitas á aldea. Pois tiveron sorte, porque de ser eses os seus preferidos, acabarían todos metidos nunha tina de serrín ou de fariña de millo para acabar de enxugarse.
Lamentei non ter a cámara de fotos para retratar tan sorprendente estampa, endexamais vista por min en ningures. Mesmo cubrían o camiño enteiro atrancándome o paso por entre eles. Soñei con aquel conto que lera no faiado da palleira, nun daqueles libriños que viñan co chocolate Carmiña e que eu substraía con habilidade para non ser notada a súa falta e que logo voltaba a colocar dentro da tableta como se nada tivera pasado, pois meus pais non deixaban que eu me apropiase dos premios e regaliños que viñan coas cousas que eles vendían na taberna. Aquel conto, do que pouco me lembro, falaba dun neno que facía saír os caracois, á golpe de tambor, enganándoos, xa que eles coidaban que se aveciñaba unha treboada. A verdade é que non sei con qué finalidade teimaba por facerlles sair da súa morada, coido que non era para comelos, senón polo pracer de ollalos e de gastarlles unha broma.
A natureza é unha fonte de aprendizaxe e mesmo de plancenteira sabiduría. Nós só temos que pasar no momento oportuno. É como a vida mesma, chea de sorpresas inesperadas que nos fan cavilar, lembrar e en definitiva, aprender.

Ahí quedan os caracois se é que consigo facerlles sair dalgún sitio.

REBROTES

Na vella porta de antano,

desgastada polos ventos,

pulida pola intemperie,

lavada pola chuvia,

medio esquecida,

medio morta,

ainda sigue viva 

a porta.

Case ninguén a mira,

case ninguén a usa,

xa non ten función,

perdeu a paixón

pero ainda está viva

a porta.

Porta de casa rica, 

caseta dos animais,

porta da casa do forno,

hoxe anidaron en ti

as flores 

e eu detívenme a admirarte

a ler a túa mensaxe,

a ollar o ramillete

que luce na túa solapa.

Hoxe, porta, 

faláchesme!

FROL DE KIWI

Mañá de domingo primaveral, entre morna e grisácea. A horta é o primeiro destino. Normalmente miro, sin ver demasiado. Só unha ollada panorámica para decatarme se a terra está mollada, se choveu pola noite,se precisa rego. Azuleaban as patacas despois do rocío de sulfato que lles dín á noitiña. Dóeme velas enfermas e medio queimadas despois de adicarlles o meu tempo escaso. Quixera resucitalas e convidalas á vida novamente pero eso é cuestión de sorte.
Xa ben entrada a mañá e despois de deambular pola horta facendo recados urxentes que me reclaman ora aquí, ora acolá.... deparei no kiwi e vin que tiña frol por primeira vez en tantos anos dende que os plantei. Era o kiwi macho o que me sorprendía con esa frol que eu mesmo descoñecía e que me encheu de ledicia. As femias ainda non están preparadas fisicamente. Precisan de crecimento, sol, tempo, coidados.... Pero cando todos eles teñan frol, entón poderá ocurrir o miragre de enxendrar os primeiros kiwis e faranme moi feliz.
A horta reconforta os sentidos cada hora do día. Un montón de satisfacións xunto con outro montón de deberes que facer. Nunca se acaba nunha horta. Sempre hai algo que precisa axuda inmediata: guiar unha nova parra, quitar herba de aquí, de alí... atar, postear.....
Eu nacín para hortelana e para poeta pero perdinme no camiño entreténdome con moitas outras cousas e agora todo está descoidado e a monte!
Quixera adicarme a unha cousa concreta, facela ben, especializarme nela... pero é imposible; vexo que nacín para moitísimas cousas imperfectas por non poder darme a elas. Xa me decían, con razón, que "quen moito abarca, pouco apreta" pero eu saía con que " vale mais páxaro en man que cento voando", e así me vai. E aquelo de que "a quen madruga, deus lle axuda..." Todo iso eu teñoo moi en conta e non me da o día para mais e non fago os deberes todos.... e antes, moito antes, non  pensaba deste xeito, parecíame que ainda me sobraba tempo para perdelo. Agora, a sensación esa de non saberse con toda unha vida por diante.... méteme presa, mesmo me inqueda, me altera os nervos e me crea ansiedade. Eso non está nada ben.
Pois deixo aquí as froles de kiwi macho para quen queira disfroitar da súa fermosa presenza.

E recomendo ler, case con obriga, o libro de Eric Fromm  "EL ARTE DE AMAR"

DE KIWI

Nada peor que ter escrito un texto inédito sobre a miña horta e ao querer publicalo, esfumarse sen permiso e deixarme coa boca aberta, sen saber cómo rescatar as ideas nin repruducir aquel arrouto de fantasía que me veu de repente. Agora chove toda a tarde e chove forte como se o mesmo diluvio universal se presentase de repente e xa esquecín o obxecto do meu relato.
O que sí lembro é que descubrín por casualidade, por darme por mirar para a parra e para o kiwi, descubrín a primeira flor desta árbore macho que plantei fai unhos anos xunto con duas femias. Foi un acontecimento longamente agardado e sorprendente. Eu nunca vira un kiwi en flor, (a verdade é que se poden contar cos dedos dunha man), e resultoume fermosa á vista. Unha flor blanca, delicada, case imperceptible, disimulada, e humilde. Espero que as súas irmáns se animen a ter flor para a proxima primavera, ou quizá esta, e así poder darse a fecundación que me traerá saborosos froitos que tanto me gustan e ademais, autóctonos, (se non ven a plaga esa que anda por ahí facendo estragos).
De todos modos, esto nada ten que ver co que eu escribín anteriormente.
Así que deixoo aquí, por non ter a mesma sorte coa inspiración que tiven naquel instante e procurarei ser mais coidadosa e gardar no borrador tan pronto termine un texto.
Ahí vai esa preciosa flor.

MAREXEANDO

Un domingo especial. Empezou o día, sendo un día normal de domingo. Contaba con pasar a mañá estudando e sobre da mesa da cociña había todo un desplegue de apuntes esparexidos. Sonou o telefono e ao outro lado había unha proposta de saída á costa.... O día estaba soleado, alegre, convidando a sair a disfroitar. Nono pensei duas veces e apunteime á viaxe. Escollín unha ruta pouco habitual para chegar ao sitio. A estrada era ben retorneada e sempre con río á veira. Ese río que nace onde eu moro e que me leva a onde se xunta co mar. A paisaxe era totalmente desbordante de frescura, de verdes varios, de amarelos, violetas e brancos. Valía a pena aventurarse por tanta curvatura.
Ao chegar, o bullicio fíxome pensar nun día de mercado pero a verdade é que non había mais que unhos cantos postos coas froitas e verduras da bisbarra. Lembrei que quería limóns caseiros e lanceime á sua percura. A moza que me precedía tamén ía en busca de limóns e pagou cun billete de 20 euros, igual ca min. A tendeira estaba sorprendida de tanta casualidade, pero a vida é así.
Non sábía que naquela vila abrían as tendas ao domingo. Estaba ateigada de xente. A rúa principal era un formigueiro de seres que camiñabamos con bolsas, con carriños de nenos.... Todos se animaran a ir. As terrazas dos bares estaban cheas de clientes e a cerveza brillaba nas copas xunto a tapas variadas que animaban a mañá. Sentíame feliz. Feliz de poder mercar, por fin, aquel coxín de laptop que vira outro día no que a tenda estaba pechada. Era o único que quedaba. Tiña un gato simpático, con anteollos, un gato, que como a miña gatiña, estaba ensimismado coa tecnoloxía. Era todo o que eu precisaba para sentirme ben, como agora mesmo, que o estou estreando, baixo o meu portátil, cando escribo sentada na cama, como xa hai ben que non facía. Para todo hai que ter unha motivación. E esta era a miña. Así que a dependenta tivo que escalar ao escaparate para darme o único que lle quedaba. Eso alegrou mais a miña mañá, si cabe. Qué mais podía desexar que un sol que quentaba os meus osos, un corto de tostada con tapa de ensaladilla da boa, un día por diante, de mar e iodo marino, ainda que o día non daba para bañarse, fora atrevementos, xa me teño bañado no mes de decembro pero agora non me sinto con ese ímpetu. A marea estaba chea a rebosar. Ninguén na praia, ou eu a ninguén poiden ver, de tan achegadiños á veira que estarian, si é que estaban. Descendín por aquel carreiriño que explorara outro día e que sabía levaba a unha pequena cala solitaria onde o mar non chegaba a cubrilo todo. Busquei o aveiro dos cantís que ameazaban con derrubarse en calquer intre e tendínme nas pedras coas pernas mais elevadas que a cabeza e sentín que me retornaba ao cerebro todo o sangue do meu corpo e regaba rexións que precisan ser regadas se non quero que se me sequen co tempo. As miñas pernas, agradecidas, facíanme esquecer a durezas das pedras clavándoseme nas costas. Menos mal que eran cantos rodados coma min, e o tempo e os abatares suavizara as súas aristas. O meu lombo buscou acomodo entre todos aqueles cantos ata adaptarse ás súas curvaturas.
Permanecin así, deixando que o sol tomara só as miñas pernas. Polo demais, sentía demasiado frío para poñer o bañador.
Un obxecto chamóu a miña atención. Era un disco de goma que flotaba e deambulaba ao compás das ondas que o arrastraban e o levaban dun lado para o outro. Así estaría un corpo flotante que se atopase nesas mismas circunstancias. O mar nono botaría para fora de todo nin o levaria para dentro. Estaría nunha zona onde a gravidade o mantivese sempre a flote naquel punto. Eu quería collelo porque me lembrei de Noa, do que lle gustaría ter un disco de goma co que xogar e eu poder tirarllo e ela collelo. Mirara varias veces nas tendas e non puidera dar con ún. Ese gustábame polo diseño que tiña. Era amarelo e verde e tiña como un motivo celta no medio. Estiven longo tempo agardando a oportunidade para collelo. Ata preparei unha cana de árbore.... e mantívenme atenta ao mínimo descuido do mar para poder soltar aquel artiluxio e sen ter que arriscarme, poder facerme con él. Nono conseguín. Sentín mágoa de terme que ir sin él. Secadra, o mar, se fartase dél e o deixara na veira para que outro día eu poidera ainda collelo.
Chegaba a hora de irse, non por nada, senón porque todo ten o seu tempo.
Así, coa motivación ainda baixo o brazo, cheguéi a destino, rematei un pequeno treito vacacional e parece como se tivese vivido longo tempo dende que empezou a pausa ata que volto á rutina dun luns pola mañá.

Eu tamén confeso que vivín!

A FRITILARIA

De Vilamor, viaxo ao explendor da fritilaria, unha flor que espanta as toupes na horta polo seu cheiro.

É un bulbo que se planta a finais de ano e ven na primavera con unha lozanía que namora aos que non son toupes.

En poucos días fíxose a dona da horta ou do xardín, chamando a atención de quen a olla e non lle gusta pasar inadvertida, ben que se deixa ver porque medra en solitario, non ten competencia ao redor xa que debe estar alomenos a dez metros doutra da sua clase.

Estas saíron laranxa e amarelo. Supoño que as pode haber de outras cores.

Unha flor solitaria, robusta e firme, que non se deixa abanear polo vento nen solta os seus pétalos sí como así.

Eu non sabía desta planta ata que ma recomendaron para tornar as toupes e ratume da horta.

Non me arrepinto nada de ter dado con ela pois, a verdade, nesta época na que as flores ainda non empezan a asomar por aquí, xa alegra o xardín.

Deixo aquí unhas fotos que coido dicen o mellor dela pois, como sabemos, unha imaxe dí mais que mil palabras!

Boa primavera!

VILAMOR

Un filme en galego, en galego da Fonsagrada, tan doce como especial por ter influencias asturianas.

Un filme propio de Semana Santa, pois combina ben o relixioso co pagano. Todo ten cabida na "comuna" de Negueira de Muñiz, de Foxo, concretamente. Aldeas abandonadas ao construirse un encoro que deixou asulagadas e separou a outras do mesmo concello.

Tempos virían nos que na percura da natureza e dunha vida mais tranquila que a das cidades, aparecerían novos povoadores nestas pequenas vilas cubertas pola maleza, paraiso dos lobos e doutras creaturas. Tiveron que pagar un prezo pois non é doado a inmersión nun ambiente tradicional que nada tiña que ver coas ideas e costumes que eles traguían. Por eso lles chamaron os "hippies" do Foxo, porque se bañaban espidos no encoro, porque vivían todos arrexuntados, porque practicaban o amor libre, porque non acataban as normas dunha sociedade ordenada por outros cánones. Ata que, á forza de velos, de ir coñecendoos, fóronse facendo do lugar, mesmo facían amizade cos lugareños e cooperaban nalgunhas actividades.

Eu coñecín a comuna case nos seus comezos. Era lectora de revistas como Ajo Blanco, Integral... e estaba ben informada deste tipo de movementos da xuventude "underground" da época. Sabia que o das comunas era un estilo novo de vida que procuraban moitos xoves e non tan xoves e por Cataluña había moitas comunidades destas que viñan tendo por exemplo a Arca de Noé en Francia.

Cando unha amiga miña de Salamanca me visitóu aquel verán, decidimos ir xuntas ata O Foxo para ver de que se trataba. Acolléronnos con absoluta normalidade e simpatía. Ela ficaría alí xa por moitos anos ata que se emparellou e tivo dous fillos, aos que coñecín e cos que veu a visitarme algunhas veces aos sitios onde eu me atopaba empezando os meus pasos no mundo do ensino público. Fixeramos tantas viaxes xuntas, tiñamos tantas cousas en común .... que o feito de ficar na comuna foi motivo dabondo de desunión entre ambalas dúas, por custións ideolóxicas, éticas ou de responsabilidade. Ela, acabara unha licenciatura na universidade, sabía tres ou catro idiomas. Eu, preparaba oposicións ao corpo de ensinantes. Ela nunca mo perdonou...(?) pero cada ún ten que seguir o seu camiño, como llo dicta o seu momento.

Pois é agora que un filme, baseado naquela experencia, que ainda continúa hoxe en día, pero que xa nada coido que teña que ver cos seus comezos, ben a lembrarme con un interese novo, aquela experencia pasada cando eu tiña vinte e poucos anos.

Funa ver e coido que vale a pena achegarse ata o cinema. Non sabía ben o que me esperaba pero non me decepcionóu. A fotografía vale a pena, dado o sitio que é, non podía ser menos. O son, a imaxe e o desenrolo do argumento, que non sei se ten moito ou pouco que ver coa realidade, pero sí ten moitas cousas acertadas e certas.

Xa so, un filme en galego, di moito de nós!!!!

Parabens aos seus autores.

DIA DA MULLER TRABALLADORA

Qué pouco traballadora cando publico un post so co título de "DIA DA MULLER TRABALLADORA" Foi algo que se me pasóu, como tantas cousas, quizais porque eu non lle vexo sentido a celebrar un día da Muller traballadora, porque me parece que é unha reivindicación fora de lugar, xa que dende sempre, as mulleres levamos a carga mais pesada da familia, e polo que non percibimos un salario, e ademais, ainda debemos celebrar que teñamos outro traballo a maiores e sentirnos contentas de toda ese peso. Moi ben que teñamos os mesmos dereitos e mellor ainda que a igual traballo igual salario, pero ainda que así fose, sempre estaría o traballo extra que facemos no fogar e que ninguén nos paga nin recoñece.
Os días D, están moi ben para lembrar dereitos e deberes, pero eses témolos tódolos días do ano. A paz é hoxe, dicía a Madre Teresa de Calcuta.
De todos modos, co motivo desa celebración, lin un poema desta incansable muller traballadora que me encantou e quixen poñelo aquí pero non puiden. Intentareino de nhttp://www.nuestraedad.com.mx/nuncatedetengas.htmovo.
Este enlace leva ao poema.


Siempre ten presente que la piel se arruga, el pelo se vuelve blanco, los días se convierten en años...


Pero lo importante no cambia; tu fuerza y tu convicción no tienen edad.


Tu espíritu es el plumero de cualquier telaraña.


Detrás de cada línea de llegada, hay una de partida.


Detrás de cada logro, hay otro desafío.


Mientras estés viva, siéntete viva.


Si extrañas lo que hacías, vuelve a hacerlo.


No vivas de fotos amarillas...


Sigue aunque todos esperen que abandones.


No dejes que se oxide el acero que hay en ti.


Haz que, en vez de lástima, te tengan respeto.


Cuando por los años no puedas correr, trota.


Cuando no puedas trotar, camina.


Cuando no puedas caminar, usa el bastón.


¡Pero nunca te detengas!

CAMIÑO DO MAR: Barreiros-Fazouro

Another scrapbook design by Smilebox

Despois dunha longa viaxe, puxemos pé no chán a altura de Foz por un camiño interior que nos iría levando por fermosos paraxes paralelos a costa : Vilaronte, San Martiño, cunha igrexa románica das mais antigas de Galiza, ata chegar ao mar, tan ansiado por tod@s, a xulgar pola presa en tomar sendeiros mesmo a sua carón en paga da estrada que nos estaba indicada. A pesar da mañá neboenta e mesmo temperadiña, había xente que gustou de darse un baño.
Ao paso, asomaban tentadores limoeiros, laranxeiros que espertaban o noso degoro de coller a froita prohibida. Eu, seguindo os pasos de Eva (a do paraíso perdido) quixen acadar unha mandarina co bastón e caer caeu pero tiven que pagar o prezo xusto: unha dor no lado dereito por non estar entreada neste tipo de rapiñas. Así, foime xa imposible chegar á meta e grazas a que os autobuses están onde mais se precisan e no momento oportuno.
O xantar foi o remedio a tódolos males habidos e por haber xa que nos agardaba un expléndido comedor, cunha decoración de luxo, manteis incluídos, e copas para o viño e auga que se non eran de Bohemia pouco lles faltaba. O primeiro prato foi ben recibido pois tratábase dunhos callos moi ricos e repetimos ata duas e tres veces; logo merluza fresquiña con patacas e ensalada e para rematar, unha tarta ao ron que nos deixou mellor que cando empezamos o día. Café caseiro e unhas gotas dalguén que sempre as leva, e así, un soliño de volta que nos arrulou para votar unha sestiña e así remata un domingo de febreiro que deixoume un bo sabor de boca ainda que a mandarina esta nona probei e penso que amarga.

OS SEUS DERRADEIROS ANOS

Personalize a free digital scrapbooking design

HEALTHY AGING

Dende que recibín o libro de Healthy Aging, como autoregalo de Nadal, non houbo día que non lera algúnha páxina. Hoxe cheguéi ao final e sorprendeume a idea de facer un testamento que non trate de bens materiais, senón espirituais, para deixar aos descendentes como un legado de vida, como unha testimuña daquelo que mais apreciamos e practicamos, a modo de recomendacións a seguir. É curioso que ainda sen escribilo, os nosos pais, foron dándonos consellos ao longo da vida. Consellos cada vez mais acertados á medida que avanzaban en idade. Ese foi un testamento oral que quedou dalgunha meneira como código de conduta a seguir e que non é nada despreciable. É un tesouro que se empeza a valorar despois de pasado tempo e dende que a distancia da separación fai que nos aferremos con mais forza a aquelas ideas, pautas de comportamento, consellos.... que un día foron impresos no memoria.

Ese testamento pode irse modificando cando queiramos, no transcurso dos anos, xa que a aprendizaxe é constante e fluída, depurándose coa experencia do noso percorrido.
Un libro de autoaxuda, aos que nos teñen acostumados os americanos, pero que ten moitas cousas que nos poden ser de utilidade para un envellecemento saudable.

TORRE DE BABEL

A mar estaba en calma,

amainada a tempestade,

o sol convidaba á vida,

todo era xogo de nenos,

reinaba a comunicación,

o entendemento fluía,

O ventanal aberto ao mar,

deixaba pasar os ventos,

non ofrecía dificultades,

sol, aire, vento, perfumes...

punto de encontro, centro,

torre, ao fin, de Babel,

encontro de culturas,

refuxio sen límites,

abrigo imaxinario

da nosa desnudez.

Hoxe, frio, neve, desencontros...

Cambio repentino de temperatura,

Somos torre de Babel,

efímeros, co tempo caducado,

cas palabras erróneas

ditas nun momento erróneo,

mergullados na incomprensión...

e solitarios, lobos da noite

sin querer, feríndonos

condenados a non entendernos,

non importa qué linguas,

a incomprensión vai por dentro,

torre aberta a todos os vendavais,

sobrevives por ser como eres,

por non ter límites, por non pecharte.

Torre monumento a un faro,

Soño vixiante e perdurable.

ANO NOVO, VIDA NOVA

Contamos por anos o noso transcurrir pola vida: os cumpleanos, o fin de ano.... tamén o transcurrir pola morte: os cabodanos.

Para min, este ano levouse aos seres que me deron a vida. Foi un ano de vivir a morte a carón, de verlle a cara, de sentila na pel. Por iso mesmo, considero que me sinto mais preparada para aceitala, para non temela, senón para vela como unha aliada nos momentos mais difíciles da nosa existencia, como unha liberadora de sufrimentos, un descanso anhelado despois dunha longa vida ou enfermidade. A morte, igual que o nacimento son a cara e cruz da mesma moeda: recibemento e despedida que nos producen diferentes emocións.

O ano que acaba tamén me devolve á vida, á experencia dunha soedá imposta polas circunstancias pero asumida e aceptada. Devólveme a min mesma, que me perdera en algún punto do pasado e intenta restaurarme, non precisamente a aquél punto onde me quedara senón a un novo e descoñecido no que intento tomar as rendas para seguir camiñando.

Estou a ler un libro: "HEALTHY AGING" ( Envellecer saudablemente) de Andrew Weil, que foi o meu agasallo de Nadal. O autor, fainos ver que envellecer saudablemente é non pretender quitarnos anos, non loitar contra corrente, contra os sinais que no noso corpo-mente vai deixando o paso do tempo, senón de axudarnos a aceptar os cambios propios da edade, aprender a convivir con eles e axudar canto poidamos a chegar ata onde nos sexa destinado na mellor disposición e condicións. Nada contra envellecer, senón ver as ventaxas que se obteñen ao madurar o pensamento, as atitudes, emocións, relacións con mundo e con nos mesmos.

Este periodo de descanso de Nadal, Fin de Ano, Aninovo.... ofréceme oportunidades de renovación, como decía Aluísio no seu comentario ao meu anterior post. "Non hai ano novo se non hai vida nova". Ese ano novo pode ser calqueira instante da nosa vida, de feito éo pero nono fixamos como tal. Parece que precisamos de datas marcador que nos unan a todos no mundo, como unha comunión universal da celebración, ainda que non creo que todas as sociedades o celebren ese mesmo día. Nada malo con eso, e nada bó se consideramos o que invertimos. Inversión material, mais ca outra cousa. Roupas de festa, comidas de festa, agasallos, bebidas, alterne, iluminación.....

Lembro un fin de ano en Trafalgar Square en Londres. Ao rematar as campanadas, todos eramos amigos! Happy New Year! cada persoa coa que te tropezabas, sen distinción de sexo, edade, profesión.... Alí eramos tod@s iguais! Todo o mundo daba bicos e apertas a todo o mundo, eles que apenas dan bicos, os británicos, polo menos en público, e ao día seguinte, todos seríamos alleos unhos aos outros. So Aninovo por un instante fugaz e volta á rutina.

Cada ano faranos mellores, sen lugar a dúbidas, porque estamos de paso para aprender e o camiño ensina e faise camiño ao andar, como decia Joám Manuel Serrat, cantando ao poeta Machado.

Ahí queda a oportunidade de Ano Novo, Vida Nova para tod@s con agarimo, dillo en galego!

BO NADAL

Customize your own invite

TRESITOS

Sábado de primeiros de decembro. Chove. Fai frio. Recollidos na casa a carón do lume, os "tresitos" acompáñanme mentras fago as tareas. Prepareilles xogos: noveliño de lá, caixa de cartón vacía dos bricks do leite, boliña de xornal atada a un cordeliño e logo a un pauiño. Mátanse a brincar! Son a nova parella de gatiños que adquirín fai poucos días.Vanse adaptando e socializando segundo pasa o tempo. Viñan un tanto selváticos pero grazas aos consellos que atopei por internet vou facendo deles unhos seres domésticos que acatan normas dende o primeiro día e todo vai sobre rodas ainda que Noa non estaba pola labor de compartir afectos con eles. Agora xa empezan a xuntarse e logo se farán inseparables como ocurreu co desafortunado Mel.
Axudan a pasar o tempo, a ter de quén ocuparme e fanme unha compañía moi agradable.
Ahí van as fotos tomadas esta mañá na cociña.
Ainda non teñen nome porque observei que os gatiños non entenden deso. De todos modos, ben podería chamalos, Mica e Mico!
Este nadal, que eu non quero suliñar nin facer notar, por causas que cada quén pode pensar libremente, vai ser un nadal recollido, sen festa, sen convidados. Corren tempos nos que a volta ao pasado é socorrida xa que dalí podemos sacar o exemplo da austeridade nas celebracións. Así que nin marisco, nin capón, nin turrón, senón pratos típicos deste lugar, feitos cos produtos caseiros que había e ainda hai, poden ser unha solución asequible e mesmo añorada para comer ao carón do lume, cos tresitos saltando ao redor e sen luces eléctricas que miren hacia fora, senón as muxicas de lume tintineando a través dos aros das arandelas da cociña. Un nadal de cara adentro, non de cara a fóra, como entendo eu que debe ser o NADAL galego, rural en tempos semellantes a outros tempos xa pasados onde non reinaba a abundancia nin tampouco o exotismo nin tantos outros ingredintes que se nos foron pegando doutras culturas ben alleas á nosas e dun consumismo do que pagamos caro as consecuencias.
O meu desexo para cantos coñezo e quero, TEMPO DE REFLEXIÓN, DE HUMILDADE E DE SANO DISFRUTE DO COTIDIANO.
BÓ NADAL

ILLA PANCHA

Quen pasa un día bo, nonos pasa todos malos. Descubrir novos lugares onde pensabas que xa os viras todos, é unha sorpresa que nos depara o destino, o noso percorrer sen rumbo, seguindo os trazados que nos guian ata eses rincóns escondidos.
Hoxe, fuches tí, Illa Pancha, que descansas tan pancha como se as olas de dimensións xigantescas, non foran contigo. Manteste ahí,dende tempos inmemorables, co teu faro, coa ponte indiana que te une a terra firme. Déixaste bañar por montañas de auga branca, onde se perden, diminutos, os surfistas atrevidos, e non che importa a intemperie, nin os ventos do nordés, peinando as ondas do mar sobre a tua face.
Eres abrigo seguro no inverno para quen gosta de praias escondidas e protexidas onde tomar o sol sen sentir a friaxe do mar aberto.
Como exploradora que pon pé por vez primeira en terra descoñecida, sentín que atopaba o lugar ideal, a illa deserta, o lugar ao que desexo voltar unha e outra vez.
Quen pensa que xa nada queda que descubrir....equivócase. Cada quén descubre para sí, aquelo que para outros xa non é un segredo.
Grazas por estar ahí, por deixarte descubrir para min.

CATEDRAIS

"Non hai sábado sen sol nin mociña sen amor", eso se rumoreaba cando eu era moza pero co cambio climático.... ainda que hoxe, este sábado do final de outubro, comportouse como un auténtico sábado con amor. Miles de "namorad@s" da natureza, de Galiza, dos seus amores, das rutas turísticas, das pontes, das cámaras, do mar.... apareceron polas Catedrais da nosa Mariña, como pola Gran Vía de Madrid ou polas Ramblas de Cataluña. Aquelo era un bullicio de xente vestida "de calle", sen bañador, con botas de auga ata os xeonllos, armados de cámaras de todo tipo, percorrían a praia, coa marea baixa, deixando ao descuberto as marabillas das pedras labradas, perforadas, con ventanais e portas e laberintos nos que perderse e atoparse, con verdadeiro entusiasmo e mesmo presa, porque a marea subía e aquelo era efímero, tiña o tempo contado, ou andar lixeiros para coleccionar todos os rincóns insólitos e cobizados para unha boa foto que logo se explotará como cada quen queira. Algunhas serán motivo de creación de cadros pintados sobre todo tipo de material. Había postos de venta ambulante con imaxes das catedrais sobre cristal, logrando efectos de transparencia e profundidade, pintados cos dedos....
Semellaba que unha chea de coincidencias reuniran alí a tanta xente, atraída pola bonanza do día, pola marea baixa, polas vacacións....O raro é que souberan de todos estes datos anticipadamente. Secadra, o meu, so foi coincidencia. Un agasallo da Natureza.
Diría que hoxe, descubrín as Catedrais. As outras veces, ou facía frío, ou non se podían ver todas, ou non se ofrecían ao visitante, como o facían hoxe, expoñendo todo o seu engado cheo de luz e trasparencias, ou eu que non me interesaba dabondo, polo que fose, por telas tan perto, por non sentir que fosen catedrais, mesmo santuarios, con altares baldeiros, de santos que emigraron. Parecían un conto daqueles que lía cando nena, de paraxes estranos, cheos de dragóns e pasadizos enfeitizados polos que se perdían os bos e os valientes.
Para ser feliz, dabonda co que nos rodea, se sabemos aprecialo e velo cos ollos que ainda saben admirar o que miran.

UN PASEO POLA ULLOA

Entre os praceres esquecidos, conseguín subir de novo a miña antiga BH e dar unhas voltas no carril de bici habilitado na miña aldea, que non é outro que unha pista chá, lonxe do perigo da estrada principal, non fose que xa me fallase o equilibrio, despois de tanto tempo sen montarme nela. Era a media mañá, facía un sol morniño e un ambiente tan outonal deste longo verán de san Martiño, que era luxo sentir o vento envolvéndome e convidándome a embriagarme dos arrecendos dos prados, maceiras e todo o que quedaba ao meu paso.

Detrás, seguíame, incansable, a cadeliña Noa, que por non desairarme, acompañábame a tódalas voltas que daba, carreira vai, carreira ven, un tanto dubidosa do meu sano xuizo, posto que nunca me viu subida na bici dende que estamos xuntas, e eso vai facer dous anos.

Despois do entreamento, xa me animo a rutas mais duras e sempre coa colaboración de Noa.

Hoxe, tamén despois de un ano longo, voltei de novo a facer sendeirismo. O de hoxe, pode decirse que foi escalar rochas a pé de do río Ulla, todo pola súa mesma veira, un treito dunhos cinco kilómetros sen tregua de pedras e mais pedras.

Non esperaba encontrar madroños en plena producción. Subíamos polas súas ramas para alcanzar os coloradiños froitos, que a decir verdade, quedaban mellor na árbore, pois nonas atopei dun sabor tan agradable como para debecer por eles. Maduriños sí que estaban e había para dar e tomar. Ditosos os esquios que por alí moran!

Apenas pisamos un metro de asfalto. Despois das pedras, ainda subimos por un carreiro de monte, onde os cazadores facían a súa presencia a xuzgar polos tiros que sentíamos a carón e ata lles berramos para avisar de que pasabamos por alí un fato de bosquímanos, que non corzos!

Chegamos ao castelo de Pambre. Alí agardábanos unha guía que nos foi comentando e ensinando o castelo tanto por fora coma por dentro.

A comida, ben merecida, tivo lugar nun restaurante todo de madeira, onde xa comeramos outra vez cando faciamos o Camiño. Penso que o menú foi o mesmo e ainda que fose, sabía a groria!

Así remataba un día, de traxecto curto pero intenso; doce quilómetros en total pero con dificultade tirando a alta. Non estaba para calquera! Valeu a pena aventurarse e coñecer de cerca, os recobecos do río, as formas diversas das pedras por onde discorre, formando pequenas fervenzas, pozos, lagoas onde se pode nadar, remansos e rápidos, sempre acompañados do seu armonioso soar, de rio atarefado, que non se durme nos laureis, senón que traballa noite e día para levar as súas augas a lugares mais sosegados onde rendirse ao mar.

Sinto que o noso ritmo fose tan apresurado como o do río, pois era lugar para ir devagariño, entreténdose coa paisaxe que ofrecían as pedras de diversos tamaños e formas e mesmo darse un baño nas súas augas.

Ruta para facer en tempo seco pois os resbalóns que podía haber nas pedras molladas podían ser

motivo de mais de un disgusto. Non pasou nada a pesar da dificultade do terreo ou a destreza dos seus sendeiristas!!!

SOA E CANSADA

Cansada e soa, empezo outro treito da miña vida. Aqueles que me trouxeron a ela, xa non están. O seu valdeiro déixame orfa ainda que eu fose a nai nos últimos tempos. Por fin descansan, un xunto ao outro, despois de unha longa existencia que me permitiu disfroitar da sua compaña tanto tempo e de facer que agora, a sua ausencia, deixe un valdeiro tan grande, un silencio absoluto e un desasosego que ainda non me permite o descanso nin a liberdade coa que tantas veces soñei cando nona tiña. As miñas ás están ainda pegadas ao meu corpo, incapaces de levantar voo. Foron moitos anos de sacrificio e obrigas, de ir perdendo de facer tantas cousas, de renunciar a aquelo que conformaba a miña existencia, a miña rutina... que xa non sei se cando intente subirme a bicicleta serei capaz de manter o equilibrio, se é que o intento siquera, por poñer un exemplo. Pero no fondo de todo, hai algo que me libera dun terrible peso, e é a sensación de ter cumprida unha misión, que por nacer, todos levamos potencialmente encomendada. Lei de vida é ser coidados para logo pasar a ser coidadores.
Por esta razón, pasei algún tempo afastada do meu blog e só hoxe aínda atopei forzas para abrilo e ver os comentarios que a xente de ben, foi deixando nél mentras eu estaba ausente. Agradezo esas palabras de alento que me animan a seguir facendo cousas e que sei que serán moitas e variopintas. Cómo, senón, se poden encher estas longas noites que se aveciñan, nun lugar perdido no medio da montaña luguesa, se non se escribe, se lee, se cociña....
Grazas por estar ahí.

NA PAZ INFINITA

Mans que tanto coidei e aloumiñei
nos derradeiros días das nosas horas xuntos.
Cabelo que peitei con agarimo
como facía de nena e ti tanto adorabas.
Tua face, lua chea dun martes e trece
de setembro, acadou a calma e a
transparencia da tua alma bondadosa.
Aos teus ollos dun azul suave,
asomaban as palabras que non podías pronunciar.
A tua pel recobrou a fermosura dun corpo lozano,
aterido pola dor da supervivencia,
aguantando valiente a tempestade da angonía.
A tua boca conserva ainda a mueca da loita
polo soplo de vida que tanto tempo mantiveches.
O teu corazón, peza preciosa que te mantivo vivo
noventa e nove anos e nove meses.
Teu rendemento sereno, devólvete ao sosego
longamente esperado, pai querido,
porque te quixen moito e nunca tanto o souben
como nestes derradeiros días ao teu lado.
Quedei sen a vosa presenza no mesmo ano dous mil once
tres de xaneiro e trece de setembro.
Por fin, xuntos os dous novamente
repousades ún a carón do outro
para seguir adorándovos mentras viva.

O ANO DO XARDINEIRO

Este libriño "O ano do xardineiro" chegóu ás miñas maus como un milagre, fai poucas semanas. Chamáronme a atención as ilustracións que ten polo medio que me lembran os debuxos de Castelao. O xardiñeiro está sempre en posicións un tanto raras, deixando ver tan só o traseiro.

Vai contando, por meses, e cun fino sentido do humor, as peripecias do forofo do xardín, deixando caer chuvias de palabras científicas de canta variedade botánica hai, mentras que vai dando consellos de qué facer cada mes para lograr os mellores resultados na horta ou no xardín. Karel Capek, (con sobreiriño no C) é un escritor checo de renome (1890-1938). De por sí, os checos cáenme simpáticos, traballadores, perseverantes, gráciles, xentís, lixeiros.... e infinidade de epítetos que non dou a escoller neste momento. Por algo será que teño nese país boas amizades de outros tempos e boas lembranzas das miñas visitas a Dvur Kralové Nad Laben e tamén a Praga onde me namorei dun tellado de latón. Pero esas son outras istorias.

O libro é de recomendar a quen sinta algo polo cultivo dalgunha especie floral ou hortícola e que ao mesmo tempo lle guste votar unhas gargalladas mentras lé e observa os suxestivos debuxos.

Haino traducido ao galego pero o seu título en checo é Zabradníkub rok (con un redondo sobre o u).

Eu xa vou polo outono porque non podía aminorar a marcha na lectura e ir no mes que me toca. Así xa sei con que teño que lidiar a próxima temporada, despois de ver arruinada a miña colleita de tomates, como sempre, non atino unha con eles por mais que os podo, que os poño abrigadiños, os rego e todo iso.... para logo ter que contemplar, desolada, como os primeiros tomates veñen podrecidos cando ainda non acadaran a maioría de idade.

Ai, como me identifico con este libriño!

VERÁN COSTA BRAVA

Era o meu segundo verán de traballo como estudante. Conseguíramo un familiar en Barcelona e foron eles quenes me levaron ata o Hotel Carolina Park en Calella da Costa. O traballo consistía en facer cada día mais de vinte habitacións dobres con baño e turnos de lavandeiría polas tardes. Aloxabamonos no mesmo hotel e dábannos as comidas que aburrían de pura rutina. Alí coñecera a Loli de Salamanca, compañeira de viaxes durante ese tempo e no futuro. Tódolos días íamos á praia, que estaba ao outro lado do hotel. Nas tardes libres viaxabamos por toda a Costa Brava en auto stop. Así coñecemos Blanes, Tossa, Figueras, Rosas....

Os turistas eran case todos estranxeiros: alemáns, holandeses e moitos franceses.

No hotel fixeramos amizade cos colegas e pasabamolo moi ben. Lémbrome, na praia, a musiquiña dos que vendía melón, sandía, xelados.... "ice lolly, leca, leca..lemon.." Algúns deles tamén se fixeron amigos á forza de atoparnos sempre no mesmo sitio. Estabamos mais que dourados, queimados polo sol que tomabamos sen protección algunha. Eran veráns de paseos longos por aquelas interminables praias ao longo da costa, con moitos piñeirais, dos típicos na costa catalana. A maior parte dos que traballaban no hotel eran de orixe andalúz. Enseguida se nos pegóu o seu acento e os seus "ditos" que eran un tanto extraños pero moi siñificativos.

Preparando a miña vida laboral, descubrín que só nos deron de alta un día, o mesmo que nos deron de baixa. As condicións de traballo non diferían moito das que hoxe en día teñen os inmigrantes neste país.

Pero que duda cabe que eran outros tempos e que a miña imaxe aproximábase mais á de unha turista na Costa Brava ca de unha traballadora de temporada.

Tempos vividos que tiveron o seu encanto e dos que agora dou testimuña.

Continuará.

ESTREANDO VERÁN

A mañá deste primeiro sábado de xullo ofrecése irresistible para o seu disfroite. Nin frío nin calor, xusto a temperatura ideal para sentarse fora nestas primeiras horas da mañá. Pensei que, ao avó gustaríalle que o sacaramos un pouco para tomar o aire e ver como medra a horta. Sentámolo na cadeira de rodas na que o transportamos ata alí, e vemos que lle gusta e sorpréndese de canto ve a seu redor: as patacas medraron e xa logo valen para comer, os herbellos van lentos pero seguros na formación da vaina que terá grans dentro de pouco. As xudías medran, unhas algo calvas e outras con mais ramaxe, pola rede que lles preparamos. Todo segue o seu curso pese as plagas e ao tempo tan cambiante que fixo. Empeza a dar gusto estender a ollada pola alfombra vexetal que se ofrece diante nosa.

Noa na hamaca. Custoulle un pouco adaptarse a tanto baibén pero ao final colleulle gusto e ata se quedou durmida con tanto ataranteala. Despois, o avó, tamén quixo colaborar e meceuna como se fose unha biznetiña. Sentiuse ben facendo eso.

Tanto lle gustou estar fora que xa non quería irse para dentro e ata agarrou un "berrinche" como o das criaturas pequenas cando non durmen. Nin quixo o xantar, nin se quería ter de pé nin dar unhas voltas a redor da cociña para estirar as pernas. Así son os vellos, duas ou tres veces nenos.

A aventura saíu ben ainda que non estamos seguros de repetila porque romper a rutina diaria, trae a súas consecuencias.

Eva axudoume a poñer a hamaca que trouxen do Brasil. Proveina e afundínme nela como aillada do mundo. Bo sitio para ler, pensei. Nada me distrae, nin as moscas me molestan. Pero a min gústame tanto a portuguesa de rede porque alí o aire cólase por todo e permítime disfroitar da paisaxe.

Levantouse vento e o avó quixo, por fin, ir dentro da casa. Noa deixou de mala gana o seu novo aposento que ademais serve para tela a salvo de fuxidas clandestinas que tan dada é a brindarme de cando en vez.

Dende que Mel nos deixou, ela fai de cadela e de gato ao mesmo tempo. O outro día apareceu cun rato na boca dentro da cociña e cando imos polos prados detecta as toupes que é de admirar. Eso sí, non colle unha!

Agora é ela quen me prodiga os "mimos" cando vou lavar os dentes. Antes era Mel. Logo os dous. Agora é ela sola. A vida é un continuo fluir!

OS FARIÑOTES

Lémbrome de cando miña nai preparaba os fariñotes. Eu era unha rapaza nova, unha adolescente, como se diría agora. Non tiñamos vacas pero sí conseguíamos manteiga da boa, feita en casas de confianza, da que non traguía pelos polo medio nin trancas que moureasen. Cando chegaba, fresquiña, embolta nunha berza, ainda se vían gotas de auga por toda ela.
A min gustábame untar o pan de ceteo con aquela manteiga e logo poñerlle unha boa capa de zucre por riba. Sabía a gloria! Pero cando pasaban unhos días, e como non se tiña neveira daquela, a manteiga enranciaba e había que derretela para que ao callar, de novo, se conservara algún tempo máis e valía para botarlle ás sopas de leite no almorzo ou para facer os fariñotes, que se facían con restos de manteiga que quedaban na pota de derretela, engadindo unha masa de ovo, fariña e algo de auga, todo ben batido, algo espeso, e que se repasaba naquela grasa ata que se desfacía case como pan rallado, non tanto, pero algo así. Xa ben pasadiña, botabamoslle zucre por riba no prato e arrecendía na Cárcoa, onde paraban os xitanos e xente de circo que viñan daquela por aquí, e como na miña casa había cantina, sempre mercaban algo, en cantidades pequeniñas, como, cinco pesetas de zucre ou de café......
E cando o cheiro dos fariñotes os pillaba pola miña casa, preguntaban qué era aquelo que tan ben arrecendía, e como miña nai foi sempre moi dadiveira, deulles a proba mais dunha vez. Así foi tal, que cada vez que viñan por esta bisbarra, non pasaban sen probar os fariñotes que eran destinados a min, véndome eu, mermada na ración pero, dalgún xeito, encantada de que compartisen comigo tal exquisitez.
Aquela manteiga desapareceu e as que se mercan hoxe, non arrecenden de tal xeito, polo que desistín de facer os fariñotes e paseime a algo que se lle asemella: roxóns con mazáns. No sitio da manteiga, van os roxóns, pero levan mazá e cebola (optativo) e o mesmo tipo de masa. Cómense co zucre por riba como os outros e saben moi ben. Parece que esa receita nona facían e tódalas casas senón que era exclusiva da casa do meu pai, na montaña.
Sempre consigo algo de materia prima para facer eu mesma os roxóns e conservoos conxelados en pequenas porcións para facelos ao longo do ano cando sinto añoranza dos fariñotes.
Gustaríame incluir unha foto deles aquí pero xa cociñéi os últimos que me quedaban.
Así que este blog irá sen fotos desta vez, a non ser que atope algunha na web que semelle os fariñotes ou os roxóns. Tratarei de atopar.
Saudiños, saudiña, saudade.....

BOBI

....pequeño, peludo.... (Platero y yo)

....pequeno, peludo, redondo, rebuldeiro, inquedo, listo, agarimoso, independente..... así é Bobi, un cachorro con personalidade definida. É fillo único de mamiNoa e ten a exclusiva na sua teta.

Dende que abriu os ollos, empezóu a coñecerme aínda que xa me coñecía pola voz, polas cousas que lle decía de pequeniño. Agora ségueme a onde queira que vaia. Para él non hai dificultades nen escalóns demasiado altos. É un escalador nato, e cando consegue chegar ata a miña cara, dame bicos e lámbeme as mans, a roupa....O que mais lle gustan son os meus zocos violeta. Como teñen buratiños e son de goma, non para de roermos. Hoxe saímos pola horta e deitámonos ao sol, os tres (Bobi, Noa e eu). Xogamos entre a herba, patas arriba e patas abaixo. Parece que lle gustaba tomar o sol na mullida alfombra verde. Bobi, dende que naceu, fai un mes, ten visitas a diario. Todo o mundo quere velo antes de que se nos vaia, pois o nome que leva, non llo puxen eu senón a súa futura dona que o está agardando con toda sorte de exquisiteces para él soliño. Eu demoro o momento e mentras Noa lle de a tetadiña, non quero deixalo ir, pero teño coidado de non engatusarme demasiado nel porque é cautivador.

Estou segura de que tera unha vida afortunada e unha dona que o cuide con mais tempo do que eu lle podo dar. Votaremoste de menos, Bobi!

De flores.

Secadra, esta noite, inspirada pola fermosa vista desta planta que vin por vez primeira en Noruega, abundante nas cunetas das estradas e con variedade de cores.... chamoume a atención case mais que atoparme cos fiordos e cas fervenzas daquel país.

Non sei como se chama, e debería sabelo en latín e polo menos nalgunha outra lingua, pero eso cústame pouco por estes medios onde se atopa canto se busca.

Trouxen dalí a semente e púxena fai unhos anos. A miña sorpresa foi atopala no Lidl de Lugo un día. Así que agora xa teño varios axemplares e éste que se ve na foto, está en pleno apoxeo porque xa tomóu posesión do lugar e multiplicouse. Debería incluir aquí a foto que lle fixen aos de Noruega. Se consigo atopala, poñereina para que poida disfroitala quen queira que pase por este sitio.

Cada día que pasa, cústame mais escribir no blog por falta de tempo. A horta reclámame, Bobi, o cachorriño de Noa, tamén me rouba tempo, por non decir o resto de cousas que me ocupan durante o día e mesmo a noite, xa que remato cos libros de Etnicidade e migracións, a ver se teño mais sorte en setembro.

Hoxe adiquei parte da mañá a pintar unha parede do salón de cor laranxa. O resto é pedra vista. Quedou moi ben e xa empecei a decoración con cadros e platos de Rumanía e Chequia que tiña aparcados por ahí.

Tamén trouxen unhas arboriñas para o porche. Fixen unhas xardiñeiras de barril vello cortado en dous. Pintei os aros de cor bourdeux e o resto madeira. Todo vai collendo ese "aquel" que eu quero darlle. Faime ilusión estar sempre decorando e matinando cousas nos distintos lugares que me toca ocupar ao meu paso pola vida. Levan un selo personal que deixan rastro desta alma perdida que se empeña contra vento e maréa de facer un lugar "de seu" ainda que sexa transitorio, nunca definitivo, se é que existe algo así.

Remato ainda que podería seguir falando de tantas cousas....

Voltarei a este post coas flores noruegas, con Bobi e vistas de salón.

A planta é Lupinus, coñecida como altramuz.