PORTOMARÍN - PALAS DE REI (Cuarta etapa)

Eu chamaríalle, "Ruta dos Albergues", pois ao longo do Camiño atopamos unhos cantos.
Etapa de longo percorrido, se pode chamárselle así, a 24 quilómetros. Se o miramos dende o punto de vista dos que veñen de Roncesvalles..... Pero, mírese como se mire, era unha etapa cansada.
O Camiño estaba moi concurrido, será polo de Semana Santa. Os idiomas que se escoitaban eran o castelán, o galego e o inglés. Esto facía que resultase mais internacional que en etapas anteriores e mais variopinto e animado. Pareciamos unha gran familia desplazándonos.... como un éxodo voluntario e desexado.
O día, case primaveral, cos primeiros despuntares desta época do ano, ofrecía un bonito panorama de árbores en flor que alegraban o paso.
Lémbrome da frase aquela de Manuel María: "Camiño a pé e por eso e polo qué vexo o mundo tal cal é". Pois sí, no Camiño hai unha boa dose de aprendizaxe para calqueira que lle guste observar. A min chámanme a atención os detalles arquitectónicos que vou descubrindo en cada casa. Tamén me fixo nas hortas, na maneira tan diferente de coidalas. Por exemplo, vin cómo lle tiñan unha especie de invernadoiro a un limoeiro para preservalo do frio do inverno.
Ao longo do Camiño atopábanse bares, especie de ranchos americanos, postos alí esprofeso para este tipo de turismo, pero polos nomes que teñen e pola súa construcción, non van coa paisaxe galega. Eu visitei ún, O Castro, no que fixen a foto da cheminea, que me chamóu a atención pola súa decoración.
Cando chegamos a Palas de Rei, iamos tan cansos que nos deixabamos caer en calquer lugar. Eu, afotunadamente, atopei un sofá libre e alí me quedei ata que entramos no comedor. Era unha especie de bungalow, todo de madeira, moi acolledor.
Un primeiro prato con moito arroz e pouco do resto, foi ben recibido, despois de tanto quilometraxe. Despois unha carne con patacas e verduriñas acobou por saciar o noso apetito. Rematou a festa cun postre de cores e sabores que amoso na foto. O viño era bebible, e proba demos deso...! O café, caseiro, para compensarnos dos que tomamos polo camiño e cantares varios para despedir o día e voltar a Lugo cansados pero satisfeitos.
Agora xa vai quedando menos!

SARRIA - PORTOMARÍN (Camiño da auga)

Terceira etapa do camiño baixo un día soleado, ainda que frío. Vinteún quilómetros ben levados. A auga acompañóunos todo o tempo. Ela facía o seu camiño. O camiño era río e corría a auga unhas veces no sentido que nós levabamos e outras en sentido contrario. Lembrábame da miña nenez, moi vencellada a auga e aos camiños de auga que había na miña aldea aos que ía con miña nai a lavar a roupa. Mentras ela facía ese traballo, eu correteaba polas pedras, saltando de pedra en pedra e mollándome, (moi a pesar de miña nai) e chamábame a atención ver o camiño, por onde transitaban os carros, convertido en río. A xente pasaba co carro de vacas por aquel torrente como se fose a cousa mais normal do mundo, ainda que nono era.
Sinto que a cámara me deixase plantada e non puidese gardar todas as fotos que fixen. Tamén desta vez nos atopamos con vacas mesturadas con ovellas e con años, guiados polo can que cruzaban o camiño ao noso paso.
Había moita xente no camiño. Os de longo percorrido, cargados con mochilas e sacos de durmir, eran de Badajoz. Xente moi nova, estudantes. Foi curioso indagar que para eles o bó tempo era cando chovía. Xa se sabe, non chove a gusto de todos! Chegamos a Portomarín case á par. A panorámica que ofrecía o Miño ao seu paso por alí era espectacular. Parecía un mar. A auga, non sei por qué, pero parece que abre a paisaxe na que perder a ollada. Para min siñifica a meta, a liberación.
Toda a viaxe levabamos de fondo as montañas, moi ao lonxe, ofrecendo unha panorámica aberta e ampla de miras. Pero, é ese súpeto descubremento da masa de auga, a que me fai sentir libre e colmada co mellor agasallo.
O restaurante como selo a unha longa camiñada, ofreceunos un saboroso menú: riquísimo caldo de repolo e carne con patacas asadas. O viño, da zona, non era todo o que se desexara pero para eso está a gaseosa, non? Nestes casos...funciona.
Rematamos con tarta de Santiago, xa que é sitio dela, café e un licor de figo, caseiro, que alguén nos pasóu.
As "mimosas" deixáronse admirar en Portomarín. Estaban en pleno esplendor de floración. E o meu desexo cumplido de levar dúas con raíz para plantar.
Como todo bó día, non pode acabar sen algo que o destrague: outra vez deume por facer un adiantamento indebido coa policía detrás. Pero nono poido evitar. Recoñezo que me poño nervosa. Ia facendo todo o posible por non cometer erros.... Sabían que irían a por min!
Malia a eso, non quero que este día acabe con ese mal sabor dunha multa.

A FERVENZA DA FERRARÍA