Adoro os cáctus. Onde queira que vaia, sempre van chamar a miña atención. Onte vinos nunhas caixas de madeira, daquelas que se usaban antes nas tendas de ultramarinos e que hoxe se utilizan para decorar. Gustóume a idea desas xardineiras para poñer cáctus porque como non utilizan moita auga, poden conservarse ben. A min gustaríame ter moitos e que me sorprenderan con esas flores exóticas que aparecen dun día para outro. O seu sentido de simetría é algo sorprendente. En realidade, todas as plantas, árbores, arbustos, todos eles teñen esa tendencia á harmonía, que a veces, os humanos xa perdemos. Podería falar de flores interminablemente. Esas que nacen nos bordes dos camiños, nas leiras, nos prados, no monte, nas dunas.....Se quixera transplantalas, sacalas do seu hábitat, o que farían sería murcharse e desaparecer. Por eso me gusta admiralas alí onde brotan e coller a esencia visual, o aroma que desprenden , a embriaguez que cautiva os sentidos. As flores non cultivadas teñen un engado especial. A súa fraxilidade e curta vida, fainas únicas. Están ahí para alegrar ou camiñante, para alimento de insectos, aves e outros animais, para ser polinizadas, para froitificar, para simbolizar a época do ano, o clima, o terreno que as nutre. Teñen a súa misión secreta como tódolos seres e son importantes tamén para nós, alegrando a nosa existencia, simbolizando o noso estado de ánimo. E tamén as flores durmen pola noite. Pechan os seus ollos e buscan o regazo dos seus pétalos nun autoabrazo que as mantén seguras e resgardadas do frío da noite.
Así son as flores.
