VIAXE EN BLA,BLA CAR / BLA, BLA CAR TRIP

Comparsa dos leóns

Atrás quedaba a neve febreiriña mentras poñía rumbo a Badajoz. Unha viaxe que me xurdíu a punto de comezar o Entroido. Destino pouco comunicado en autobús dende a miña procedencia. Recurrín ao Bla, bla car para ver se había unha posibilidade de ir directamente en pouco tempo. Alí estaba agardándome! Nin que fose por encargo! Dubidei de tanta coincidencia, sería para ben ou para mal? Eso tívome indecisa todo o tempo ata que, por fín, tomei a decisión de atreverme por primeira vez a utilizar este medio de transporte, que eu xa practicara de nova en viaxes moito mais longos polo estranxeiro e de balde! Ía eu agora a temer o que non temín antes???? Xa se sabe, o antídoto do medo é atreverse. Pois adiante!
O tempo era propicio. Unha vez deixada Galicia atrás, todo foi melloría en canto ao tempo, a estrada...
Por autovías cómodas e rápidas chegamos á noitiña a esa cidade pasando por aldeas de adobe, co aspecto de estaren deshabitadas. As aciñeiras e oliveiras ían deixando atrás paisaxes desertos de interminables dimensións. Entramos por arredor da Alcazaba e xa poiden ir afacéndome a esa monumentalidade mezcla de musulmán, romano, mudéxar.... que  conforma a panorámica dunha cidade antiga, a pouca distancia de Portugal e da que a Guerra das Laranxas,(La Guerra de las Naranjas recibe este nombre debido al ramo de naranjas que Godoy hizo llegar a la reina María Luisacuando sitiaba la ciudad de Elvas.¹⁾entre outras moitas, me deixóu co ánimo de averigüar un pouco mais a fondo.
Tras un percorrido polas rúas nas que se percibía o Entroido, rematóu o día primeiro da viaxe.

En Mérida degustando

O segundo día foi para Mérida ao completo. Alí non debeu quedar nada que non viramos. Ainda que eu xa coñecía unha pequena cousa, non sabía que había moito mais que ver. Chamóume a atención saber que Mérida era a cidade  de turismo das élites  romanas, dos grandes xefes e ricos daquela época. Podía imaxinar aqueles gladiadores que loitaban en desigualdade de condicións co adversario para conquerir a súa liberdade. Pensado ao milímetro para ser un espectáculo macabro do que aquelas xentes gostaban e co que se adivertían. Pero tamén de admirar é a súa organización, o seu coñecemento arquitectónico, a fermosura coa que se rodeaban, as comodidades e sentido práctico en todo o que deseñeban tanto ecuaductos como outras construccións, como enterramentos, icineración.... Penso que estaban moi adiantados para os tempos que eran. Tiñan bos enxeneiros ainda que o traballo se fixese con esclavos.
Unha degustación do bo xamón ibérico con rulo de queixo de cabra e unha especie de gazpacho, salmorejo, fixeron da xornada un día memorable.

Co Bárcenas de Badajoz!

O domingo de Entroido en Badajoz foi un contínuo desfile de comparsas, estilo Brasil ou Canarias, moi imaxinativo e ben performado que nos sorprendía coa interminable variedade de temas, vestimentas, música de percusión alén de outra, dependendo do número e que é o resultado dun traballo ao longo do ano e ano tras ano. Parabéns por tanto esforzo! Non me faltóu unha foto co Bárcenas de Badajoz que pasaba discretamente pola beirarúa e que moi amablemente me pasóu unha bolsa cos cartos!

Placiña en Elvas

Porta do Concello de Olivenza

O seguinte día foi para Olivenza, que me sorprendeu pola súa estratéxica situación sendo de Portugal unhas veces e outras de España. Ten a aparencia dunha vila portuguesa coas casas brancas e non de cor adobe tan común en Badajoz. Alí poidemos visitar un excepcional museo experimental onde todo está feito de papel. So se coñece outro en Chequia. De momento non cobran por velo, so admiten a vontade pero é a pacencia dun rapaz que elabora todas as maquetas e que agarda unha oportunidade, difícil nos tempos que corren. Merece que se lle valore. Parabéns!
Despois viría Elvas, que ainda que semella extremeña, é unha vila portuguesa. Alí degustamos o bacallao dourado, que eu nunca tiña probado. Atopamos un xardín moi oculto, todo de laranxeiras e apañamos as que estaban polo chán. Eran un refresco naquel día seco e soleado pero frío.
O derradeiro día, que por certo comezamos cun prato das famosas migas, foi para o Enterro da Sardiña no bairro de San Roque, por certo que predominan os nomes de santos en todo. Era unha festa popular de restaurantes votados para a rúa, con moita xente, día luminoso e frío a mais non poder pero lucía o sol con forza.

Museo do papel en Olivenza

Despois desa mañá decidimos tomar un descanso e atravesamos rúas desertas en pleno mediodía para facer un alto na Praza Alta toda rodeada de monumentos pintados en cores de contrastes que chaman a atención do visitante.
De volta a Galicia, co mesmo conductor, compartimos coche con un par de estudantes que se dirixían a Salamanca. Entramos alí para deixalos e seguimos ruta. Achegarme outra vez á terriña non facía mais que encherme de emoción e pensaba nesas tazas do xornal que levan inscripcións tales como: OS GALEGOS SOMOS MORRIÑENTOS.

Palmeiras nun xardín en Badajoz

Porta de Palmas en Badajoz

DENDE A FIESTRA / FROM THE WINDOW

Boneco de neve á miña porta /Snowman by my door.

Asomarme á fiestra ao levantarme pola mañá , atraída polo resplandor da nevarada, é unha sensación que se repite e que me fai  a mesma ilusión que cando nena e ao longo dos anos sucesivos. Ese cambio na paisaxe, a  virxinidade da superficie cuberta de neve, por onde ainda ninguén transitóu, as flores de neve vestindo as camelias ainda sen flor, o relevo que adorna e da profundidade a canto estivo exposto á ventisca da noite onde a neve se foi acumulando dun xeito xeométrico dando esa sensación de solidez aos obxectos, antes apenas perceptibles, a filigrana nas árbores e plantas que cobran formas aproximadas á flores inventadas.... todo eso a traves do cortinaxe animado das folerpas caendo sen cesar de xeito oblícuo cunha levedade semellante á das volvoretas, faime a mesma novidade qué ver o mundo por vez primeira e admírome de todo, e fago fotos panorámicas que logo non saen, e vou de fiestra en fiestra na percura dunha imaxe inédita que poida captar e conservar, mesmo envasar e enviar con papel de regalo e adornos dourados ás miñas amizades e coñecidos. Despois todo empezará a derreterse e o engado primeiro irá desaparecendo á medida que o día transcorre e a neve febreiriña se deixe comer pola galiña e eu, ainda na casa, con música clásica na radio, cas miñas compañeiras durmindo ou ivernando na mesma cesta, pasando do almorzo (elas), tomo o café de media mañá e fago reconto do pouco que fixen neste día, no que outras rutinas me agardaban, e penso que é bo momento para escribir, para non ter presa, para amainar a actividade e ivernar un pouco como Noa e a gatiña mentras os ratos roen as miñas sementes e deixan os sobres feitos biruta miuda con arrecendo a ratume.

Camelia nevada / Snowed camelia

Despois virá a tarde, e con sorte, o sol pode iluminar esta brancura e facer que as montañas cobren nitidez fotografable e levarei a cámara comigo no paseo con Noa para non perderme o que onte perdín por non ter precavido dabondo sobre o que podía sair ao paso.
Pero a mañá está gris,ameaza con chuvia e o vento sacude a neve das árbores e limpará as estradas e camiños abrandando a superficie nevada ata deixala chea de buratiños que se afunden ao paso.
Non hai boneco de neve na miña horta como antano! Pero no paseo de onte puiden ver ún que fixeron unhos nenos e alegreime de velo, non sen algo de nostalxia e pensando que tal vez, un día, volverá a haber ún ao pe da miña casa, e poñeremoslle sombreiro, bufanda e manoplas e mesmo unha rebeca para que non teña frío e aguante ben as xeadas.

Carballo nevado / Snowed oak tree.

Case media mañá, e o corpo parado, sen movimento, vaise quedando frío e pide un pouco de actividade física. Haberá que sair a camiñar a bo ritmo e deixar as primeiras pegadas, ou non!, nesta superficie inmaculada.
Despois dunha marcha a bo paso pola neve, coa Noa escollendo o mellor derroteiro, decidín facer o boneco de neve coa que me atrancaba as portas da casa e sen dedicarlle moito tempo, conseguín unha figura que resultóu á  miña imaxe e semellanza alomenos na vestimenta. Con eso quedei satisfeita por esta vez.Que nunca nos falten ganas de adivirtirnos coa neve!

Tuyas en reverencia!