Cando entro nun cemiterio e vexo todas aquelas flores de plástico, decolorídas pola chuvia, sol e vento, pola xeada, pola neve.... penso que os mortos nonas aprecian. Dalles igual. Ainda que dín que a intención basta. Pero a min non me gustan. Prefiro non poñer ningunha. Agardo que o campo as ofreza, de xeito altruista e desinteresado. Xa sei que tampouco está ben collelas. Pero algúnhas nin se nota. Roubarllas aos insectos....á admiración de transeúntes.... é case cometer un pecado, que se non é para nós, sí para xente doutros países, como Finlandia, onde non se poden coller, solo fotografar....
Por eso, cando vou camiñando, fíxome nas flores silvestres, asilvestradas coma mín. Fermosas e diversas. Hoxe, déronme os ollos nun mato de cardos en flor. Parecían puñadiños de algodón dispostos a que os recollesen. O caer da tarde, cando o sol se esconde e se reflexa ainda na montaña de enfrente, hai unha luz indirecta que me gusta ollala. Quédome alí, pensando no bo que sería estar naquel lugar, onde o sol ainda quenta con esa tibieza da tarde.
O millo medra e fai murallas a ámbolos lados do camiño. Síntome ir por un túnel vexetal de simetrías perfectas que impide a fuxida en caso de ser necesaria. Case deixo de transitar por alí. Gosto de lugares abertos, de prados de herva cortada de días ou pacída polas vacas.
Ao borde do camiño hai flores de todas clases. Todas teñen o seu tempo para sair. Como se gardasen turnos. Agora están as brancas, que semellan de encaixe. Esas gustáronme para o cimiterio. Tamén as amarelas en ramilletes. Podo escoller cada semana unhas diferentes.
Cas bolsiñas cónicas dos chuches, fago o vaso onde as poño con auga e métoas na argola do nicho. Duran duas semanas alomenos. Ese é o meu sistema alternativo ás de plástico.
E aquí remato, que chega a hora de ir ver mais flores polos camiños da tarde.
