Un día perfecto para "quedar na casa". Ainda que moitos nenos e nenas estarán coa mochila preparada para sair á rúa. Unha rúa mollada, alomenos aquí, na Galiza, para atoparse cun mundo diferente ao que deixaron a derradeira vez que voltaron da escola ou do parque....Un mundo inhóspito, frío, distante, raro, perigoso..... do que só se quere fuxir canto antes, porque este non é o mundo que queremos para o futuro ainda que o ceo e o ár sexan mais limpos, ainda que polo ceu non surquen avións que marquen interminables liñas rectas de fume contaminante, ainda que o silenzo sexa o mellor fondo para escoitar os paxaros, ainda que os violadores e ladróns non anden soltos, ainda que non teñamos novas de accidentes nas estradas, ainda que tantas e tantas cousas pasen ou non pasen, este non é certamente o mundo noso, o que nos faga felices pero tampouco nos facía felices aquel que deixamos atrás, non.
Entón, teremos que ir construíndo un mundo mellor, onde as cousas boas que pasan agora se combinen coa liberdade, coa responsabilidade, co sentirnos mais segur@s, no que as malas novas non sexan o día a día, onde poidamos falar dun mundo que esta mudando para ben, menos globalizado, mais local, mais de perto ó nóso. Onde sexamos quenes de apreciar o que temos arredor: as persoas, as paisaxes, a natureza que viñemos degradando a pasos xigantescos, sen miramentos, con tal de dar renda solta a tantos outros anceios, sen pensar nas consecuencias.
Agora, hoxe... é un día para sentir caer a choiva miudiña, que vai mollando as plantas para darlles pulo no seu crecemento e no seu esplendor primaveral, porque a vida, ainda que tocada, segue e explosiona cada primavera, a pesar de todo, e de todos, allea ao que pasa ahí fora, dentro.....
E eu plantéxome qué facer con cada ser vivo que me come as plantas.Quero saber cál é a sua misión. Como é a sua existencia. Unha familia de caracois, criando, manténdose agochad@s "na casa", unid@s, protexéndose, axudándose.... Non é para desfacerse deles sen mais. Eu recólloos e levos lonxe das miñas plantas. Non son mais nen menos ca nós! Qué pouco sabemos das suas vidas!
Mentras se cociña o caldo de castañas, mentras o día está gris e borrallento, mentras non se escoita nada arredor, mentras Noa durme e non quere paseo.... eu deixo aquí as miñas cavilacións.....
