MICUCHI

Micuchi é o meu gato. Un gato negro, de ollos marelos verdosos. Leva xa anos comigo. Cousa rara, pois os gatos non acostuman durarme moito . Sempre acaban desaparecendo por causas que descoñezo. Pero Micuchi é diferente. Xa, de pequeno, cando o trouxen, xunto con outra gatiña, sentíu moito afecto por min. Gustáballe subirseme enriba cando estaba na hamaca e darme masaxiños de gato. Tivo moitos contratempos na súa época de mozo, cando tivo que facerse respetar polos gatos veciños que eran mais fortes que él. Viña cas patiñas feridas, coxeando, ca pel levantada en varios sitios, mordeduras das pelexas.... pero sempre ía curando él soliño, sen axuda. Sabía cándo había que gardar cama.

Agora está feito o rei da bisbarra. 

Moitas mañás, cando Noa e mais eu imos  camiñar, vémolo vir polo camiño, cara a nós, él soliño, sen medo a que lle salia ó paso un zorro, e ven de lonxe. Él, sorpréndese de atoparnos e mesmo lle da un pouco de vergoña porque tenta ocultarse un case nada. Eu dígolle: "ves do traballo?" Sí, algúnhas noites ten traballo, outras queda na casa a durmir e cando pola mañá nos sinte rebulir, enseguída escoitamos un salto alá no altillo e vémolo descer pola escada, con todo coidado. Sempre é puntual no almorzo e nas comidas, a non ser que esté de garda. 

Cando ven con carrachas, déixase tratar. Sabe que o cuido e me ocupo dél. Peitéo, pásolle un paniño húmido e poño de moi bo ver. É un bo mozo! Está no mellor da sua gatuna vida!

Este gato sempre me fai cavilar en meu pai. O seu xeito de ser, ten certa similitude. É serio, agarimoso, gústalle xogar a "volta e volta". É responsable, non me destraga nada, tampouco fai as suas necesidades no entorno da horta. Nunca atopei nada dél. É un gato limpo e aseado e lévase moi ben con Noa. Quérense e cóidanse mutuamente. Bueno, Noa coida mais de Micuchi que él dela.

Cando pasa días sen aparecer, tenme en vilo. Temo pola súa vida. Pero sempre gardo a esperanza do seu retorno. E celebrámolo!.

As miñas netiñas, tiveron ocasión de coidar dél cando estiveron a verme. Dábanlle de comer, e os premios tamén. Deixábase aloumiñar...A verdade que nunca me rabuñóu ou se enfadóu ata o punto de sacar unllas para mín. É un adorable peluche que disfruta cos meus concertos!

Micuchi é o da esquerda. Fai cinco anos.

SOL E SOMBRA

Erguerse cedo, pola maña, empezar a rutina diaria. Tras un bo almorzo, poñer pés ó camiño con Noa, a miña inseparable compañeira.
O sol madrugador aloumiña a pél, sen mancala. Andamos a ruta de tódolos días, por non variar ainda que, as veces, escollemos outras.
Despois que o corpo recibíu o golpiño do sol nas costas, escollemos unha zona mais sombría para refrescarnos e descansar algo da xeira.
Entramos nun camiño rodeado de arboreda. Unha pequena fraga onde abondan árbores senlleiras, matogueiras, acivro, entre outras. O camiño  vai entre valados de terra e pedra cuberta por mofo.
Sentimos a frescura desta floresta atemperando a nosa camiñada. Detéñome a facer fotos mentras agardo por Noa, que sempre vai quedando atrás por mor de marcar o territorio. Está comezando o celo!
Demoramos ali ata retomar forzas para voltar. Ollo o interior do bosque mentras lembro aquel fotógrafo xaponés, Takeshi Shikama, que veu a Galicia para fotografar a alma dos bosques.
Sintome ben. Non estou soa. Todo esta beleza acompáñame e síntome agradecida de poder disfrutala. De tela tan perto. Non añoro outras paisaxes. 
Voltamos por onde viñemos, sempre a bo paso. Cos bastóns de marcha nórdica, dende fai case 15 anos. Ainda duran pero piden por outros. O caso é dar con eles!
A marmelada de amorodo agarda en repouso para voltar ao lume. Aprendín a facela dándolle pausas

para que salia mais espesa.
Avecíñase treboada. O ceu encapotouse, de súpeto. Eu, xa repasei un pouco a horta para que a chuvia lle entre. Falta acabar de cortar a herva. Todo ten o seu tempo aquí, onde a presa nunca foi o estilo de vida. Se non se fai hoxe, faráse mañá. Hai que agardar.
E remato este post no que deixo unhas imaxes do percorrido.