O AVÓ
Naceu o 9 de Janeiro de 1912 e hoxe ten 97 anos. Pode contar as súas memorias con todo luxo de deatalles.
Infancia difícil, mísera e triste nas montañas de Lugo. Case sen poder ir a escola. Bó estudante. A él gustaríalle poder ter estudado unha carreira, ainda que fora para Crego naquela época. Pero chegados os 18 anos, deixou a casa paterna para ir a traballar nas minas en Bilbo. Ao pouco, xa o levaron para a Guerra Civil. Tres anos de medo, fame, frio… á intemperie a mayor parte do tempo. Vendo morrer compañeiros e ofrecéndose él mesmo ás balas par poder afastarse do frente. Logo da Guerra, miseria e enfermidade: o paludismo, os tifus…Salvóuse de milagro! Xa entrado nos 30 anos empezóu como carpinteiro. Unha peseta o xornal non daba para vivir. O pouco que tiña roubáronllo os ladróns que actuaban en banda polas aldeas e non deixaban nada do que atopaban. Casou aos 40 anos. Empezaron vida nova sen un céntimo. Pero alén das súas respectivas profesións, abriron unha cantina e foron prosperando naquela época de postguerra, pouco a pouco, con moitísimo sacrificio, sen comodidades…. Pero acordaron tempos mellores.
Fixo carros, hórreos, sellas, ventanas, portas, mesas ben retorneadas, mobles de todo tipo, aperos de labranza. Camiñaba horas, de noite, para chegar ao lugar de traballo, transportando as ferramentas ao lombo.
Amigo de contar contos, refráns, cantigas, adiviñas…..Un libro aberto e unha memoria envexable que conserva ata hoxe casi intacta. Traballou a súa horta da que se sentío sempre orguloso. Cavóu no monte para ter pan na mesa. Agora toca descansar e deixar que os demais fagamos o traballo. As súas mans ásperas de toda unha vida, son agora mans de señorito. Ben merecido!
Naceu o 9 de Janeiro de 1912 e hoxe ten 97 anos. Pode contar as súas memorias con todo luxo de deatalles.
Infancia difícil, mísera e triste nas montañas de Lugo. Case sen poder ir a escola. Bó estudante. A él gustaríalle poder ter estudado unha carreira, ainda que fora para Crego naquela época. Pero chegados os 18 anos, deixou a casa paterna para ir a traballar nas minas en Bilbo. Ao pouco, xa o levaron para a Guerra Civil. Tres anos de medo, fame, frio… á intemperie a mayor parte do tempo. Vendo morrer compañeiros e ofrecéndose él mesmo ás balas par poder afastarse do frente. Logo da Guerra, miseria e enfermidade: o paludismo, os tifus…Salvóuse de milagro! Xa entrado nos 30 anos empezóu como carpinteiro. Unha peseta o xornal non daba para vivir. O pouco que tiña roubáronllo os ladróns que actuaban en banda polas aldeas e non deixaban nada do que atopaban. Casou aos 40 anos. Empezaron vida nova sen un céntimo. Pero alén das súas respectivas profesións, abriron unha cantina e foron prosperando naquela época de postguerra, pouco a pouco, con moitísimo sacrificio, sen comodidades…. Pero acordaron tempos mellores.
Fixo carros, hórreos, sellas, ventanas, portas, mesas ben retorneadas, mobles de todo tipo, aperos de labranza. Camiñaba horas, de noite, para chegar ao lugar de traballo, transportando as ferramentas ao lombo.
Amigo de contar contos, refráns, cantigas, adiviñas…..Un libro aberto e unha memoria envexable que conserva ata hoxe casi intacta. Traballou a súa horta da que se sentío sempre orguloso. Cavóu no monte para ter pan na mesa. Agora toca descansar e deixar que os demais fagamos o traballo. As súas mans ásperas de toda unha vida, son agora mans de señorito. Ben merecido!
Ola Bea:
ResponderEliminarQue vida de penalidades pasaron os teus avós, e os meus tamén, e igualmente meus pais, mellor dito miña mai, porque meu pai foise para o ceo no 36, xa empezara a mal chamada Guerra civil, foise por enfermidade, porque se así non fose, tampouco viviría, por ser socialista. Eu só tiña tres aniños, e tamén acordei xa moitas cousas, a posguerra foi moi larga. oxalá non se repita semellante barbarie. Que ben está o teu avó con esa idade de 97 anos, da gusto miralo, con esa memoria... e como ter un libro de historia nas mans. felicidades para el, e para ti, porque e como ter unha xoia moi prezada. Un abrazo para ti, e un biquiño para el. Gracias por corrixirme a fecha no meu blog, ando a correr e pásanme esas cousas.
Ola Marina,
ResponderEliminarGrazas polo teu comentario. En realidade, chamámoslle "avó", polo maior que vai pero é o meu pai.
Ogallá que aqueles tempos non volten máis!
Unha apertiña.
Bea
Ola Bea.
ResponderEliminarEmocionoume moito o teu escrito sobre o "avó".A verdade é que xa tiña ganas de coñecelo,despois de escoitarche falar del tantas veces.É increíble a súa fortaleza,hoxe en día,na nosa sociedade,é impensable que alguén aguantase todo iso...Noraboa por telo.
Un bico
Ola vbordel.
ResponderEliminarAnte todo graciñas por ler o meu post.
Case pode decirse que é o "sobrevivente" dunha familia que se foi extinguido pouco a pouco. Un irmán morreu xa na guerra. Unha irmá pequena, morreu cando a súa cuna deu a volta sobre a lareira mentras os adultos atendían fóra a malla.
Outra irmá, con 18 anos, morreu dos tifus. Quedaban só tres irmáns homes, un mais novo, e todos morreron, incluso varios sobriños....
Él, saíu moi forte e aquí está.
Pois cando queiras, podes vir a coñece-lo. Seguro que lle encantaría. Xa lle dixen que ía escribir sobre él para que souberan da súa historia por todo o mundo.... Así que, grazas no seu nome, polo teu interés.
Saudíños
Pois felicidades Bea, por tire un papá. Eu sempre votei o meu moito de menos. E un luxo que nunca tiven. Un biquiño para el- e para ti outro.
ResponderEliminar