NADAL 2010

Con esta imaxen, quero felicitar a tod@s aqueles que visitades este blog e desexavos un Nadal 2010 cheo de ilusión, esperanza, fé, confianza.... e sobre todo AMOR e PAZ.
Cada Nadal que pasa, vai cargado con diferentes cousas nas mesmas alforxas. Eu, por exemplo, non me imaxinaba estar acompañada de cadela e gato e nin por un momento pensei nunca que poideran aportarme tanto e levarse tan ben entre eles. Todo é posible cando hai entendemento e amor. Unha ollada de Noa, vale por todas as olladas do planeta. Ninguén me ten ollado dese xeito, con esa expresividade sempre a punto, querendo decir xusto o necesario nese intre. O mesmo digo de Mel, quen coa ollada rasgada de gato, agradece os meus xestos e sabe que o quero.
Este Nadal, a miña árbore é branca e rosa. Gustóume cambiar de cor e facer deste novo rincón da casa, un acontecimento especial. Os soños vanse cumplindo mellor do esperado e todos disfroitamos dos cambios que se foron dando nesta paisaxe interior de casa rural.
Apertas agarimosas.
FELIZ NADAL

NON NEVA A GUSTO DE TODOS

Unha nevadiña, simplemente. Non é o caso de cando me atopei con medio metro de neve diante da porta. Aquela sí que era unha nevada. Esta vez nin se me pasóu pola mente sair cos esquís nin coa "bañeira". Cos esquís, nin pensalo. Deixeinos na tenda de deportes esquecidos para sempre. Foi unha destas compras por internet, segundamano.com O tipo engañoume coa talla e mandoume unhos pequenos que non me cabían as botas neles. Caros non foran pero para o proveito que lles saquéi foron dabondo. Terei que mercar unhos novos se non quero renunciar aos praceres da neve. É todo o que podo facer agora, pois de ir a unha estación de esquí, como facía antes, eso é imposible e para cando poida ir, secadra xa non me teño neles. Foi unha nevadiña pouco provocadora. O engado que lle atopei foi o de ver o efecto na miña casa recientemente transformada,no porche aínda en obras e na ubicación nova da camelia. Ben mirado, tamén foi un agasallo quedarse na casa e alongar a ponte dous días máis, ainda que a min houbérame gustado seguir ensaiando a panxoliña de nadal cos nenos, pois xa queda pouco e tal vez a ´little star´ nonos chisque o ollo dende a súa noite profunda... pero penso que sí, que vai quedar ben con toda a escenificación que hai planeada. A casa, non é o que máis me atrae, despois de todo. Prefiro ir traballar. Nunca me gustaron a pontes estas para irme por ahí. Acostuman a pasar cousas así, como o que aconteceu nos aeroportos e non envidio nada situacións desa índole. Amolan ao máis paciente. De ir, gústame ir en días normales, cando é posible. Mellores prezos, menos aglomeracións e menos posibilidades de atoparse con algo tan desagradable, ainda que nunca se sabe cando pasa algo. A verdade é que unhos días de vacacións poden trocarse en algo traballoso, cansado, decepcionante e imposible. Pero a aventura é a aventura!
Nótase que arrastro as palabras. Non é o momento oportuno para escribir. Sinto non poder dar mais de min. Era para acompañar a foto e dar sinais de vida.

CASA EN OBRAS

Atrás quedaron as etapas do camiño. Hoxe, o papa Benedicto XVI en Compostela. Vestía de branco inmaculado. Elegante traxe para un día tan especial. A min gustóume máis co seu gorro verde, traxe verde no que foi o acto relixioso do Obradoiro. Non añoréi estar alí. Os papas non son precisamente a miña debilidade pero a curiosidade levoume a poñer a tele para ver algo do evento. Suficiente!
Pois atrás quedou o Camiño, rematado en Fisterra, e con él terminóu tamén unha etapa de relativa liberdade de movimento. Agora xa son muller atrapada polas circunstancias e non podo mover ficha. Renuncia total a toda saída de máis de 40 quilómetros. Os días curtos xa non dan para un paseo a pé polas pistas da aldea coa Noa como compañía.
A casa en obras, vai collendo aires de señora, de lugar intocable, como todo aquelo que se arregla para mellorarlle o aspecto pero que se convirte en cousa inútil, en mírame e non me toques. Foi perdendo o aspecto que lle era familiar e que tiña o seu sentido. Xa non quedan os pomares coas mazáns do país. Xa non pendura a hamaca baixo a súa sombra. O coche non irá mais por alí para o seu garaxe. A cabaña do Xoán xa non será mais cabaña, nin bunker, nin depósito da auga....nin almacén de mil cousas inservibles... Agora, no seu lugar, despunta un porche que non alberga nada nél. Qué só espera a ser habitado, a poñer unha mesa e unhas sillas, outra hamaca mais étnica traída do Brasil, con flecos de colcha, a espera de ser ubicada alí. A boca do forno, destruído hai anos, convirtiráse nunha barbacóa e á luz do farol, pasaránse horas de devirtimento asando salchichas e churrasco e degustaráse a cerveza caseira, con supostos convidados que aínda están por vir. Haberá un xardín que nunca houbo, con césped que nunca tivo e barandas de madeira e moitos rosaís....e perfume de rosas...e poderei ler os libros que queira, tendida nunha tumbona, ao sol ou a sombra.... sen que ninguén me moleste, sen prisas, sen estar en vilo todo o tempo, como agora. Non haberá horarios nin para comer nin para durmir.... O tempo será o dono do lugar, como ten sido noutro tempo, cando eu era quen descansaba e os outros traballaban por min e para min. Agora eu traballo por eles e para eles. Ao longo da vida imos cambiando os papeis.
Sinto que cumplo unha obriga con esta reforma: ou deixala morrer, ou restaurala!

CAMIÑO DE FISTERRA (3ª e 4ª etapa)

Retomamos o camiño en Olveiroa, pola zona de Negreira. A falta de entrenamento na viaxe, faime esquecer de todo o que me rodea. Non me lembro xa qué novidades nos saíron ao paso aquela mañá, despois de pasar a noite nun hotel que estaba a 17 quilómetros de Noia, e pensando que de Noia a Fisterra había só media hora e que ás duas da madrugada cantarían a Rianxeira á luz das bengalas.....eu, que pasei alí tantos anos sen ir velo mais que duas veces, non entendo este desexo inesperado. Será a nostalxia do lugar que eu tiña por meu e do que tiven que separarme fai cinco anos.

Voltando ao camiño, lémbrome de que pasamos polos mesmos sitios que eu pasaba en coche para ir de Rianxo a Fisterra, lugares ámbolos dous moi queridos por min.

Alá no alto, vento do nordeste que nos acompañóu case sempre ao longo do percorrido por montes escarpados, dunha aridez de deserto, de duna, coa area que arrastra das fermosas praias de Carnota, Ézaro..... e alí, ao fondo o monte Pindo, rompendo coa suavidade da paisaxe que o circunda, espido, sen vexetación, todo pedra, inmensa mole con cúspides de difícil acceso, a Moa, na súa parte mais alta dende a que sentín a grandeza de ollar a terra por debaixo e o mar, e o Xallas, río invisible de desembocadura en fervenza.

Por mais que o intentaba non conseguía lembrarme da vella fábrica de carburos que non se cansa de votar fume.

Dende alí, case todo foi baixar para encontrarse co mar. Era desolado atravesar aquel inhóspita selva de esqueletes de pinos arrasados polas lapas, agora carbonizados, e ver asomándose outra epidemia xuvenil de eucaliptos que o invaden todo. Pensaba que, efectivamente, as cousas fermosas son difíciles de conseguir. Ese era o prezo que tivemos que pagar para, por fin, embelesarnos coa vista daquel mar emerxendo da profundidade da ladeira en picado ao descer á vila de Cee.

Chegamos alí sobre as duas e atopamos un bar a pé de ruta onde degustamos unha ben merecida caña. Logo, os autobuses levaríannos ata Fisterra para xantar e durmir alí.

Pola tarde, houbo saída a Muxía, concerto do coro do grupo na igrexa de Fisterra, cea no hotel, paseo pola vila onde vivín os dous primeiros anos da miña profesión.

Ao día seguinte, o programa era de Cee a Fisterra, pero eu, preferín quedarme e subir ao faro como facía noutros tempos.

O mar estaba calmo, o día era fermoso, soleado e convidaba a camiñar e a sentir a sensación de inmensa continuidade daquel Atlántico, ponte líquida co mais alá, do alén mar, dos soños que van e veñen, de tanto encantamento como teñen estas terras dun e doutro lado dél.

Ao descer do faro, non podía menos que visitar a xoia de Fisterra, o Mar de Fora, e par él vai este poema:

Quérome quedar co

teu son incesante, implacable

tenaz, martelante,Mar de Fora

sublime, envolto en perfección

que penetra os sentidos e rezuma

saúde e benestar.

Presa estou do teu engado,

atrevido e fero mar, Costa da Morte,

que entregas vida a raudales,

que traballas sen descanso

as areas da túa fermosa praia,

duna viva, remanso de paz

que distrae a mente e afasta

os pensamentos inmundos.

Tí, que purificas canto tocas,

que bañas de escuma a ollada

posta en tí, querido mar

daquelas tardes miñas

percurando atardeceres de intensa cor,

encendidas cal lume dos teus templos,

santuarios de adoración ao sol.

Fisterra, destiño meu primeiro,

de xuventude entusiasta e emprendedora,

hoxe volto a ti, tras longo percorrido,

mar, océano do meu sosego,

añorando, deposito en tí a miña confianza

e soños de futuro sagrado.

Despedinme do Mar de Fora con bágoas nos meus ollos, emocionada de poder falar con él con aquela confianza que dá o antigo coñecido.

De volta a Fisterra city, non podía faltar a visita oas Tres Golpes ( con J) e probar o marisco recén saído do mar (ou do viveiro), con aquel "aquel" que só alí saben darlle e que chupas os dedos e todo canto queda na fonte....

Non faltóu a foto co dono do bar e a súa mostra de productos, exemplares de boa talla todos eles.

Sería para quedarse mais tempo en Fisterra, pero voltaremos.

VIVIR PARA ELES

As mascotas alegran a nosa existencia pero tamén nos traen novas responsabilidades, traballo, gasto e privación de liberdade.

Para min, xa empezaron os problemas. Que si Noa non quere comer case nunca. O ritual que nos marcamos para intentar que coma...., o seu primeiro celo, o posible embarazo non desexado por min, por ela coido que sí...., a incertidume do seu estado e qué facer coa nova prole...

Por outro lado, Mel, bó comedor, medrou rapidamente e é un trepador de marca. Nunha das súas saídas apareceu cunha picadura ou mordedura, non sabemos ben foi pero saíulle un bulto grande na gorxa e xa lle estaba a caer a pel e a facerse unha ferida grande. Decidín non agardar máis e levalo a unha clínica para que o visen. Tiven que deixalo alí. Había que abrirlle a ferida e limpar a infección que tiña. Case todo un día alí. Cando fun a recollelo, estaba tan flexible como unha almofada. Parecía unha felpudo. Aínda non despertara ben da nestesia e para máis tiña na cabeza unha especie de embudo co fin de que non se rascase.

Chegamos á casa e xa tomou un pouco de familiaridade co entorno. Pero estaba incómodo e moi raro. Non podía comer, nin beber, apenas moverse, chocaba co embudo contra todo. Con todo i eso, non tardóu en subir ao tellado e darse unha voltiña polas alturas, que son a súa especialidade. Noa case lle tiña medo e preguntaríase qué era aquel bicho a catro patas debaixo de tamaño campana.

Os tempos cambiaron tamén nas aldeas. Antes, nun caso así, deixaríase morrer o animal ou que sanase sen outros remedios que os propios e o que a natureza lle deparara. Pero agora, para eso están as clinicas veterinarias. Mágoa que a Seguridade Social non teña cobertura para os animais domésticos. Se son parte da familia, pois deberían cubrirse os gastos sanitarios. Ocurre que a ocasión fai ao ladrón, e así, como están desprotexidos ante a enfermidade, os veterinarios, que tamén teñen que vivir, péganlle unhas boas talladiñas ao noso bolsillo e non están os mundos para tales gastos! Paguei cento oito euros por curarlle a feridiña a Mel! Vaia todo por él, que é tan boíño e simpático!

En fin, que antes de embarcarse cos bichiños, habería que pensalo mellor. A experencia non ten desperdicio pero é moito traballo cando tamén hai que ocuparse de maiores dependentes que conviven no fogar.

Hai veces que dan ganas de tirar a toalla. Outras, vale a pena socorrer a quen o necesita. O facelo, paga a pena.

Na percura doutras terras...

Levaches os meus soños

xentilmente pousados

nunha folla de carvé,

rio abaixo, serpenteando,

salvando desniveis,

demorándose fugazmente

nos obstáculos

para enfilarse novamente

na corrente.

Escoitaches os meus desexos

da percura doutras terras,

iñorante aínda do teu bico

co mar.

Hoxe atopei o destiño percurado,

dende un sétimo andar

con vistas á túa desembocadura.

Un novo soño navegóu,

río arriba ata o teu berce,

Eo, río do meu trascurrir.

ELOXIO DA LENTITUDE

A conto de facer un traballo sobre un libro para a materia de Teoría da Cultura Contemporánea, nos estudos de Antropoloxía que estou a facer, viñen a tomar contacto co libro "Eloxio da Lentitude" de Carl Honoré, un xornalista de vida estresada que non tiña tempo nin para lerlle ao seu fillo o conto de antes de durmir.

Este libro ven a desvelarnos as posibles solucions ao problema da presa que nos leva a ningures e que non embargantes seguimos cada vez aumentando o ritmo de vida como se a aceleración fose unha aspiral que vai a mais.

Pensabamos que coa modernidade, teriamos mais tempo para nós, para o noso lecer, pero tamén convirtimos o tempo de lecer en tempo de presa, xa que queremos facer todo e de todo, así que nos apuntamos ao xinasio, a piscina, o curso de turno, a ir de tendas......e case nunca podemos sentarnos a meditar, a facer nada, a "perder" unhos minutos con nós mesmos. Imposible eso de quedarse coa mente en branco. Non sexa que nos tilden de vagonetas.

Presumimos ante os demais da cantidade de cousas que somos capaces de facer. É como se con eso nos fixeramos mais interesantes, mais xoves, mais vitales e enerxéticos, mais capaces....

Ser number one é todo un reto.

Esquecemos, cómo non, todo o sabor do lento. Ainda me ven á memoria a imaxe do labrego que ara a terra co arado de pau e coas vacas, parándose no medio do rego longo, a envolver un pitillo de cuarterón e fumalo para darse un respiro ao tempo que llo da aos animais e a terra mesma, mudando de cor entre rego e rego. Daquela facíanse moitas cousas da maneira mais rudimentaria, sen apenas aparellos rápidos e eficaces dos que hai agora e, pola contra, o tempo chegaba dabondo. O día era de sol a sol e ainda había tempo para a sexta despois do almorzo.

Pois ben, neste libro, vanse enumerando os distintos percorridos polas actividades da vida cotiá nas que deberíamos reducir o ritmo ou a veces tamén aumentalo. Non consiste en facer todo con lentitude. Compre atopar o equilibrio o "punto giusto" e adaptarnos á situación empregando a marcha axeitada para que o coche vaia contento. Ser conscientes en cada momento da nosa velocidade. Secadra deberiamos levar incorporados os reloxios dos vehículos para saber cando nos estamos excedendo.

Atopar un tempo para cada cousa e unha cousa para cada tempo. Vivir conscientemente, sen pretender abarcalo todo: "quen moito abarca, pouco apreta", así que conta a calidade do tempo que adicamos a algo ou a alguén. Se se trata do conto de antes de durmir pois non deberiamos escatimar en detalles, en responder preguntas, en repetir esceas que gostan de escoitar....En fin, en recrearnos naquelo que facemos para que os demais tamén se recreen.

E estou pensando agora mesmo en como facer para estar en todas partes a vez, pois quixera estar aloumiñando o gato e a cadela, ao tempo que estou a escribir aquí, e ademais vixiar a miña nai que está durmindo no sillón da cociña e a meu pai que está arriba, noutro, aparte de andarme a cabeza matinando na horta, no resumo do libro que me ocupa neste intre e mais na preparación da asignatura de setembro.... Pero poño o freo de man e fico queda, tratando de acabar este post que logo publicarei.

Convido a quén me lea a ollar este libro. De seguro que servirá de reflexión para ser mais conscientes do estrés diario ao que nos expoñemos voluntariamente, podendo evitalo.

Edad madura, segunda oportunidad

Edad madura, segunda oportunidad

COMO O CAN E O GATO

Comeza o verán e con él, aparecen os animais abandonados por estas aldeas de vales e montes. Lugar idóneo para deixalos sen posibilidades de retorno. Vense cans grandes e pequenos deambulando polas estradas e camiños, entrando nas hortas e arredor das casas, buscando comida, agarimo, buscando os seus desalmados donos e donas... Entre eles hai cachorriños que choran desconsolados ao verse así, sen un sitio a onde ir, sen as súas nais, deixados da man do Universo. Algúns teñen sorte e consiguen conmover algúnha alma caritativa, que as hai, e atopa quén o acolla e o coide como se ten que coidar un animaliño así.
Era na Marronda. Pasaba casualmente por alí nun coche cando apareceron tres canciños. Dous eran iguais. Un deses, seguíu o coche. Foi o afortunado. Logrou convencerme de que por algo se arriscaba, fose como fose, a correr a sorte de ser atendido e recollido. Era o afán de supervivencia. Eso move montañas como a Marronda mesma. Subino ao meu colo, agocheino no chuvasqueiro e así, chegóu ó seu novo fogar. Era unha cadeliña nova pero xa adulta. Decidín chamarlle Noa.
Pasaron apenas unhos días, cando paseando con Noa por aquí, perto da casa, ela olfateou algo na cuneta. Por mais que eu insistira, ela quería seguir o rastro de algo que se estaba movendo por alí. Ante a miña sorpresa, tratábase dun gatiño moi novo, apenas destetado. Era mareliño e de dúas cores. Tal vez un macho. Deixóuse coller e acariciar. Leveino tamén como puiden. O último tramo, a poucos pasos da casa, foi polo seu propio pé e deixouse entrar na casa, xunto con Noa.
Enseguída lle preparei aloxamento. Un cesto redondo con un coxín serviría de cama, ao lado da cadela. Pensei se lles gustaría compartir cama pero Noa non estaba pola labor. Collín caixiña con area que eu tiña dos restos dunha obra e dinlle de comer pan con leite un pouco morno. Comeu con ganas e sen vergoña. A cadeliña ollaba para este novo inquilino e mesmo parecía que lle quería comer as sopas polo que lle din algúnha a ela tamén que engulíu con pracer, cousa que non fixera antes. Debe ser verdade eso de que para aprender a comer hai que ter compañía.
Xa levan xuntas unhas cantas horas. Ainda que Noa está moi celosa, permítelle arrumacos e comparten silla e moitísimas caricias que lles veñen de todas partes. Andamos todos a duas mans, unha na cadela e outra no gato, (é gato). Pensara xa nun nome que lle fose ben ca súa cor, pois ata os ollos os ten da mesma cor que o pelo, cor de mel. Así que pensaba poñerlle Blondy, pero teño unha duda, non sei se é axeitado para un gatiño. Teño que consultar diccionario.
Hoxe pasarán a segunda noite xuntas. Dende logo o de compartir xoguetes ten moito que mellorar. Noa colle todo o que lle dou a Blondy, ata o novelo de lá.
Esta mañá, merquei area perfumada e os Friskis junior. Facíame tanta ilusión ter un gatiño que o Universo proveeume con ún deste xeito tan romántico.
Agora teño can e teño gato e espero que non se leven como can e gato, senón que a concordia, a paz, a convivencia reine nesta nova familia.
O Segredo está funcionando. Para mais, esa mesma noitiña, cando abrín o libro antes de ir durmir, atopei esta frase "Cuando acaricio a mi gato, siento verdadera felicidad. Cuando paseo por la montaña siento verdadera felicidad" Jack Canfield

NEGREIRA - MAROÑAS (Camiño de Fisterra)

Empezamos a ruta en Negreira, onde quedaramos o último día. Pouco asfalto e moitas árbores por un sendeiro estreito, case de cabra. Mágoa que non fixera sol para agradecer a sombra de tanto castiñeiro, carballo e eucaliptos ao longo do camiño.

O día estaba desapacible, con vento frío do norte pero non chovía. Así que subindo e subindo costas case todo o tempo, ainda que non eran moi pronunciadas, fomos desfacendo os case 20 quilómetros que nos lavarían ata Maroñas.

Esta sería a última etapa da temporada. O resto do camiño, deixámolo para setembro como asignatura pendente. Daquela vai ser sesión doble para rematar o que nos queda, dun tirón, eso sí, parando a durmir duas noites.

Un alto no camiño para tomar un café, dos que quitan o sono e entre conversas e tente en pés, fomos esquecendo o quilometraxe, e tamén de ollar os indicadores o que nos levóu, a algúns, a facer un quilómetro extra por saltarnos unha sinal.

Pasamos algunha ponte sobre regatos, atopamos excursionistas á cabalo e moita frondosidade, que foi a que me fixo esta alerxia que agora me está dando a lata.

Apenas tivemos tempo para estiramentos e moito menos para tomarnos unha ben merecida caña. Eramos os últimos en chegar á meta e xa agardaban os autobuses para levarnos ao restaurante en Mazaricos.

De primeiro empanada de millo con sardiñas (de lata), ainda así estaba de moito comer. Logo unha caldeirada de merluza, das que se fan polas zoas de mar.
Postre abundante de flan de queixo e moitos cumpleanos, e degustacións de licores caseiros e doces que traen algunhas compañeiras de camiño, (será para entrenarse para a festa de fin de "curso" que se aveciña e na que hai premios aos mellores postres).

Non houbo tempo para a cancionciña esa de "quien ha nacido en enero.....(e así ata acabar o ano). Despois de tanta fartura, meterse no autobús para repousar o xantar era todo un luxo. A empanada empezaba a levedar no estómago e teimaba por sair. A algúns sí que lles saíu, a outros non, pero fora mellor que sí.

Chegamos felizmente a Lucus Augusti, que xa se viste de romana para esta fin de semana e así, como sen despedirse, deixamos en pausa o sendeirismo por unha temporada.

SANTIAGO - NEGREIRA (Camiño de Fisterra)

Día 30 de maio, domingo. Os compostelans empezando o día, con paseos co can pola Carballeira de San Lourenzo. Sorprendente maneira de mergullarse en plena natureza c apenas a unhos pasos da cidade. Alí, o Camiño Fisterran, tórnase solitario e un tanto oculto do mundo, escondendo a fermosura dunha primavera ben entrada, cargada de verde, de arrecendos florais, de eucalipto e xasmín.
Logo de pasar esta carballeira, de carreiro estreito e terra fresca, atopamos unha zoa residencial de chalets, cada cal mais illado ún do outro, con barreiras ben formadas para resaltar a privacidade, a vida íntima, o individualismo. Os cans poñían o seu acento, cada ún como o tiña, de can grande, de can pequeño, de can mimado, de can triste, de can can……Vixiantes asalariados por un prato de comida, fieles e dispostos a todo para salvagardar o coto primado dos seus donos e donas.

Chalets en avanzado estado de abandono, sen ninguén que veña poñer a herva á raia cada fin de semana. Pensados para disfroitar das delicias da vida de campo a poucos pasos da cidade e que agora caeron en desuso, por circunstancias personais de quen os habitou.
Señora en bata, un pouco desaliñada, atravesa o que debería ser un xardín coidado, para atender os cans e pérdese na xungla da súa propiedade, esquecida do mundo familiar co que soñou compartir as grandezas do rural, semioculto a mirada allea. Agora todo parece en decadencia.
Camiñamos polos distintos lugares que van marcando a ruta. Preparémonos para unha subida de tres quilómetros e meio que nos leva ata o Alto do Mar de Ovellas. Alí eu xa pensaba ver a Ría de Noia, pero o do nome ven por outra cousa. Seguro que é bo sitio para as ovellas, ata ver un mar delas por todo o monte. Hoxe non había.
Ponte Maceira mereceu unha paradiña para disfroitar da panorámica do río Tambre, cos seus muíños e remuíños, debuxando fervenzas antes de atreverse a pasar por debaixo da ponte gótica.Alí alviscábase unha casona galega con aires de pazo, con palomar e torreón, facendo unha especie de muralla ao longo do río.

Decidimos seguir a pé ata Negreira aínda que o bochorno do día anubado ía facendo mella nos nosos pasos cada vez menos decididos, e coa roupa e calzado empezando a causar molestias e roces incómodos, pero o desexo de atoparnos cunha caña ben fría ao remate da xornada, tiraba por nós.

Por fin Negreira e Hotel- Restaurante Tamara agardándonos cun bó xantar a base de ensaladilla e xamón asado con patacas fritas caseiras. De postre un xelado de tarrina e un café fixeron as nosas delicias, nun ambiente relaxado (eramos a metade de xente que no Camiño a Santiago) nun amplio comedor con camareiros eficientes.
De volta a Lugo, longa viaxe de retorno, o convite a unha sexta non se fixo agardar e esa paz de ir transcurrindo por estradas circundadas de murallas verdes frondosas era un placer que só en Galiza déixase sentir con plenitude.

O sol agardábanos en Lugo poñendo un morno punto final a esta esquecible xornada.

IMAXES DE PRIMAVERA

Da gusto levantarse pola mañá sentindo ese calorciño do sol madrugador. Sen pereza, deixar o leito de sabas de lenzo, como as de antes, e asomarse á fiestra para ver o esplendor das froles que rodean a casa, tanto as cultivadas como as espontáneas que alfombran as cunetas, cubríndoo todo de amarelo sobre verde....O frío non deixou rastro de sí e baixar á cociña para preparar o almorzo xa non é tarea árdua nin molesta, senón que o apetito, as ganas de vivir, de prepararse para o que nos depara o día, fai que todo se saboree con entusiasmo.
A terra, seca da noite, píde tamén o seu refrixerio. E as primeiras plantas agroman timidamente por entre os terróns duros e apelmazados.
Regaláronme un libro moi especial: "O Segredo". Estouno lendo e á medida que vou adentrándome por él, sinto que teño nas mans o poder de cambiar a miña vida. Trátase de querer, de pensar en positivo, de atraer bós sentimentos, de permitir que a Naturaleza nos regale mais do mesmo. Parece fascinante que poida ser así de simple e así de difícil pero así de convincente me está resultando.
Quixera saber se hai persoas que leron este libro e qué sinten ao lelo.
Dar entrada á enerxía positiva na nosa vida, coido que é importante. Non debemos complacernos nos pensamentos que nos fan mal. Podemos cambialos por outros. Ter un repertorio de cousas das que votar man cada vez que nos invadan: pensar nunha canción que nos guste e cantala, pensar nunha situación que foi agradable, en algo que nos fixo sentir feliz....En fin, ter unha rápida alternativa de pensamento positivo para combater o negativo.
Soa un pouco a libro de autoaxuda, de tipo americano, dos best sellers... pero teño as miñas dúbidas.... Gustaríame saber qué opinión teñen outras persoas que o leron.
Deixo aquí a porta aberta aos pareceres, aos placeres, aos pensamentos positivos, aos sentimentos que nos fan sentir ben....á primavera da vida que reina en todos nós ainda que nos empeñemos en vestila de outonos ou de invernos. É PRIMAMERA!!!


Ao longo da existência da humanidade, um grande segredo foi protegido a ferro e fogo. Homens e mulheres extraordinários o descobriram e não só alcançaram feitos incríveis como também mudaram o curso de nossa história. Platão, Da Vinci, Galileu, Thomas Edison, Beethoven, Napoleão, Abraham Lincoln e Einstein foram alguns dos grandes homens que controlavam, dominavam e utilizavam a força desse mistério.

E agora, após milhares de anos, O Segredo será revelado para todo o mundo! Confira nesta superprodução, histórias reais e incríveis testemunhos de pessoas comuns que transformaram profundamente suas vidas.

Como? O Segredo lhe contará tudo!
“Achei o filme ótimo, pois mostra que com pensamentos positivos você pode conseguir o que desejar na vida. Basta que para isso tenha fé, paciência e esperança. Além do mais foi rápido, simples e barato assisti-lo pelo computador, agora estou lendo o livro que recebi de brinde.” Vivine Pereira – Minas Gerais

Estava passando por um momento em minha vida de muito desespero. Parece até brincadeira o que vou contar, mas por estar desempregado, estava comendo na casa de amigos quase todo dia, pois não tinha comida suficiente em casa. Minha esposa e eu quase nos separamos. Depois que assisti ao filme aqui no site, minha vida mudou completamente. Agora compreedo o porque de muitas acontecimentos ruins em minha vida. Através ensinamentos do filme e livro conquistei um empreendimento próprio que já começou a dar ótimos rendimentos. Agradeço ao Universo por essa revelação." Jorge Frazzini - São Paulo

“O filme ‘The Secret’ é imperdível! Um documentário que fala sobre o maior segredo da humanidade: A LEI DA ATRAÇÃO... Tudo que disseram foi de uma forma transparente e convincente. Um dia depois de assistir a este maravilhoso documentário, já mudei algumas atitudes. Simplesmente adorei o filme. Parabéns para todos que contribuíram para este lançamento e pelo site que disponibilizou de uma forma barata, segura e inteligente. Depois que eu ler o livro, envio outro comentário." Marcos Antonio - Rio de Janeiro

O filme vai mostrando como fazer para encontrar sucesso na vida, no amor, na saúde, no dinheiro. O princípio de tudo é o pensamento positivo. Por ele muitos homens e mulheres na história da humanidade tiveram destaque. Já indiquei o site para mais de 150 amigos, todos adoraram." Andréia Pires – Fortaleza

“Gostei muito do filme "O Segredo". É aquele tipo de apresentação que prende a atenção da gente, que desafia nossas teorias, que inspira a uma mudança de vida. Dá vontade de assistir uma vez por dia e recomendar a todas as pessoas que gostamos. Imperdível” Roberto Augusto – Brasília

“Assisti ao trailer e a 1ª parte aqui no site, fiquei completamente tocado, tudo me pareceu tão simples e contundente que parece que eu estava esperando há séculos por essa revelação. É impossível se passar batido com as informações obtidas no documentário. Maravilhoso!” Ageu Moraes – Salvador

“Que show o filme! É FANTÁSTICO! Já indiquei para todos os meus amigos, criamos um grupo de discurssão sobre o tema, estamos estudando nos finais de semana. Já vi o filme umas vinte vezes e toda a vez aprendo algo novo. Agora estou colocando em prática as técnicas do filme e livro, não tenho dúvidas que minhas pespectivas e visão sobre tudo agora são outras." Patrícia Marques - Curitiba

O EMPALME - SANTIAGO (7ª etapa) Camiño de chuvia

Derradeira etapa, de 21 quilómetros pasados por auga e fortes ventos. Parecía que os ponchos de cores chamativas ían sair voando como paxaros exóticos para pousarse nos campanarios da Catedral.
Ao principio, a ruta ofrecíase recollida, entre fragas de encanto que cubrían o camiño en forma de arco. A chuvia miúda, facía que nos recolleramos en nós mesmos, sentindo a súa humidade fina envolvéndonos con dozura para facernos un pouco mais merecedores da meta final.
A subida ao Monte do Gozo foi a vista da Terra Prometida. Realmente a xente notábase contenta de estar alí, a punto de chegar a aquelo tan esperado pero sen acadalo aínda: a Meca do cristiano!
Seguiron outros longos cinco quilómetros de baixada a Santiago. Qué diferente chegar a pé! Eu ata me sentía un pouco desorientada e con medo a non atinar da Catedral!
De todos modos, pouco servíu chegar ata ela e non poder entrar por mor de tanta xente, de non poder entrar coa mochila, de non ter tempo..... Pero notei que me fallaba o mais importante! Era como chegar co agasallo e non poder entregarllo ao destinatario. Espero que os santiños me souberan escoitar igualmente cando lles falei dende a rúa e lles prometín voltar noutra ocasión para facerlles o meu ofrecemento espiritual.
Despois todo foi Praza do Obradoiro, atoparse co grupo, facer a foto oficial e sair para os autobuses, parando só para degustar anaquiños de tartas de amendoas que nos ofrecían na rúa, (esta vez sen pedir a vontade).
Leváronnos a comer á outra punta de Santiago, camiño de Rianxo.
Unha vieira ao forno de entrante causounos boa impresión pero o que seguíu non mereceu a pena a viaxe a non ser o flan caseiro e o espumoso catalán co que brindamos indefinidamente polo logro acadado!
De volta a Lugo, sentín que a misión estaba concluída!

BOENTE - O EMPALME (6ª etapa) CAMIÑO EN FLOR

Camiño en flor! En quince días, cómo avanzou a primavera! Hoxe, o camiño, presentábase xeneroso, sen demasiadas costas que subir e cunha temperatura agradable e perfumes varios, a eucalipto, flores de aroma doce como as uces, os chuchameles, a flor do nabo e tamén outros arrecendos de abonos naturais agardando a terra preparada para o comezo da actividade productiva.
Vintedous quilómetros, oitocentos metros que se fixeron un pouco pesados por esa calor encuberta de bochorno primaveral, nas horas de mediodía.
O verdor que nos rodeaba era relaxante para a ollada, prados e árbores porfíaban por ofrecernos o verde mais refrescante.
Como de costume, os típicos bares ao longo do camiño, convidaban a facer un alto no camiño, coas súas terrazas soleadas nas que tomarse un bó descanso e deixar que o camiño nos levase de vagar, sen presas por chegar.
Tamén, como sempre, os camiñantes de longo percorrido, algúns en solitario, suscitaban a nosa curiosidade por saber deles. Temor por molestar o seu silencio, por irrumpir no descoñecido... pero tal vez non sexa de todo xusto pasar ao seu carón iñorándoos, así que falamos un pouco cunha moza finesa, de Tempere, que facía sola o Camiño Francés. Despois dun pequeno intercambio de impresións, deixámola seguir ao seu aire e puxemos a proba o noso inglés.
O xantar en Arzúa. Eran mais das tres da tarde. Comemos empanada, e peixe con ensalada de leituga. O viño sabía ben. De postre un flan industrial. Non estuvo mal!
O grupo vaise configurando e agradécense os bos detalles da xente.
Grazas, Concha polas plantas de fresa que me trouxeches dende as terras altas de Lugo. Grazas Manuel por esa camelia de exquisita forma coa que me recibiches despois dun treito sen vernos. Grazas, descoñecido/a por deixarme no parabrisas do coche unha bonita servilleta de papel con flores estampadas, negras sobre fondo branco. Qué intriga! Quén serás?. Grazas, nai, por non ter que irnos a pasar a noite ao hospital. Despois de todo, non foi mais que un susto atoparte así.
Remata o día con ese doce relax de ter andado, vivido, compartido....disfroitado e esquecido das tarefas cotiáns.
Xa vai quedando menos!

PALAS DE REI - BOENTE ( 5ª etapa)

Butterflies at crazyprofile.com

Por fin un día de primavera con canto de cuco incluído por este Camiño que hoxe nos levaba a través de charcas con suposta "pond life", aínda que as rás nin as oín nin as vin pero presentías.
Case vinte quilómetros que nos chegaron ben a algúns. Outros ata fixeron cinco de propina ao voltar dende Boente a Melide, onde xantamos.
Había feira na vila. A min non me fixo falla entrar nela para mercar cebolo xa que o merquei na propia horta. Así, de horta a horta, tiro porque se acorta!!!!
E xa o plantei!
O Camiño tamén era camiño esta vez e transcurría por lugares afastados do asfalto, con moitas árbores xa case todas en flor e outras empezando a vestirse de primavera. As aldeas polas que pasabamos deixaban ver as súas casas ben parecidas, algunhas rústicas e outras mais modernas, con moitos detalles curiosos que observar. Eu fixeime hoxe nos porches. Todos eles sombríos e un tanto escuros. Non me gustaría ter ún. Son lugares nos que vai frio, vento.... Vin como nun tiñan colocados unhos enormes estores transparentes de plástico, que facían as veces de cristal pero mais versátiles ao poder subilos e baixalos facilmente. Qué haberá por inventar???
Solucións para todo!
Camiñéi case sempre sola. Foi unha autocura, xa que empecei a mañá en malas condicións de saúde pero fun mellorando á medida que o camiño se andaba, e despois do café irlandés que me inventei con whisky e xelado de nata... xa non había rastro de como me sentira. Rematamos a xornada cun xantar abundante e gustoso nun restaurante de Melide.
Camiñar sola serve á meditación, a poder escoitar os sons da natureza, neste caso o do cuco foime moi saudabel xa que apenas o sinto outros anos. Tamén os regatos que discurren polo camiño, con paso rápido, facendo o Camiño ao revés, deixan esa música fina, alegre, cantareira que agasalla o oído.
Cansada pero contenta.
O importante non é a meta, senón o camiño.

PORTOMARÍN - PALAS DE REI (Cuarta etapa)

Eu chamaríalle, "Ruta dos Albergues", pois ao longo do Camiño atopamos unhos cantos.
Etapa de longo percorrido, se pode chamárselle así, a 24 quilómetros. Se o miramos dende o punto de vista dos que veñen de Roncesvalles..... Pero, mírese como se mire, era unha etapa cansada.
O Camiño estaba moi concurrido, será polo de Semana Santa. Os idiomas que se escoitaban eran o castelán, o galego e o inglés. Esto facía que resultase mais internacional que en etapas anteriores e mais variopinto e animado. Pareciamos unha gran familia desplazándonos.... como un éxodo voluntario e desexado.
O día, case primaveral, cos primeiros despuntares desta época do ano, ofrecía un bonito panorama de árbores en flor que alegraban o paso.
Lémbrome da frase aquela de Manuel María: "Camiño a pé e por eso e polo qué vexo o mundo tal cal é". Pois sí, no Camiño hai unha boa dose de aprendizaxe para calqueira que lle guste observar. A min chámanme a atención os detalles arquitectónicos que vou descubrindo en cada casa. Tamén me fixo nas hortas, na maneira tan diferente de coidalas. Por exemplo, vin cómo lle tiñan unha especie de invernadoiro a un limoeiro para preservalo do frio do inverno.
Ao longo do Camiño atopábanse bares, especie de ranchos americanos, postos alí esprofeso para este tipo de turismo, pero polos nomes que teñen e pola súa construcción, non van coa paisaxe galega. Eu visitei ún, O Castro, no que fixen a foto da cheminea, que me chamóu a atención pola súa decoración.
Cando chegamos a Palas de Rei, iamos tan cansos que nos deixabamos caer en calquer lugar. Eu, afotunadamente, atopei un sofá libre e alí me quedei ata que entramos no comedor. Era unha especie de bungalow, todo de madeira, moi acolledor.
Un primeiro prato con moito arroz e pouco do resto, foi ben recibido, despois de tanto quilometraxe. Despois unha carne con patacas e verduriñas acobou por saciar o noso apetito. Rematou a festa cun postre de cores e sabores que amoso na foto. O viño era bebible, e proba demos deso...! O café, caseiro, para compensarnos dos que tomamos polo camiño e cantares varios para despedir o día e voltar a Lugo cansados pero satisfeitos.
Agora xa vai quedando menos!

SARRIA - PORTOMARÍN (Camiño da auga)

Terceira etapa do camiño baixo un día soleado, ainda que frío. Vinteún quilómetros ben levados. A auga acompañóunos todo o tempo. Ela facía o seu camiño. O camiño era río e corría a auga unhas veces no sentido que nós levabamos e outras en sentido contrario. Lembrábame da miña nenez, moi vencellada a auga e aos camiños de auga que había na miña aldea aos que ía con miña nai a lavar a roupa. Mentras ela facía ese traballo, eu correteaba polas pedras, saltando de pedra en pedra e mollándome, (moi a pesar de miña nai) e chamábame a atención ver o camiño, por onde transitaban os carros, convertido en río. A xente pasaba co carro de vacas por aquel torrente como se fose a cousa mais normal do mundo, ainda que nono era.
Sinto que a cámara me deixase plantada e non puidese gardar todas as fotos que fixen. Tamén desta vez nos atopamos con vacas mesturadas con ovellas e con años, guiados polo can que cruzaban o camiño ao noso paso.
Había moita xente no camiño. Os de longo percorrido, cargados con mochilas e sacos de durmir, eran de Badajoz. Xente moi nova, estudantes. Foi curioso indagar que para eles o bó tempo era cando chovía. Xa se sabe, non chove a gusto de todos! Chegamos a Portomarín case á par. A panorámica que ofrecía o Miño ao seu paso por alí era espectacular. Parecía un mar. A auga, non sei por qué, pero parece que abre a paisaxe na que perder a ollada. Para min siñifica a meta, a liberación.
Toda a viaxe levabamos de fondo as montañas, moi ao lonxe, ofrecendo unha panorámica aberta e ampla de miras. Pero, é ese súpeto descubremento da masa de auga, a que me fai sentir libre e colmada co mellor agasallo.
O restaurante como selo a unha longa camiñada, ofreceunos un saboroso menú: riquísimo caldo de repolo e carne con patacas asadas. O viño, da zona, non era todo o que se desexara pero para eso está a gaseosa, non? Nestes casos...funciona.
Rematamos con tarta de Santiago, xa que é sitio dela, café e un licor de figo, caseiro, que alguén nos pasóu.
As "mimosas" deixáronse admirar en Portomarín. Estaban en pleno esplendor de floración. E o meu desexo cumplido de levar dúas con raíz para plantar.
Como todo bó día, non pode acabar sen algo que o destrague: outra vez deume por facer un adiantamento indebido coa policía detrás. Pero nono poido evitar. Recoñezo que me poño nervosa. Ia facendo todo o posible por non cometer erros.... Sabían que irían a por min!
Malia a eso, non quero que este día acabe con ese mal sabor dunha multa.

A FERVENZA DA FERRARÍA

TRIACASTELA-SARRIA

Despois do forte temporal do sábado, voltou a calma. Así puidemos facer a segunda etapa do Camiño cun tempo apacible, soleado e dezaoito quilómetros ben levados. Unha subidiña dende Triacastela a San XII,(curioso nome), e logo todo baixar ata Sarria onde comemos. O camiño, con moita auga, discurría entre pradeiras e aldeas con granxas. Mesmo tivemos que compartir camiño cun fato de vacas, gobernadas por un can moi implicado na tarea de conducilas con toda responsabilidade sen deixar ningunha atrás. Así que andaba atarefado a todo correr dende a primeira á última vaca, nun ir e vir incansable seguindo órdes do amo. Foi moi curioso porque tivemos que esquecer o noso ritmo apurado e ir de vagar ao paso lento destas rumiadoras que non tiñan nir cornos aos que temerlles. As ditosas vacas ían listas para a ducha, enlamadas ata o cumio do sacro, non daban idea do precioso líquido branco que albergaban nas súas ubres emporcadas.
Tamén vimos outro tipo de vacas, peliroxas elas, que decían os entendidos que eran vacas ourensáns. Esas estaban moito mais limpas, por non sair do prado nin de día nin de noite. Mais finas!
A paisaxe era aberta e víanse ao lonxe os restos de neve demorada nos cumios.
De vez en cando asfalto, pero non faltaban as corredoiras polas que corría auga en abundancia e desfilabamos en fila india sorteando a lama e as pozas.
Chegamos a Sarria e visitamos a parte antiga, (que eu nin sabia que existía). Aquela Sarria orixinal, con igrexa, e castelo, rúas estreitas e empinadas que nos levaron ao mirador dende onde se contemplaba toda a Sarria moderna, valeu a pena percorrela para entender a vila.
A fame levounos de volta rúa abaixo, percurando o restaurante Litma onde nos serviron mais garbanzos, (debeuse correr pola zóa que nos gustaban)e un peixe do que non acertamos o nome. Todo estaba a pedir de boca, como sempre.
Rematamos cunhas cantigas galegas e así, de volta a Lugo, cansados pero satisfeitos.