NADAL 2009 // CHRISTMAS 2009

O OUTONO DA VIDA

Polo outono da vida, vou camiñando,
Silandeiro o camiño, sen sobresaltos.
Ofreceme sosego, control nos pasos,
Lévame sen sentilo, nos seus abrazos,
Ofréceme sorpresas de cando en cando
Emocións e aventuras igual que antano
Nas súas cores me fundo e me deixo ir
Agardando tempos que están por vir
Soñando amenceres de luz e tibieza
Que me conviden con xentileza
A seguir a rutina que ofrece o día
Dende pola mañá ata a noitiña.

A INDECISIÓN NON SUBE AO AVIÓN

Namorarse dun coche é como namorarse dunha persóa. Todo acontece dun xeito inesperado.

Un día, unha parella de sendeiristas que decidiron perderse pola Marronda, deixaron o seu coche aparcado xunto a miña casa. O primeiro que me chamóu a atención foi a sua cor, seguida da súa forma, elegante aos meus ollos, con un certo ár de aventureiro....

Como me andaba a mosca tras da orella nesto de cambiar de coche, empecéi a pensar que éste sería o meu número catro e tal vez, con un pouco de sorte, o último. Igual que no amor.

Busqueino polos concesionarios e dixéronme que éste xa non, que saíra outro modelo mais novo e tal vez mais elegante, se cabe. A verdade é que o que me amosaron non desdice nada da idea que eu me formara. É, sin dúbida, moito mais atraínte. E así empezo coa miña interminable indecisión de querer mercar un coche que sustitúa ao que teño dende fai unha longa ducia de anos e co que estou aínda nunha moi saúdabel relación. Pero, dado o momento "histórico" mediatizado, da compra de coches... non sei a quén facer caso. Cada ún fala da feira cómo lle foi nela!. Cada persoa me dí que esta, aquela, a outra marca é a mellor... e eu, comodamente, eso sí, sin molestarme en ir de concesionarios, paso algunhas horas vendo coches en internet, pedindo prezos, vendoos de lado, de frente, por dentro e por fora, lendo as interminables listas de características, que todas me parecen o mesmo....e navego nun mar de dúbidas, do que non entende nada no tema. Acabo por non me saber a lección e cos ollos aínda vendados polo feitizo daquel que espertou en min tal paixón lanzo ao ár esta leria, co ánimo de que alguén entendido na materia me diga que tal namoramento ten ou non ten razón de ser.

PANELLETS

Os panellets son uns doces típicos de Catalunya. Datan do S. XVIII e eran unha comida bendecida que se compartía despois das celebracións relixiosas en festividades como Todos os Santos o 1 de novembro.

Elabóranse a base de améndoa moída, boniato ou pataca, zucre e ovo. Adórnanse con piñóns, améndoa troceada, coco, café, semillas de liño.... e fornéanse un pouco.

Por estas datas, é bastante común atopalos nas docerías de todo o país.

Hai moitas receitas en internet para poder experimentar con estes pequenos doces. Din que os auténticos fanse con pataca e non con boniato. Algúns levan algo de fariña ainda que eu penso que non lles cae ben. Ao principio a masa sae demasiado mol como para poder traballala pero a medida que pasa o tempo endurece e xa se poden facer as boliñas, churros recheos con marmelo ou nescafé. Outros rebózanse nos piñóns, améndoa troceada, coco, noz picada....

Tanto o boniato como a pataca, mellor cocida ao vapor para que non colla demasiada auga. Logo sen a pel.

O zucre, ou ben se merca xa glaçé, ou se moe no muíño do café ata que quede feito pó.

En fin, pequenos trucos!