RELATO COTIDIÁN

Apunteime a un curso de relato cotidián a distancia. Sentínme atraída pola temática. A min, que vivo na cotidianidade, como todo o mundo pero que ademais disfroito con ela, non podía pasarme desapercibido este taller de escritura que ademais ten por responsable a un escritor e xornalista que eu non coñecía pero que ten moito que ensinar neste tema. Podía ir presencial ou por internet. Nunca escollera esta última opción e tiña un pouco de medo a que non me funcionase. Pero todo foi ben e gustóume poder asistir ao curso, dende a miña cociña, co lume na cociña económica, coa posibilidade de tomar unha infusión endulzada co mel de sempre e no meu hábitat. Ao principio sentínme un pouco escéptica pero logo fun collendo un certo interés. Non era doado permanecer sentada seis horas diante do computador. Ainda que houbo un descanso. Cando nos pidíu que escribiramos un relato baseado nun acontecimento cotidián, común para todos, e que logo él leería e nos daría a súa opinión, eu, decididamente negueime en rotundo. Non pensaba facelo. O que escribo cando escribo xa me parece un relato do cotidián sen ter que agora meterlle persoaxes, diálogo..... Eso sí que me da pereza a min!
Quedóume a idea dando voltas pola cabeza o resto da noite e aínda a seguinte mañá. Algo se estaba configurando que podía ser un exemplo do que él nos propuxera. Pero eso de ter que partir todos do mesmo escenario....
Busquei e non tardei en atopar e así foi como me saíu o que a continuación se pode ler:

Argumento:Trata da experencia que unha  cibernauta ten a partir dun intercambio de e-mails con unha persoa descoñecida  á que lle atribue ser o autor do libro que acaba de ler e co se identifica sobremaneira. Acude a presentación e pídelle  que lle adique o libro.

Vitalia acostumaba a ler libros recen publicados, de autores e autoras que lle comunicasen algo co que ela se identificase. Ese momento dos cincuenta anos era moi especial xa que víase en perspectiva a trayectoria da súa vida, do que fixera, do que deixara de facer… Vivía soa. O seu fillo, co que compartira o ático frente ao mar naquela vila mariñeira e pescadora, abandoara o neal. Vitalia sentíase ben coa súa liberdade recuperada e adicaba o seu tempo libre a facer exercicio, relacionarse con xente por Internet, ler, cociñar….. e moitas outras cousas. Pero, todo hai que decilo, estaba un pouco enganchada aos chats en Internet.

Un día, recibíu un correo nun dos enderezos que tiña e no que puxera como usuaria o título da novela que acababa de ler. Sorprendeuse que a persoa que llo enviaba tamén tivese o mesmo nome de usuario.

Non podía sair do seu asombro ao percibir que a redacción do e-mail parecíase moitísimo á do libro en cuestión. Sentíu verdadeira curiosidade e deixóu voar a súa imaginación na que lle revoloteaban bolvoretas azuis  e foise directa á súa cociña para preparar unha taza de café e poñer os pes no chán, reflexionar, pensar, darlle voltas a aquel acontecimento sorprendente e que espertaba nela todas as musas dormidas eternamente e que de repente se sentía parte dunha historia ou a punto de ser copartícepe nela.

Sería o autor do libro? Para empezar, non estaba escrito no galego normal que utilizara no seu libro. Estaba en ortografía portuguesa e con palabras que a despistaban  por seren propias da fala astur-galega e para mais, quen escribía facíase pasar por muller.

A súa cociña-sala era un lugar moi acolledor e luminoso que encaraba o mar, a montaña ao lonxe…. Tiña amplitude de miras. Dous amplos ventanais que eran tamén portas corredeiras abríanse a unha terraza sobre o mar. Era fermoso sentarse á mesa, ou no sofá e poder ver revolotear as gaivotas e escoiltar o ruido da oleaxe e percibir aquel arrecendo a marea baixa.

Servíuse unha taza de café naquela taciña de porcelana inglesa de Royal Albert que conseguira nun mercadillo londinense a moi bo prezo. Quixo darse ese gusto. Poucas veces a usaba porque tiña medo de rompela. Lembraba a avóa do seu fillo, unha irlandesa, que sempre lle servía o té en taciñas de Royal Albert. Sabía todo mellor naquela fina porcelana inglesa.

Tan ensimismada estaba cos seus pensamentos, coa sorpresa inesperada daquel contacto que a deixara tocada en tódolos sentidos, mesmo nos nervios que estaban agora a flor de pel….. que ocurreu algo que xa temera de antemán: a fermosa taciña con delicadas flores de cores rosa, granate…. Aterrizóu no chán e esnaquizóuse toda, agás a asa, claro, coma sempre. Non sabía a qué atender! Se a limpar o chán, recoller os cachiños, compoñelos e pegalos, que ainda que non servise para beber, sí quedaría ben outra vez no seu sitio, como unha taciña intocable, de mírame non me toque….. se deberia omitir o incidente e continuar embelesada na resolución do puzzle que tiña na cabeza con aquela inesperada visita dun estrano ou estrana que entrara na sua vida, sen pretendelo, sen esperalo…..

O caso foi que deixóu a taza tal cal, non chán e foise directamente ao ordenador. Sentíase inspirada para escribirlle á súa (para Vitalia, o seu) escritora que definitivamente identificara como o mesmiño autor do libro que acababa de ler.

A ela non se lle daba mal escribir, non. Mesmo escribía poesía nos momentos mais propicios da súa longa existencia ainda que salvo, pequenas cousas soltas, non chegara nunca a publicar o poemario que ía chamar “Antigüallas”. E mira que empezara a pasar todos os poemas ao ordenador, por mandato do seu fillo, e que deixóu todo a medio facer, coma sempre que empezaba algo literario. Queria pero non podía…. Non sabía…. Eso sí que era un traballo difícil. Prefería andar a facer outras cousas, cociñar, limpar, traballar na leira na casa dos seus pais, na aldea,  pero o de escribir, que tanto lle gustaba, ía quedando para o final. Primeiro para cando tivese tempo, despois para cando se xubilase…. E así foran pasando os anos…..sen que nada serio saíse da súa pluma.

A súa resposta debeu resultar interesante xa que prendeu mecha e foran indo e vindo moitos correos, cun contido moi extrano no que non se reveleba a identidade dos autores e non embargantes, había unha comunicación excelente, creativa e imaginativa que xiraba en torno a novela qué, por supostos, émbolos dous coñecían ben, sobre todo, moito mellor o autor ou autora daqueles mails.

Vitalia qixo imprimir as mensaxes para releelas a calquer hora do día e da noite sen ter que sentarse diante do computador, cousa que aborrecía, por outra banda. Así que coleccionounas todas e púxoas dentro do libro.

Un día soubo pola prensa que dito autor presentaba o libro nunca cidade próxima. Ela levouno consigo e como non quería pasar desapercibida, senón que quería  que o autor a recoñecese por algún sinal sutil que ela ía a amosar, xa que non se atrevería a insinuar nada directamente, non fose que a tomase por louca, que él realmente non fora o autor das mensaxes. Entón pensóu que levaría dentro do libro un marcapáxinas decorado con unha daquelas mensaxes que él/ela lle enviara.

Despois da presentación, que fora nun sitio tranquilo ao que só asistiran as súas amizades e coñecidos, un pequeño grupo de xente sen mais, sentóuse a firmar libros.

Vitalia estendeulle o seu, que levaba ben visible o marcapasos no que se vían os dous enderezos electrónicos unidos pola pura casualidade e fixo todo o posible para que reparase nél.

Él, sen dúbida votoulle unha rápida ollada pero non fixo comentarios. Escribeu a dedicatoria e devolveulle o libro. Ela, sentíu que él se dera por enterado do asunto e que se atopaba diante da súa corresponsal en persoa.

Por parte dela, había unha nota triste de despedida. De algo que puido ter sido se ainda existe…..

e non fora. Unha esperanza dun idilio finalizado.

Hoxe, once anos mais tarde, Vitalia atópase co libro e ve como dentro dél están todos os correos recibidos e o marcapasos. Decide poñerse en contacto de novo con alquel enderzo para saber se ainda existe.... 

CON MIÑA NAE

Semella que ainda foi onte cando celebrabamos a comunión do Joam. Aquel ano, quince de agosto, había seis rapaces/as na aldea para facer a comunión. Nunca mais voltou a darse esa coincidencia. Lembroo como algo moi fermoso. Aquel altar adornado con frores brancas, rodeado de xuventude, todos da mesma idade, cos seus traxes a cal mais bonito. As familias e amizades desbordabamos a igrexa e ata Don José, o párroco, deulles a cada un algún diñeiro porque para él tamén foi unha ocasión especial. A proccesión arredor da igrexa tiña un encanto  e un siñificado diferente a outras veces. Facía un bonito día de verán e na aldea había festa.
Eu quixen que a comida se fixese na casa, no antigo local da taberna. Ainda tiña as estanterías arredor pero miña nai e mais eu, cubrímolas con cortinas brancas e parecía un salón de restaurante. Eramos unhos trinta convidados e toda a comida a fixeramos nós.
Fotos e mais fotos e vídeos farían daquela ocasión algo transcendente. O primo de Madrid, Sebastián, fixéralle a Joam unha reportaxe fotográfica, en calidade de agasallo, nos sitios mais emblemáticos da aldea, ou sexa, os prados!. Joam deitado na herva, Joam arrimado a un castañeiro, Joam no columbio do prado dos primos.... O seu traxe beige, da orde de Santiago, destacaba entre tanta verdura. Foi todo un traballo de pacencia pousar e fotografar ata conseguir as mellores imaxes.
Lembro a querella que tiveran entre os primos pequenos e mais él. Subido a un castañeiro, o Joám, que deseguida se desprendera do traxe de comunión para trocalo por un de camuflaxe do comando que capitaneaba, armara unha boa liorta que o faría chorar nun rincón do seu cuarto onde buscara refuxio. Eu nunca cheguéi a entender qué pasara realmente, por qué pelexaban.
Aquela querella, marcóu un antes e un despois nas relacións de familia. Sinto que se perdera a amizade entre unha curmán moi querida e mais eu. Ainda que non acredito que fose por aquel motivo senón por outros que derivaran daquel.
As fotos, como é normal, foron parar a un album especial de comunión. A veces gústame recrearme no pasado e abro un dos álbuns de fotos antigas. Foi así cómo me fixéi nunha das fotos da comunión na que estabamos unha parte da familia, entre a que nos atopamos miña nai e mais eu, unha ao carón da outra. Pensei que a cara de felicidade que ambalas dúas compartiamos era reflexo dunha sintonía que sempre nos uníu e que aprecio dende a distancia, agora que ela xa non está. Miña nai era unha muller moi positiva e alegre. Nunca lle faltaba un sorriso e mesmo unha gargallada para calquera. Era pronta a harmonía e tiña don de xentes. Por suposto que tería os seus detratores, como é lóxico, pero a maioría da xente lémbrase dela como unha muller amigable, complaciente e sacrificada polos demáis.
Indo mais lonxe na distancia e seguindo coas comunións, tamén ela me fixera a min o vestido que levei na miña. Adicaralle moitas horas de traballo a ratos perdidos. Para que non llo mancharan as moscas, tíñao sempre tapado cunha saba branca. Levaba un can-can por debaixo e unh armazón feito de cartón ríxido que lle daba  unha forma acampanada. Todo estaba almidoado e adornado con encaixes e abalorios, mesmo a limosneira era de puntillas e perlas.  Non faltaba detalle. Na miña comunión, eu recitara unha poesía que aprendera para ese día, subida nunha mesa cuberta con saba branca, alí, diante de todos, xunto a igrexa.
E para que as fotos semellaran fotos de estudio, ela preparara un fondo de cortina estampada en frores para que non saíse nada que poidera afear a imaxe e restarlle protagonismo á miña persoa e poder lucir o traxe, obra de arte que ela elaborara con tanto amor e sacrificio. Eso é unha verdadeira nae, que da todo por os seus fillos e séntese orgullosa de ser sua nae.
Quero adicarlle este post como un agradecemento póstumo e compartir con ela o sorriso que convida a vivir e disfroitar dos pequenos grandes momentos que a vida nos depara. A nae, penso, fica no recordo para sempre porque foi o mellor que nos pasou: deunos a vida!